Lulu Taylor groeide op in Oxfordshire. Na haar studie Engelse literatuur verhuisde ze naar Londen en was daar jarenlang werkzaam in de uitgeverswereld. Uiteindelijk ging ze als freelancer aan de slag en schreef haar eerste boek. De winterkinderen is haar zevende, en werd een Sunday Times bestseller.
De winterkinderen vertelt het verhaal over Dan en Olivia, een kinderloos echtpaar, die in een laatste poging zwanger te worden besluiten tot een eiceldonor. Het is de enige kans die ze hebben, maar Dan is terughoudend. Hij geeft eerlijk toe geen liefde te kunnen voelen voor een kind waarvan hij niet weet wat de afkomst is. Want een eiceldonor is anoniem. Dan heeft echter een vriendin die hij kent van de universiteit en waar hij ooit een relatie mee had, Francesca. Na al die jaren is zij nog steeds stapelverliefd op Dan en biedt hen de mogelijkheid om haar eicellen te gebruiken. Natuurlijk mag Olivia daar niets van weten en via een ingenieus opgezet plan komt het toch tot een zwangerschap waarvan Olivia denkt dat de donor onbekend is; alleen Dan en Francesca weten hoe het werkelijk in elkaar steekt. En dat is waar het verhaal begint. Een aantal jaren later hebben Dan en Olivia inmiddels een tweeling, die ze in Argentinië, bij de familie van Olivia grootbrengen. Maar toch willen ze terug naar Engeland. Alleen daar hebben ze geen plek om te wonen en opnieuw is het Francesca die een oplossing weet: haar man wil een enorm – oud en verlaten – landhuis kopen als renovatieproject en wie zijn er meer geschikt om daar toezicht op de houden dan Dan en Olivia met de tweeling? Dat Francesca dit alleen maar doet uit eigenbelang, zodat ze de kinderen – háár kinderen, zo vindt ze – dicht in haar buurt kan hebben, weet niemand. De spanningen onderling, tussen Dan en Olivia, en Dan en Francesca, en uiteindelijk ook tussen Olivia en Francesca, lopen op en kun je je alleen maar afvragen wanneer de bom barst.
De winterkinderen heeft alles in zich om een spannend verhaal te worden. Helaas wordt dit maar ten dele waargemaakt. De personages zijn niet erg uitzonderlijk; ze hebben geen van allen iets wat onderscheidend is. Olivia is mooi en lief, houdt van koken, tuinieren, kinderen en lijkt een boksbal voor haar echtgenoot Dan, die in vlagen absoluut niet sympathiek overkomt en alleen maar aan zichzelf lijkt te denken. Het enige personage dat iets van karakter heeft, is Francesca, maar al geeft haar kwaadaardigheid een aparte touch aan het verhaal, haar diepere redenen waarom ze doet wat ze doet, blijven duister.
Het verhaal uit het verleden dat tussen de hoofdstukken in het heden doorlopen, zijn een welkome afwisseling. Toch wordt er te weinig verteld om enige diepgang te krijgen. Ja, de lezer komt te weten wat zich vroeger in de voormalige meisjesschool heeft afgespeeld, maar de manier waarop het uiteindelijk aan het licht komt, is niet schokkend weergegeven. Hier had veel meer uitgehaald kunnen worden en het verhaal naar een hoger level kunnen tillen. De allerlaatste pagina komt er echter nog een enorme wending, groots in zijn eenvoud. Prachtig gevonden!
Kortweg is De winterkinderen een prettig leesbaar boek, met niet al te veel diepgang, een beetje voorspelbaar, maar met een heel sterk einde.
