Een van de beste spionageromans aller tijdens is Spion aan de muur (1963) van John le Carré. Nu, zestig jaar later, is Le Carré helaas al even overleden. Zijn latere thrillers speelden zich niet altijd meer rond de Koude Oorlog af. Zo ook Ons soort verrader.
Ons soort verrader verhaalt over een jong Engels stelletje dat geniet van een vakantie op Antigua. Perry en Gail, zoals ze blijken te heten wanneer we met hen kennismaken, zijn typische Britten. Perry is een enigszins verwaande Britse upper-class dertiger die literatuur doceert aan een Engels universiteit. Gail is een beginnend advocate waarop alle mannen die haar zien, spontaan verliefd worden. Ze genieten van het eiland en het resort waar ze verblijven. Dan worden ze, na een partijtje tennis, benaderd door de eigenaar van het resort. Een Russische miljonair wil graag een potje tennissen met Perry, die vervolgens toehapt. Dat blijkt het begin van een periode van onzekerheid te zijn, gevolgd door de nodige intriges en zelfs politieke gevechten binnen de Engelse inlichtingendiensten. Die Rus blijkt namelijk niemand minder dan Dima, een notoire witwasser voor grote criminelen. Het partijtje tennis en de toevallige kennismaking zijn helemaal niet zo toevallig: ze zijn geregisseerd. Dima wil namelijk uit zijn vory, zijn Russische criminele broederschap, verlaten en heeft daar de hulp van Groot-Brittannië bij nodig. Perry en Gail moeten zorgen voor contacten met de Engelse inlichtingendiensten. In ruil daarvoor zal Dima een boekje open doen over de geldstromen binnen de maffia die zijn tentakels over de hele wereld blijken te hebben. Al snel blijkt dat hij ook zaken doet met Engelse vooraanstaanden, zoals politici en zakenlui. Een steekspel begint, want wat is precies de bedoeling van Dima en hapt de Engelse geheime dienst toe?
Le Carré weet zoals altijd weer een prachtig verhaal neer te zetten. Zijn wereld wordt gedetailleerd beschreven en is onthutsend, meerlaags en heerlijk vol met intriges. Le Carré, tijdens het schrijven van dit boek inmiddels de tachtig gepasseerd, heeft zichtbaar genoten van het schrijven van Ons soort verrader. Zo is hij losgegaan op Dima, de typische Russische oligarch die met geld smijt alsof zijn leven er vanaf hangt. Perry is weer de antiheld die zijn leven tot nu toe wat te soft vindt en iets nuttigs wil betekenen voor zijn land. Had hij het maar nooit gehoopt...Ook speelt le Carré met de lezer. Hij maakt in het hele verhaal schijnbewegingen als een volleerde spits en op het eind volgt dan de onverwachtse uithaal die de lezer onthutst achterlaat.
Ons soort verrader verhaalt over een jong Engels stelletje dat geniet van een vakantie op Antigua. Perry en Gail, zoals ze blijken te heten wanneer we met hen kennismaken, zijn typische Britten. Perry is een enigszins verwaande Britse upper-class dertiger die literatuur doceert aan een Engels universiteit. Gail is een beginnend advocate waarop alle mannen die haar zien, spontaan verliefd worden. Ze genieten van het eiland en het resort waar ze verblijven. Dan worden ze, na een partijtje tennis, benaderd door de eigenaar van het resort. Een Russische miljonair wil graag een potje tennissen met Perry, die vervolgens toehapt. Dat blijkt het begin van een periode van onzekerheid te zijn, gevolgd door de nodige intriges en zelfs politieke gevechten binnen de Engelse inlichtingendiensten. Die Rus blijkt namelijk niemand minder dan Dima, een notoire witwasser voor grote criminelen. Het partijtje tennis en de toevallige kennismaking zijn helemaal niet zo toevallig: ze zijn geregisseerd. Dima wil namelijk uit zijn vory, zijn Russische criminele broederschap, verlaten en heeft daar de hulp van Groot-Brittannië bij nodig. Perry en Gail moeten zorgen voor contacten met de Engelse inlichtingendiensten. In ruil daarvoor zal Dima een boekje open doen over de geldstromen binnen de maffia die zijn tentakels over de hele wereld blijken te hebben. Al snel blijkt dat hij ook zaken doet met Engelse vooraanstaanden, zoals politici en zakenlui. Een steekspel begint, want wat is precies de bedoeling van Dima en hapt de Engelse geheime dienst toe?
Le Carré weet zoals altijd weer een prachtig verhaal neer te zetten. Zijn wereld wordt gedetailleerd beschreven en is onthutsend, meerlaags en heerlijk vol met intriges. Le Carré, inmiddels de tachtig gepasseerd, heeft zichtbaar genoten van het schrijven van Ons soort verrader. Zo is hij losgegaan op Dima, de typische Russische oligarch die met geld smijt alsof zijn leven er vanaf hangt. Perry is weer de antiheld die zijn leven tot nu toe wat te soft vindt en iets nuttigs wil betekenen voor zijn land. Had hij het maar nooit gehoopt...Ook speelt le Carré met de lezer. Hij maakt in het hele verhaal schijnbewegingen als een volleerde spits en op het eind volgt dan de onverwachtse uithaal die de lezer onthutst achterlaat.
Ik kan nu al niet wachten om Een broze waarheid te lezen. Als het ook maar in de buurt komt van Ons soort verrader, staat het garant voor uren plezier.