Ook in Wilde gok, het vierde spannende boek van Johnny Bollé, is het voor de lezer weer opletten geblazen. Het vertellen van het verhaal vanuit de verschillende hoofdpersonen, waarbij ook met de data gehusseld worden, zorgt voor een extra dimensie bij het ontvouwen van de puzzel die wordt voorgeschoteld. Vanuit verschillende invalshoeken krijgt de lezer steeds meer te weten over de gebeurtenissen die zich afspelen. Deze manier van vertellen gebruikte Johnny Bollé ook in Bloedmaan en Hij noemde me Duivelskind en is wel een beetje zijn kenmerkende stijl te noemen. Naast het schrijven van korte verhalen en thrillers werkt Bollé als fitnessmanager na een studie als paramedicus.

Het verhaal van Wilde gok speelt zich af in Zuid-Frankrijk rond 1970. Beau en Manon wonen met hun moeder Céleste in een villa aan de Franse Riviera. Door een gokverslaving komt Céleste in de schulden en ze bedenkt wanhopig een manier om hier uit te komen. Ze deinst hierbij niet terug voor een torenhoge inzet en neemt zo ‘een wilde gok’, waarbij moorden niet uitgesloten zijn…

‘Met het wapen voortdurend in de aanslag draai ik een paar keer rond mijn as. Ik stop ermee, het maakt me duizelig. Op de grond zie ik een bloedspoor. De verschillende geluiden kan ii niet meer thuisbrengen. Overal waar ik kijk, lijkt iets te bewegen. Tussen de bomen, in de struiken.’

De lezer wordt vertrouwd gemaakt met de hoofdpersonen, doordat elk op zijn of haar manier de gebeurtenissen weergeeft, met eigen taalgebruik. Hierbij worden veel details vermeld, sfeer gecreëerd en gedachtes beschreven. 

‘Teder, alsof ze van porselein is, neem ik de bewusteloze vrouw in mijn armen. Een angstig gevoel overvalt me, denkend wat voor een risico ik neem door haar naar hier te brengen. Met mijn hand bescherm ik haar hoofd als ik het portaal binnenstap.’

Een tweede verhaallijn wordt door Bollé kunstig ingevlochten rond de andere verhaallijn. Een jonge vrouw in de Provence wordt wakker met spontaan geheugenverlies:

‘Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik me in een gouden kooi heb laten opsluiten. Weliswaar heb ik het zelf toegelaten. Alles dat in mijn leven is gebeurd, is weg en hij is de enige die zich om mij bekommert. --- Voor de bewoners van Saint-Maurice ben ik een buitenstaander. Hen kon ik niets vragen, een jaar geleden kenden ze me zelfs niet. Weten zij veel wie ik ben. Wie ik was.’

Door de afwisselende manieren van vertellen, persoonsafhankelijk, zit er veel vaart in Wilde gok. Een puntje van kritiek is dat er wel veel moorden gepleegd worden in dit boek. Doordat er echter ook vanuit de daders verteld wordt wat hun beweegredenen daarvoor zijn, wordt het bijna logisch dat dit hun acties waren. 

Pas tegen het einde van het boek vallen de gebeurtenissen op hun plek en zie je het grotere geheel in elkaar schuiven. De spanning loopt dan eerst nog op en pas in de allerlaatste hoofdstukken wordt echt duidelijk hoe het zit.

Kortom: Bollé doet wederom veel goed in deze nieuwe thriller. Het is een boek voor liefhebbers van spanning en die niet bang zijn voor ogenschijnlijk onoplosbare puzzels. Aanrader dus!