Niemand kan deze zomer om Black-Eyed Susans van Julia Heaberlin heen. Door de Nederlandse uitgever A.W. Bruna wordt de thriller gebombardeerd tot zomerthriller van 2016. Waar ze vorig jaar Het meisje in de trein dit etiket toedichtte, verwachten ze dit jaar dus veel van deze derde thriller van deze Amerikaanse auteur. De rechten zijn aan 15 landen verkocht en een grootscheepse marketingcampagne is opgezet. Kan Heaberlin – een voor Nederland en Vlaanderen nog onbekende auteur – deze verwachtingen waarmaken?

Samen met drie andere meisjes werd Tessa Cartwright vijfentwintig jaar geleden gedropt op een akker in Texas. Als dood achtergelaten, net als de andere slachtoffers, in een veld vol met geel-zwarte bloemen. Wonder boven wonder heeft Tessa de moordpoging overleefd en staat zij hedendaags bekend als Black-Eyed Susan, vernoemd naar de bloemen op haar vindplaats. De dader is gevonden en zit achter slot en grendel, mede door Tessa’s verklaring. Maar rustig leven doet Tessa allerminst; jarenlang leeft ze met een trauma en leidt ze aan geheugenverlies. Slecht flarden van de gebeurtenis herinnert ze zich, welke ze met behulp van een therapeut probeert op te rakelen. Hoe verder ze terug kijkt in de tijd, hoe meer details er weer in haar opkomen en hoe ernstiger het voorval wordt. Daarbij begint ze ook steeds meer over haar verklaring te twijfelen, die wellicht een onschuldige man tot de doodstraf heeft veroordeeld.
Wanneer Tessa bij haar huis vers geplante bloemen vindt, wordt haar twijfel sterker. Zit de juiste dader achter de tralies? Of loopt de moordenaar nog rond? Tessa zal toch echt dieper in haar verleden moeten graven om haar huidige twijfels te beantwoorden. Want hoe erg ze het ook vindt, het antwoord ligt in haar geheugen…

Vooropgesteld: Black-Eyed Susans kent een spannend verhaal met een originele insteek. Waar normaal gesproken een (vaak getroebleerde) rechercheur de hoofdrol in dit soort thrillers speelt, wordt dit verhaal grotendeels opgetekend door Tessa. Het boek wisselt per hoofdstuk van perspectief. Enerzijds wordt het leven van Tessie, de zestienjarige versie van Tessa, in de tijd rondom de gebeurtenis verteld. Wat er zich vooraf afspeelde, maar ook na de terechtstelling van de dader, waar Tessie therapeutische sessies ondergaat. En anderzijds de verhaallijn van Tessa nu, hoe ze vecht tegen haar verleden, maar ze juist moet toegeven daaraan om de waarheid te achterhalen. Een lastige innerlijke strijd, wat het verhaal een geladen psychologische dekking geeft.

De perspectiefwisselingen en het wroeten in Tessa’s memorie remmen het tempo in het verhaal flink af. Even lekker doorlezen zit er niet in, omdat het verhaal telkens wordt afgebroken wanneer er een nieuw hoofdstuk begint. De gesprekken van de jonge Tessie met haar therapeut zijn op het begin nog boeiend om te lezen, met veel humor geschreven, maar vragen later toch wel om een versnelling. Het kabbelt maar voort, zonder dat de gewenste actie eens losbarst. Ook de beschrijvende stijl van Heaberlin werkt niet mee. Ze gebruikt veel bijvoeglijke naamwoorden om iets te beschrijven. Het creëert soms prachtige zinnen, maar leidt ook weer af van waar het werkelijk om gaat.

Tot het eind blijft het onduidelijk wat er nu precies gebeurd is en of de juiste dader opgesloten zit. De gaten in het geheugen van Tessa zijn voor Heaberlin ideale ruimtes om de lezer op het verkeerde been te zetten. Het is een gemakkelijke truc, daar ze door de onbetrouwbare verteller de spanning lang kan blijven rekken. Totdat Tessa zich weer iets begint te herinneren, blijft het voor iedereen gissen naar de toedracht. Black-Eyed Susans is in potentie een fascinerende thriller, maar vergeet uit haar schulp te kruipen en de lezers eens goed te imponeren. In die zin is het een prima zomerthriller, maar zeker niet op het niveau van Het meisje in de trein.