Zijn roman Schitterende dieren, die in 2018 verscheen, zette hem direct op de wereldkaart. In de VS kreeg Lawrence Osborne lyrische kritieken en ook de Nederlandse critici waren alom lovend. Zijn stijl en sfeertekeningen deden denken aan Graham Greene, en die vergelijking mag echt een groot compliment heten. Men stond dus te trappelen voor zijn tweede boek, een spannende literaire roman dit keer; Het glazen koninkrijk.
Tot voor kort was de Amerikaanse Sarah Mullins de persoonlijke assistent van de beroemde en inmiddels bejaarde schrijfster April Laverty. Het is Sarahs voorbeeld en dus een eer om haar te dienen. Laverty lijdt aan dementie, en naarmate de ziekte steeds meer vat op de oude dame krijgt, worden de taken voor Sarah alsmaar belangrijker. Wanneer de schrijfster enkele zeer waardevolle schrijfsels verkoopt aan een rijke handelaar, is het aan Sarah de taak om het persoonlijk aan de Chinese miljonair te overhandigen en het geld op te halen. Echter vervalst Sarah de documenten en slaat met ruim 2 ton op de vlucht. Ze duikt onder in Bangkok, Thailand. Haar schuiladres voor de komende tijd is Het Koninkrijk, een vervallen appartementencomplex, opgebouwd uit glas en beton en onderdak voor talloze mysterieuze bewoners.
Redelijk in paniek door haar plotselinge daad is ze constant op haar hoede en verlaat ze het complex nauwelijks, bang dat haar verstopte koffer met het geld ontdekt wordt. Maar in het gemeenschappelijke zwembad, waar ze elke ochtend haar baantjes trekt, leert ze de mysterieuze Mali kennen. Ze raken aan de praat en Mali nodigt Sarah uit om een avondje te pokeren bij haar vriendinnen, die allen ook in Het Koninkrijk wonen. Het wordt een avond om nooit te vergeten. Onder invloed van alcohol en drugs flapt Sarah er net iets teveel uit, waardoor het onderlinge wantrouwen groeit. Gekonkel, leugens, chantage en vreemde acties volgen elkaar op, en niemand lijkt te zijn wie ze zeggen dat ze zijn.
Het glazen koninkrijk is een apart boek. De plot lijkt ondergeschikt aan de sfeer en de mysterieuze personages. Er hangt een inktzwarte sluier over het verhaal heen, zwanger van mystiek. De wegen die Lawrence Osborne bewandelt zijn soms ondoorgrondelijk en lastig te volgen. Het is rauw, grijs, somber en donker. Osborne, momenteel zelf woonachtig in Bangkok, beschrijft een desolate stad in tijden van opstand en noodweer. In bijna elk hoofdstuk regent het pijpenstelen, valt de elektriciteit uit of zijn er geluiden van rebellie te horen. De sfeerbeschrijvingen van Osborne komen binnen, maar zijn vaak lang van stof. Een simpel feitje dat het buiten regent wordt in vier zinnen vol bijvoeglijke naamwoorden uiteengezet alsof het een natuurwonder is dat nog nooit iemand heeft gezien. Natuurlijk, het is literair en de ambiance is van belang voor het verhaal, maar soms draaft het te ver door en leidt het enorm af. Bovendien vertraagt het.
Het glazen koninkrijk is een al even grauwe locatie. Het eens glorieuze appartementencomplex is nu een vervallen uitvalbasis voor expats en gevallen miljonairs. Hoewel de bewoners elkaar persoonlijk nauwelijks lijken te kennen, is er een heus roddelcircuit aanwezig bij het personeel. Het gekonkel onder schoonmakers, opzichters en bewakers is zorgelijk, maar de bewoners schijnen niks door te hebben. Die zijn druk met elkaar in de gaten houden. De verleidelijke Mali introduceert Sarah bij de Chileense chef-kok Ximena en de Britse hotelmanager Nat. Met z’n vieren brengen ze heel wat avonden beneveld en onder invloed door, maar allen lijken ze een pantser van geheimen om zich heen te hebben. Osborne speelt een enkele keer met de vertelperspectieven, waardoor we ook vanuit de oogpunten van de andere vrouwen een beeld krijgen van wat zich er afspeelt en hoe ze over elkaar denken. Maar verbeelding en werkelijkheid lopen kriskras door elkaar en ook voor de lezer is dat vaak verwarrend. Het wordt gelukkig beter als de climax nadert en het lot van Sarah duidelijk wordt.
