In het huidige corona-tijdperk is het terrorismenieuws wat in de luwte komen te liggen. Ook de overwinning op Islamitische Staat heeft bijgedragen aan een iets veiligere leefomgeving. Een paar jaar geleden was dat wel anders en beheerste (kleine en grote) aanslagen het nieuws. De terroristen werden getraind in voornamelijk Syrië, maar in België lag de oorsprong van de geradicaliseerde moslimextremisten. De wijken Molenbeek, Verviers en Vorst werden in één klap bekend toen bleek dat veel aanhangers van IS daar vandaan kwamen.

Vanuit het buitenland werd kritisch naar de Belgische aanpak gekeken (‘onder jullie vleugels heeft het terrorisme kunnen opbloeien’), en dus besloot men de SIE-jongens in te zetten. SIE staat voor Speciaal Interventie Eskadron en bestaat uit de beste eliteagenten die het land kent. Een loodzware en keiharde opleiding maakt van degene die het volhouden ware vechtmachines, die elke situatie zowel fysieke als mentaal aankunnen en geen angst kennen. Het eliteteam, bestaande uit enkele tientallen mannen, wordt ingezet tijdens terreurinvallen, gewelddadige overvallen, escalerende situaties en bij en ter voorkoming van aanslagen.

Lionel D. was jarenlang lid van dit team en hield zich dagelijks bezig met de strijd tegen terreur. Hoewel de mannen nooit spreken over hun werk, heeft Lionel D. door een gebrek aan erkenning besloten nu toch zijn verhaal te doen.

“Dit is het verhaal over de bikkelharde opleiding en de adrenaline die door je lijf giert tijdens wilde achtervolgingen. Over de ondelinge ruzies en de eeuwige competitie tussen alfamannen, maar ook de onvoorwaardelijke loyaliteit aan de groep. De zenuwslopende jacht op terroristen en het alomtegenwoordige gevaar, dat onze levens dag in, dag uit onder hoogspanning zette en waar de buitenwereld geen idee van heeft.”

Het boek Terroristenjager is opgetekend door Annemie Bulté, journalist bij het weekblad Humo. In chronologische volgorde, via de belevenissen van de diverse agenten, krijgen we een uniek kijkje achter de schermen bij de heftige opleiding, de invallen, de opkomst van het moslimextremisme, de gruwelijke aanslagen in Europa en de jacht op Abdeslam Salah. De opbouwende en heldere schrijfstijl maakt dat je als lezer in de frontlinie staat. De empathie voor de agenten stijgt gedurende het boek vordert. Je voelt hun angst, de adrenaline en de opwinding. Hun denkpatronen zijn duidelijk en worden zowel op tactisch als op persoonlijk vlak aan de lezers uitgelegd.

Van het hoofdstuk dat zich focust in een trappenhuis van een herenhuis in de Driestraat in Vorst gaat je hart letterlijk sneller kloppen. Met drie teamleden sluipen ze het huis binnen, nadat zogenoemde ‘breachers’ de deur geluidloos hebben geforceerd. De informatie die de mannen hebben is gering. Ze weten dat er enkele ogenblikken geleden federale agenten zijn beschoten, maar ze weten niet met hoeveel personen de terroristen zich schuilhouden en waar ze zich bevinden. Dan plots worden ze vanuit een slaapkamer beschoten, de teamleider wordt geraakt en er breekt paniek uit. Maar de mannen moeten kalm blijven, de focus bewaren en zodoende hun angsten op de proef stellen om de terrorist te pakken voordat hij hen pakt. Buiten de locatie overleggen hooggeplaatsten commando’s over de te hanteren tactiek (ze willen onderhandelen…) en daardoor wordt het ongeduld en het ongeloof onder de agenten groter. Het is op-het-puntje-van-je-stoel-spanning ten top; met zwetende handjes sla je de bladzijdes om.

Sowieso is het onbegrip en de haast laconieke houding van de diverse commando’s, die dus niet in het veld staan, tegenover de mannen in de vuurlinies, ontzettend schrijnend. Ze lijken amper betrokken en zien niet aan welke gevaren de eenheid blootgesteld staat. Dat blijkt ook aan de diverse slotwoorden aan het einde van het boek, waarin diverse betrokkenen de bizar slechte nazorg voor gewond geraakte agenten schetsen. Geen financiële compensatie, geen bedankje, niet de minste moeite om de elitesoldaten te eren voor hun belangrijke strijd tegen het terrorisme. Allesbehalve dat zelfs; ze moeten door een administratieve rompslomp om zelfs maar gehoord te kunnen worden. Stuitend!

‘Maar in de kazerne stelt niemand van het commando ons vragen over wat we in Verviers hebben meegemaakt. ’S Anderendaags gaat iedereen over tot de orde van de dag. ‘Goed gedaan gisteren, maar sta daar niet te kletsen, want over vijf minuten hebben we briefing.’ Over de operatie zelf wordt niet meer gesproken. Het zijn onze bazen die de gelukswensen in ontvangst nemen en champagne gaan drinken met de minister. Alsof ze in hoogsteigen persoon in de vuurlinie hebben gestaan en de kogels uit de lucht hebben geplukt.’

Deze helden verdienen meer. Diep respect voor hun daden, voor hun doorzettingsvermogen en passie, voor hun opoffering, voor hun toewijding en voor hun moed. Terroristenjager is naast een eerbetoon aan het SIE, ook een indrukwekkend verslag van grootse interventie-acties tegen de terreurcellen in België en Frankrijk, dat een beeld schept van hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Alom lof en zwaar onder de indruk. Een buiging voor Lionel D en zijn kompanen, en voor Annemie Bulté.