Met enige regelmaat wordt de door de uitgevers gehanteerde en betwistbare omschrijving, die op boeken wordt meegegeven, voorzien van sceptische commentaren en ook kritiek. Wat maakt een boek een literaire thriller, een actiethriller of een psychologische thriller? Wat geeft zo’n aanduiding aan en voornamelijk wat wil de uitgever er mee uitdragen? Staat de literaire thriller garant voor hoogdravend taalgebruik, waardoor de lezer die normaal zijn of haar neus ophaalt voor een thriller wel ineens de tijd weet te vinden en zijn dedain aan de kant schuift om een thriller te gaan lezen? De aanduidingen zijn vrij arbitrair en zeggen eigenlijk niet zoveel over de inhoud van een boek. Zo zijn er verhalen voorzien van de aanduiding literaire thriller die de kwaliteit van een slechte vakantieroman hebben.

Maar zo nu en dan is deze aanduiding zeker op zijn plaats en uitgerekend dan zal men zien dat de uitgever dit achterlaat. Zo is De verduistering van Karin Fossum bij uitstek een boek die perfect onder de noemer psychologische thriller valt. Als er een schrijver is die dit genre in perfectie beheerst dan is dat de inmiddels 66-jarige Noorse schrijfster. Met De verduistering heeft zij haar veertiende boek met commissaris Konrad Sejer als hoofdpersonage. Opvallend is dat dit de dertiende vertaling is want haar elfde boek met Konrad Sejer is nooit in het Nederlands vertaald.

Als Sylvi en Miele met hun vijftien maanden oude zoontje inchecken in een hotel, lijkt er niets aan de hand met het echtpaar. Het echtpaar lijkt gelukkig en de jonge Elias heeft direct het gehele personeel voor zich gewonnen. Maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks; Elias valt van het balkon van hun hotelkamer op de zesde verdieping en is op slag dood. De zaak wordt toegewezen aan Konrad Sejer, die al snel tot de conclusie komt dat het huwelijk van Sylvi en Miele helemaal niet zo gelukkig is als dat het leek. De geheimen die de twee proberen te verbergen, drijven de twee steeds verder uit elkaar, totdat ze lijnrecht tegenover elkaar staan. Hun verdriet en wanhoop maken de zaak er niet makkelijker op voor Konrad Sejer en hoewel beide verdacht worden, moet de politie hen beide laten gaan vanwege gebrek aan bewijs. De dood van de jongen wordt afgedaan als een ongeluk. Maar Sejer kan de zaak maar niet van zich afzetten en hij vermoedt dat er veel meer aan de hand is dan bij het achterliggende onderzoek boven tafel is gekomen.

Karin Fossum schreef op haar twintigste een dichtbundel die goed wordt ontvangen, in tegenstelling tot haar tweede bundel, die zoveel kritiek kreeg dat zij besluit om te stoppen met schrijven. In haar werk in instellingen en ziekenhuizen doet ze levenservaring en mensenkennis op, die haar later veel zullen brengen. Ze besluit het schrijven weer op te pikken en richt zich nu op thrillers. In 1995 verschijnt Eva’s oog, het eerste deel met Konrad Sejer als hoofdpersonage. In 1996 gevolgd door Kijk niet achterom en daar wint ze de Glazen Sleutel mee, een prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman. Ook de prestigieuze Riverton-prijs wint ze met dit boek, een prestatie die zij in 2015 nogmaals weet te winnen met haar boek Veenbrand.

De verduistering is een schoolvoorbeeld hoe een psychologische thriller in elkaar moet zitten. Karin Fossum weet op een prachtige wijze een verhaal te schrijven, waarbij het lijkt alsof er geen moment twijfel bestaat over wie de dader is van deze gruwelijke misdaad. Maar tien bladzijden verder weet zij de lezer beetje bij beetje te laten twijfelen aan die eerste gedachten. En hoe verder je in het boek komt minder zeker men is over de schuldvraag.

Karin Fossum heeft geen lange introductie nodig om de lezer direct in het verhaal te trekken. Vanaf het begin als het echtpaar de hotelkamer betrekt voel je de onderhuidse spanning tussen de twee, wat in de loop van het verhaal alleen maar oploopt. Ze weet haar personages op een subtiele manier in het verhaal te zetten maar hoe verder je in het verhaal komt, des te meer kom je over de karakters van beide kemphanen te weten wat en fascinerende clash oplevert. Beschuldigingen over en weer en de altijd rustige Kornel Seyer die met zijn kalmte en constante vragen en aanwezigheid uiteindelijk op de zenuwen gaat werken van het voormalige echtpaar, waardoor de zaak zich eigenlijk vanzelf oplost. Het is knap hoe lang Fossum de werkelijke toedracht van het drama in het hotel weet te verbergen in haar boek. Dit zorgt ervoor dat de lezer wel constant bij de les moet zijn op geen detail te missen van dit verhaal.

Karin Fossum heeft met De verduistering opnieuw aangetoond dat zij kan spelen met de psychologische druk die mensen elkaar opleggen. Ook laat ze zien hoever mensen kunnen gaan om waar eens de liefde overheerste, de haat de overhand kan nemen en dit tot de meest afgrijselijke daden kan leiden. Het is verbijsterend om te zien hoe zij twee mensen, met hulp en twijfelachtige ondersteuning van wederzijdse familieleden, zo kan laten veranderen en tot alles in staat zijn.

De verduistering is voor de liefhebbers van Scandinavische psychologische thrillers (nu gaat uw recensent ook mee in de hype) een voltreffer en zeker net zo goed als Kijk niet achterom die ze in 1996 al schreef. Fossum blijft op een hoog niveau presteren.