Navy SEAL’s gaan er prat op de meest heftige selectieprocedure te hebben in defensieland. En dat lijkt er ook wel op. Wie een biografie van een Navy SEAL heeft gelezen, komt tot de conclusie dat de procedure BUD/S (Basis Underwater Demolition / SEAL) enorm zwaar is. Met name Hell Week, wanneer de cursisten maar met een paar uurtjes slaap een hele week door moeten, breekt of maakt mensen. SEAL’s zijn dan ook enorm gehard en daar zijn ze trots op. In de laatste decennia zijn er best wat biografieën van deze strijders verschenen. Denk bijvoorbeeld aan Mark Owen, de SEAL die bij de dood van Osama bin Laden was. Of Chris Kyle, de scherpschutter die meer dan honderd tegenstanders doodde in Irak en waar zelfs een film over verscheen. Onlangs publiceerde Karakter Uitgevers De laatste Punisher, de autobiografie van Kevin Lacz. Is zijn boek onderscheidend genoeg om indruk te maken?
Kevin Lacz meldde zich na 9/11 aan voor BUD/S en doorliep de selectieprocedure met succes. Daarna trad hij toe tot SEAL Team Three en vocht in 2006 in Irak, waar hij vocht in de Slag om Ramadi.
Lacz was geen doorsnee SEAL. Net als zijn maatje ‘The Legend’ Chris Kyle was hij een scherpschutter die menig missie van afstand ondersteunde. Dat maakt De laatste Punisher zeker onderscheidend ten opzichte van andere biografieën. Lacz is eerlijk. Hij voelt niets bij het doden van tegenstanders en is daardoor een van de weinige personen die na de tijd geen last kreeg van PTSS.
De laatste Punisher is fijn geschreven. Het is doorspekt met anekdotes van het soldatenleven. Het wachten, de stress, de woede wanneer een maat gewond raakt of zelfs gedood; het staat er allemaal in. Lacz is overigens op en top patriot en daar moet je even doorheen prikken. Amerika wordt gezien als de politieagent van de wereld en Lacz ziet zichzelf als een soort ridder te paard om de wereld te helpen.
Wat bij een dergelijk scherpschuttersverslag nodig is, zijn de scenes waarin de schutter het opneemt tegen zijn vijand. Wat dat betreft heeft Lacz meer dan voldoende ervaringen in het boek verwerkt. Tenslotte lees je een boek als deze voor die ervaringen en Lacz laat het voelen alsof je zelf door het vizier de dood oorlog verscheurde straten van Ramadi aftuurt naar een vijand. Dit onderdeel is in De laatste Punisher enorm goed geslaagd. Ook de broederschap tussen de soldaten komt veelvuldig aan bod, al laat Lacz het psychologische aspect van oorlogsvoering (bewust?) links liggen. Het is wel degelijk een belangrijk onderdeel van de (na-)oorlog. Daarmee is dit boek echt een oorlogsverslag geworden, maar dat is prima.
Lacz heeft in zijn jaren bij de SEAL’s meer dan genoeg meegemaakt. Hij heeft zijn ervaringen op mooie en spannende wijze aan het papier toevertrouwd. De laatste Punisher is daarmee een onderscheidende en accurate beschrijving van de oorlog geworden en laat goed zien hoe dun de scheidslijn tussen leven en dood is. Helemaal als je een SEAL bent die veelvuldig in de frontlinies te vinden is! De laatste Punisher leest als een jongensboek en doet heroïsch aan en doet daarmee recht aan het zware werk wat de Navy SEAL’s doen.
Kevin Lacz meldde zich na 9/11 aan voor BUD/S en doorliep de selectieprocedure met succes. Daarna trad hij toe tot SEAL Team Three en vocht in 2006 in Irak, waar hij vocht in de Slag om Ramadi.
Lacz was geen doorsnee SEAL. Net als zijn maatje ‘The Legend’ Chris Kyle was hij een scherpschutter die menig missie van afstand ondersteunde. Dat maakt De laatste Punisher zeker onderscheidend ten opzichte van andere biografieën. Lacz is eerlijk. Hij voelt niets bij het doden van tegenstanders en is daardoor een van de weinige personen die na de tijd geen last kreeg van PTSS.
