Dood spoor

• 26 oktober 2025
• Nederlandstalig
• Guy Doms

Dood spoor

• Serie

  N.v.t.

• Auteur(s)

  Lisa Ozamoya

• Uitgeverij(en)

  Brave new books

• Jaar van uitgave

  2025

• Thrillzone score

  3
• Deel deze recensie

Dood spoor is het auteursdebuut van een Vlaamse Doctor in de Medische Wetenschappen; ze is chirurge en tevens docente. Lisa Ozemoya is haar pseudoniem; hierdoor blijft deze dame voorlopig enigszins onder de radar. 

In de beginjaren tachtig van de vorige eeuw heeft Anna eensklaps haar beide ouders verloren. Stap voor stap tracht ze overeind te kruipen; dit lijkt te gaan lukken ook. Ze woont samen met haar jongere broer Steve op de geïsoleerd gelegen familiehoeve in Hogendorp. Het is een vreedzaam oord; tot op 18 augustus 1989 de serene sfeer helemaal omslaat. 

Steve wordt de dupe van een aanrijding met vluchtmisdrijf. Anna’s geheime liefde Jules verdwijnt met de noorderzon. Tegelijkertijd wordt de lokale politie geconfronteerd met een geheimzinnige zaak van een spoorloze vrouw. Het dorp kreunt onder de talloze geruchten en verdachtmakingen. Welke mysteries houdt Hogendorp achter? 

‘Hij nam nog een slok. Een zure oprisping brandde in zijn keel. Zelfs als hij deze nacht doorkwam zou zijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Eén fout had hij gemaakt. Meer was het niet. Zou hij daar nu echt na al die jaren voor moeten boeten?’

Dood spoor is niet echt een thriller; wel veeleer een misdaadroman, weergegeven in een regionaal decor. De setting is een fictief dorp in het Vlaanderen van de jaren tachtig. Het boek komt aardig in de buurt van een echte cosy crime met een duistere, sinistere inslag. Met haar eersteling slaagt Ozemoya er behoorlijk in om de belangrijkste figuren, Anna in het bijzonder, helder neer te zetten. Haar personages kleurt ze in als levensechte mensen; met hun authentieke talenten, gebreken en gemene kantjes. Een mooi voorbeeld van hoe kleine dingen groot kunnen zijn.

De auteur nummert de korte hoofdstukken niet, ze volgt een helder aangegeven verloop van het verhaal. De korte zijsprongen – heen en terug in de tijd – vang je derhalve automatisch op. De spanning is vooral onderhuids voelbaar. De verhaallijn is eenvoudig uitgewerkt, net zoals de structuur en plot. Het verloopt allemaal opvallend traag; verwacht in geen geval een hoog tempo. Dit alles is een prima voorbeeld van hoe kleine dingen gewoonweg mooi kunnen zijn. De gehanteerde taal en stijl zijn uitermate toegankelijk, no-nonsense ten voeten uit.

Je (her)beleeft de tijdgeest van toen; zonder al die hedendaagse, verslavende communicatiemiddelen; een leefwereld zonder smartphones. Wat zet de schrijver hiertegenover? Een lekker ouderwetse walkman, de muziek van Madonna en Tell it like it is van Don Johnson, of Zeven anjers, zeven rozen van het Vlaamse idool Willy Sommers. Je geniet mateloos van de geur van de zomer op het platteland. Helaas is Dood spoor niet erg volumineus; een enkele leesbeurt en je hebt het boek zo uit. 

Een geslaagd debuut dat heel wat perspectieven biedt binnen het cosy crime-landschap.