Noem het een dromerig verhaal, met heldere en spannende momenten, maar ook helaas met veel gewauwel over onzinnige dingen. Het glazen koninkrijk maakt voor ons de verwachtingen niet waar.
Tot voor kort was de Amerikaanse Sarah Mullins de persoonlijke assistent van de beroemde en inmiddels bejaarde schrijfster April Laverty. Het is Sarahs voorbeeld en dus een eer om haar te dienen. Laverty lijdt aan dementie, en naarmate de ziekte steeds meer vat op de oude dame krijgt, worden de taken voor Sarah alsmaar belangrijker. Wanneer de schrijfster enkele zeer waardevolle schrijfsels verkoopt aan een rijke handelaar, is het aan Sarah de taak om het persoonlijk aan de Chinese miljonair te overhandigen en het geld op te halen. Echter vervalst Sarah de documenten en slaat met ruim 2 ton op de vlucht. Ze duikt onder in Bangkok, Thailand. Haar schuiladres voor de komende tijd is Het Koninkrijk, een vervallen appartementencomplex, opgebouwd uit glas en beton en onderdak voor talloze mysterieuze bewoners.
Redelijk in paniek door haar plotselinge daad is ze constant op haar hoede en verlaat ze het complex nauwelijks, bang dat haar verstopte koffer met het geld ontdekt wordt. Maar in het gemeenschappelijke zwembad, waar ze elke ochtend haar baantjes trekt, leert ze de mysterieuze Mali kennen. Ze raken aan de praat en Mali nodigt Sarah uit om een avondje te pokeren bij haar vriendinnen, die allen ook in Het Koninkrijk wonen. Het wordt een avond om nooit te vergeten. Onder invloed van alcohol en drugs flapt Sarah er net iets teveel uit, waardoor het onderlinge wantrouwen groeit. Gekonkel, leugens, chantage en vreemde acties volgen elkaar op, en niemand lijkt te zijn wie ze zeggen dat ze zijn.
Het glazen koninkrijk is een apart boek. De plot lijkt ondergeschikt aan de sfeer en de mysterieuze personages. Er hangt een inktzwarte sluier over het verhaal heen, zwanger van mystiek. De wegen die Lawrence Osborne bewandelt zijn soms ondoorgrondelijk en lastig te volgen. Het is rauw, grijs, somber en donker. Osborne, momenteel zelf woonachtig in Bangkok, beschrijft een desolate stad in tijden van opstand en noodweer. In bijna elk hoofdstuk regent het pijpenstelen, valt de elektriciteit uit of zijn er geluiden van rebellie te horen. De sfeerbeschrijvingen van Osborne komen binnen, maar zijn vaak lang van stof. Een simpel feitje dat het buiten regent wordt in vier zinnen vol bijvoeglijke naamwoorden uiteengezet alsof het een natuurwonder is dat nog nooit iemand heeft gezien. Natuurlijk, het is literair en de ambiance is van belang voor het verhaal, maar soms draaft het te ver door en leidt het enorm af. Bovendien vertraagt het.
Het glazen koninkrijk is een al even grauwe locatie. Het eens glorieuze appartementencomplex is nu een vervallen uitvalbasis voor expats en gevallen miljonairs. Hoewel de bewoners elkaar persoonlijk nauwelijks lijken te kennen, is er een heus roddelcircuit aanwezig bij het personeel. Het gekonkel onder schoonmakers, opzichters en bewakers is zorgelijk, maar de bewoners schijnen niks door te hebben. Die zijn druk met elkaar in de gaten houden. De verleidelijke Mali introduceert Sarah bij de Chileense chef-kok Ximena en de Britse hotelmanager Nat. Met z’n vieren brengen ze heel wat avonden beneveld en onder invloed door, maar allen lijken ze een pantser van geheimen om zich heen te hebben. Osborne speelt een enkele keer met de vertelperspectieven, waardoor we ook vanuit de oogpunten van de andere vrouwen een beeld krijgen van wat zich er afspeelt en hoe ze over elkaar denken. Maar verbeelding en werkelijkheid lopen kriskras door elkaar en ook voor de lezer is dat vaak verwarrend. Het wordt gelukkig beter als de climax nadert en het lot van Sarah duidelijk wordt.
Noem het een dromerig verhaal, met heldere en spannende momenten, maar ook helaas met veel gewauwel over onzinnige dingen. Het glazen koninkrijk maakt voor ons de verwachtingen niet waar.