De laatste Punisher is fijn geschreven. Het is doorspekt met anekdotes van het soldatenleven. Het wachten, de stress, de woede wanneer een maat gewond raakt of zelfs gedood; het staat er allemaal in. Lacz is overigens op en top patriot en daar moet je even doorheen prikken. Amerika wordt gezien als de politieagent van de wereld en Lacz ziet zichzelf als een soort ridder te paard om de wereld te helpen.
Wat bij een dergelijk scherpschuttersverslag nodig is, zijn de scenes waarin de schutter het opneemt tegen zijn vijand. Wat dat betreft heeft Lacz meer dan voldoende ervaringen in het boek verwerkt. Tenslotte lees je een boek als deze voor die ervaringen en Lacz laat het voelen alsof je zelf door het vizier de dood oorlog verscheurde straten van Ramadi aftuurt naar een vijand. Dit onderdeel is in De laatste Punisher enorm goed geslaagd. Ook de broederschap tussen de soldaten komt veelvuldig aan bod, al laat Lacz het psychologische aspect van oorlogsvoering (bewust?) links liggen. Het is wel degelijk een belangrijk onderdeel van de (na-)oorlog. Daarmee is dit boek echt een oorlogsverslag geworden, maar dat is prima.
Lacz heeft in zijn jaren bij de SEAL’s meer dan genoeg meegemaakt. Hij heeft zijn ervaringen op mooie en spannende wijze aan het papier toevertrouwd. De laatste Punisher is daarmee een onderscheidende en accurate beschrijving van de oorlog geworden en laat goed zien hoe dun de scheidslijn tussen leven en dood is. Helemaal als je een SEAL bent die veelvuldig in de frontlinies te vinden is! De laatste Punisher leest als een jongensboek en doet heroïsch aan en doet daarmee recht aan het zware werk wat de Navy SEAL’s doen.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Kevin Lacz meldde zich na 9/11 aan voor BUD/S en doorliep de selectieprocedure met succes. Daarna trad hij toe tot SEAL Team Three en vocht in 2006 in Irak, waar hij vocht in de Slag om Ramadi.
Lacz was geen doorsnee SEAL. Net als zijn maatje ‘The Legend’ Chris Kyle was hij een scherpschutter die menig missie van afstand ondersteunde. Dat maakt De laatste Punisher zeker onderscheidend ten opzichte van andere biografieën. Lacz is eerlijk. Hij voelt niets bij het doden van tegenstanders en is daardoor een van de weinige personen die na de tijd geen last kreeg van PTSS.
De laatste Punisher is fijn geschreven. Het is doorspekt met anekdotes van het soldatenleven. Het wachten, de stress, de woede wanneer een maat gewond raakt of zelfs gedood; het staat er allemaal in. Lacz is overigens op en top patriot en daar moet je even doorheen prikken. Amerika wordt gezien als de politieagent van de wereld en Lacz ziet zichzelf als een soort ridder te paard om de wereld te helpen.
Wat bij een dergelijk scherpschuttersverslag nodig is, zijn de scenes waarin de schutter het opneemt tegen zijn vijand. Wat dat betreft heeft Lacz meer dan voldoende ervaringen in het boek verwerkt. Tenslotte lees je een boek als deze voor die ervaringen en Lacz laat het voelen alsof je zelf door het vizier de dood oorlog verscheurde straten van Ramadi aftuurt naar een vijand. Dit onderdeel is in De laatste Punisher enorm goed geslaagd. Ook de broederschap tussen de soldaten komt veelvuldig aan bod, al laat Lacz het psychologische aspect van oorlogsvoering (bewust?) links liggen. Het is wel degelijk een belangrijk onderdeel van de (na-)oorlog. Daarmee is dit boek echt een oorlogsverslag geworden, maar dat is prima.
Lacz heeft in zijn jaren bij de SEAL’s meer dan genoeg meegemaakt. Hij heeft zijn ervaringen op mooie en spannende wijze aan het papier toevertrouwd. De laatste Punisher is daarmee een onderscheidende en accurate beschrijving van de oorlog geworden en laat goed zien hoe dun de scheidslijn tussen leven en dood is. Helemaal als je een SEAL bent die veelvuldig in de frontlinies te vinden is! De laatste Punisher leest als een jongensboek en doet heroïsch aan en doet daarmee recht aan het zware werk wat de Navy SEAL’s doen.