Paul Davis ziet op een avond een collega van hem zich opvallend gedragen. Davis besluit achter hem aan te gaan en ziet hem twee lijken dumpen. Deze aanvaring zorgt ervoor dat Davis ernstig beschadigd verder probeert te gaan met zijn leven. Getraumatiseerd, PTSS en depressief. Om hem erbovenop te helpen geeft zijn vrouw Charlotte hem een ouderwetse typemachine. Maar hiermee begint de ellende pas...

Linwood Barclay woont in Toronto en schreef al meerdere goed ontvangen thrillers. Zo is eerder Geloof je ogen en Een tik op het raam op deze site besproken. Met Niemand hoort het weet Barclay de lat hoog te houden.

Paul Davis houdt van literatuur. In een poging zijn traumatische ervaring te vergeten probeert hij het verhaal van wat er die bewuste avond gebeurde op papier te zetten. Als hij van zijn vrouw ook nog eens een typemachine krijgt duikt hij er vol in. Hij probeert erachter te komen wat zijn collega bezield heeft. Een confrontatie met hem is een van de belangrijke speerpunten van Davis.

Davis heeft echter een probleem. Hij kan soms lastig zaken onthouden, sinds kort is hij vergeetachtig. Zo komt hij er achter dat hij bepaalde zaken zegt te gaan doen, maar daar weet hij dan allang niets meer vanaf. En als hij dan ook nog begint te geloven dat er iets vreemds met de typemachine is, is de geloofwaardigheid van Davis in het geding. Is de typemachine de typemachine waarop de vermoorde lijken hun afscheidsbrief hebben getikt? En probeert die typemachine Davis echt te informeren?

Barclay heeft een schrijfstijl die ervoor zorgt dat je snel zijn verhaal in wordt gezogen. Zonder al te veel omhaal beschrijft hij wat er zich afspeelt, met het hoofdpersonage heb je al gauw een band. De onfortuinlijke Davis wil slechts verder met zijn leven en je hoopt als lezer dan ook vooral dat hij antwoorden vindt op zijn vragen. Barclay weet echter het ene rookgordijn na het andere op te trekken. Typemachines met magische gaves? Zou het werkelijk een optie kunnen zijn?

Richting het slot doet Barclay er nog een schepje bovenop. Net wanneer je langzaam zicht krijgt op wat er zich moet hebben afgespeeld doet Barclay wat je nimmer zou verwachten. Hij spot werkelijk met alle regels, zelfs met de ultieme regel, van het geschreven woord.

Barclay durft tot het uiterste te gaan, maar weet het allemaal geloofwaardig te houden. Niemand hoort het is daarmee een dijk van een thriller, die je na het voor de laatste maal dichtslaan nog altijd in zijn greep weet te houden.