Bridget Homberg, moeder van Thijmen, heeft haar leven weer vorm gegeven na de scheiding met Maxim Teeven. Ze heeft zichzelf voorgenomen geen contact meer te hebben met haar ex en stort zich op haar goedlopende kledingzaak.

Annemiek Verweij is getrouwd met Arnoud Jan, maar van echte liefde is geen sprake. Met haar man heeft ze eerder een broer/zus relatie dan dat ze echte geliefden zijn, is dit wat ze werkelijk wil?

Maxim Teeven heeft na zijn scheiding opnieuw de liefde gevonden en heeft een relatie met Sharon.

Zo op het eerste gezicht lijken de levens van Bridget en Maxim niets te maken te hebben met het leven van Annemiek. Totdat ze geconfronteerd worden met een vliegtuigramp die bij één van hen herinneringen oproept. Gedurende de tijd komen ze erachter dat hun geschiedenis verbonden is aan die van een ander en ontdekken ze wie ze in de loop der jaren zijn geworden.

Loes den Hollander schrijft met Pijngrens een ander boek dan we van haar gewend zijn. Waar vele boeken bol staan van spanning en waarbij de lezer wordt meegezogen door de hoofdstukken en op het puntje van zijn stoel zit tot de ontknoping, is dit bij Pijngrens niet het geval. Dit maakt het boek eerder een roman dan een thriller.

De auteur speelt open kaart in het boek. De lezer is getuige van onomkeerbare acties van een hoofdpersoon. Deze probeert dit zo goed en zo kwaad als gaat verborgen te houden voor de buitenwereld, maar of dat nu zo gemakkelijk is? Gedrag en verhaallijn zijn vanuit dit oogpunt soms vrij ver gezocht. In werkelijkheid zou de verklaring van de dader bijvoorbeeld geen doorgang kunnen vinden.

Den Hollander weet stevige personages te creëren, die allen gedurende hun leven hun rugzuk gevuld hebben met een behoorlijke bagage. Het verhaal wordt vanuit Maxim, Annemiek en Bridget verteld. Hun psyche, opvoeding en handelen heeft ze gevormd tot de personen die ze nu zijn en verklaren een groot deel van hun handelen. De auteur weet dit goed te verwoorden, waardoor de personages volume hebben gekregen. Ze geeft goed weer wat gebeurtenissen met een persoon kunnen doen. Alles draait om grenzen. Wanneer is jouw grens bereikt is de vraag die den Hollander lijkt stellen.

Naast de drie personages krijgen we tussendoor een geheime verteller. Zoals we van de auteur gewend zijn gaat dit met de nodige souplesse en weet de lezer door de goede aanduidingen wie er aan het woord is.

Dat voor de lezer bekend is hoe de vork in de steel zit, maakt dat het in het boek aan bloedstollende spanning ontbreekt. Loes den Hollander ondervangt dit door de dader alles op alles te laten zetten om niet gesnapt te worden. Toch liggen bepaalde zaken er zo dik bovenop dat het in de omgeving van de dader ook niet onopgemerkt blijft en het wachten is tot er iemand ingrijpt. Dit maakt dat het verhaal op een gegeven moment nog slechts voortkabbelt. Ondanks dat weet de auteur de lezer aan het boek te binden, door nieuwsgierigheid op te wekken naar de afloop. Wie zal de waarheid over de dader aan het licht brengen en wie is de geheime verteller? Deze nieuwsgierigheid en de vlotte schrijfstijl van Loes den Hollander zorgen ervoor dat de lezer Pijngrens uiteindelijk toch met voldoening weglegt.