De dochter van Beth, Carmel, werd lang geleden geleden ontvoerd en bleef jaren vermist. Beth wil graag terug naar een onbezorgd leven samen met Carmel. Maar ondanks dat ze inmiddels veilig thuis is, heeft ze psychische schade opgelopen die minder makkelijk lijkt te kunnen worden opgelost.  Zowel moeder als dochter worstelen met vragen die Carmel heeft over de man die haar ontvoerde en haar naam veranderde in Mercy.

Terwijl haar moeder vecht om de gevonden veiligheid te waarborgen, duikt Carmel steeds dieper in haar traumatische verleden. Om erachter te komen wat er precies is gebeurd, lijkt het erop dat ze zichzelf opnieuw in gevaar moet brengen. Ze was niet het enige verdwenen meisje, maar hoeveel waren het er? En de belangrijkste vraag die blijft is: wat is er met de echte Mercy gebeurd?

Kate Hamer groeide op in het Engelse Pembrokeshire. Ze studeerde kunstgeschiedenis en werkte jaren voor de televisie. Ze woont samen met haar man in Cardiff. Haar debuut Het meisje in de rode jas was een internationale bestseller. De verdwenen meisjes is daarop een vervolg.

Ondanks dat dit een vervolg is op Het meisje in de rode jas, is het boek prima als stand alone te lezen. Af en toe krijgen we een terugblik naar de periode waarin de meisjes ontvoerd werden. 

De verdwenen meisjes wordt vanuit drie perspectieven geschreven; Mercy (1999), Carmel (2013) en Beth (2013). Het verhaal begint met het treurige leven van de jonge Mercy, die in armoede opgroeit bij ouders met een verslaving, een fijne afwisseling tussendoor. 

In het nu lezen we de moeilijke verhouding tussen Beth en Carmel. Acht jaar zijn ze van elkaar gescheiden geweest. Beth probeert er alles aan te doen om er voor haar dochter te zijn. Toch merkt ze ook dat alles erg gevoelig ligt bij haar dochter en heeft ze het gevoel dat ze constant op eieren moet lopen. 

Carmel lijkt vervreemd van de buitenwereld en ze vult haar dagen met het vertoeven langs de rivier waar ze allerlei dingen jut die ze bewaard op haar kamer. Ze heeft veel vragen over haar ontvoering en denkt hier veel aan terug. Antwoorden vindt ze niet in zichzelf. Carmel hunkert naar het kennen van deze waarheid over wie haar ontvoerder was, wat hem bewoog en wie het meisje Mercy was waar ze naar is vernoemt? Ze pakt iedere strohalm aan om daar meer over te weten te komen.

Haar moeder is erg huiverig en wil haar dochter niet nogmaals kwijtraken. Daarnaast ziet en voelt ze de kwetsbaarheid van dochter. Ze staat ze niet achter de keuzes die ze wil gaan maken. Dat met haar delen doet ze maar niet uit angst om haar te verliezen. Het duo leeft hierdoor erg langs elkaar heen en de spanning is voelbaar. Als Carmel uiteindelijk verdwijnt, slaat bij Beth de schrik om het hart en hoopt ze maar dat het van tijdelijke aard is.

Een verhaallijn met de nodige potentie zou je denken, maar het tegendeel blijkt waar. De verdwenen meisjes is een stroperig verhaal, waarin weinig gebeurt en de spanning ver te zoeken is. De schrijfstijl van Kate Hamer is bovendien niet prettig. Ze schrijft met lange, wollige zinnen. Daardoor is De verdwenen meisjes niet gemakkelijk leesbaar. 

De karakters kennen de nodige emoties gezien hun geschiedenis maar echt voelbaar en tot leven komen ze niet. De auteur werkt toe naar het geven van antwoorden op de vragen die in Carmel leven. Echt voldoening geven die niet en er was veel meer uit de halen dan dit. De verdwenen meisjes mist diepgang, sprekende en levende karakters en een spannende verhaallijn.