De winterkinderen vertelt het verhaal over Dan en Olivia, een kinderloos echtpaar, die in een laatste poging zwanger te worden besluiten tot een eiceldonor. Het is de enige kans die ze hebben, maar Dan is terughoudend. Hij geeft eerlijk toe geen liefde te kunnen voelen voor een kind waarvan hij niet weet wat de afkomst is. Want een eiceldonor is anoniem. Dan heeft echter een vriendin die hij kent van de universiteit en waar hij ooit een relatie mee had, Francesca. Na al die jaren is zij nog steeds stapelverliefd op Dan en biedt hen de mogelijkheid om haar eicellen te gebruiken. Natuurlijk mag Olivia daar niets van weten en via een ingenieus opgezet plan komt het toch tot een zwangerschap waarvan Olivia denkt dat de donor onbekend is; alleen Dan en Francesca weten hoe het werkelijk in elkaar steekt. En dat is waar het verhaal begint. Een aantal jaren later hebben Dan en Olivia inmiddels een tweeling, die ze in Argentinië, bij de familie van Olivia grootbrengen. Maar toch willen ze terug naar Engeland. Alleen daar hebben ze geen plek om te wonen en opnieuw is het Francesca die een oplossing weet: haar man wil een enorm – oud en verlaten – landhuis kopen als renovatieproject en wie zijn er meer geschikt om daar toezicht op de houden dan Dan en Olivia met de tweeling? Dat Francesca dit alleen maar doet uit eigenbelang, zodat ze de kinderen – háár kinderen, zo vindt ze – dicht in haar buurt kan hebben, weet niemand. De spanningen onderling, tussen Dan en Olivia, en Dan en Francesca, en uiteindelijk ook tussen Olivia en Francesca, lopen op en kun je je alleen maar afvragen wanneer de bom barst.
De winterkinderen heeft alles in zich om een spannend verhaal te worden. Helaas wordt dit maar ten dele waargemaakt. De personages zijn niet erg uitzonderlijk; ze hebben geen van allen iets wat onderscheidend is. Olivia is mooi en lief, houdt van koken, tuinieren, kinderen en lijkt een boksbal voor haar echtgenoot Dan, die in vlagen absoluut niet sympathiek overkomt en alleen maar aan zichzelf lijkt te denken. Het enige personage dat iets van karakter heeft, is Francesca, maar al geeft haar kwaadaardigheid een aparte touch aan het verhaal, haar diepere redenen waarom ze doet wat ze doet, blijven duister.
Het verhaal uit het verleden dat tussen de hoofdstukken in het heden doorlopen, zijn een welkome afwisseling. Toch wordt er te weinig verteld om enige diepgang te krijgen. Ja, de lezer komt te weten wat zich vroeger in de voormalige meisjesschool heeft afgespeeld, maar de manier waarop het uiteindelijk aan het licht komt, is niet schokkend weergegeven. Hier had veel meer uitgehaald kunnen worden en het verhaal naar een hoger level kunnen tillen. De allerlaatste pagina komt er echter nog een enorme wending, groots in zijn eenvoud. Prachtig gevonden!
Kortweg is De winterkinderen een prettig leesbaar boek, met niet al te veel diepgang, een beetje voorspelbaar, maar met een heel sterk einde.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De winterkinderen vertelt het verhaal over Dan en Olivia, een kinderloos echtpaar, die in een laatste poging zwanger te worden besluiten tot een eiceldonor. Het is de enige kans die ze hebben, maar Dan is terughoudend. Hij geeft eerlijk toe geen liefde te kunnen voelen voor een kind waarvan hij niet weet wat de afkomst is. Want een eiceldonor is anoniem. Dan heeft echter een vriendin die hij kent van de universiteit en waar hij ooit een relatie mee had, Francesca. Na al die jaren is zij nog steeds stapelverliefd op Dan en biedt hen de mogelijkheid om haar eicellen te gebruiken. Natuurlijk mag Olivia daar niets van weten en via een ingenieus opgezet plan komt het toch tot een zwangerschap waarvan Olivia denkt dat de donor onbekend is; alleen Dan en Francesca weten hoe het werkelijk in elkaar steekt. En dat is waar het verhaal begint. Een aantal jaren later hebben Dan en Olivia inmiddels een tweeling, die ze in Argentinië, bij de familie van Olivia grootbrengen. Maar toch willen ze terug naar Engeland. Alleen daar hebben ze geen plek om te wonen en opnieuw is het Francesca die een oplossing weet: haar man wil een enorm – oud en verlaten – landhuis kopen als renovatieproject en wie zijn er meer geschikt om daar toezicht op de houden dan Dan en Olivia met de tweeling? Dat Francesca dit alleen maar doet uit eigenbelang, zodat ze de kinderen – háár kinderen, zo vindt ze – dicht in haar buurt kan hebben, weet niemand. De spanningen onderling, tussen Dan en Olivia, en Dan en Francesca, en uiteindelijk ook tussen Olivia en Francesca, lopen op en kun je je alleen maar afvragen wanneer de bom barst.
De winterkinderen heeft alles in zich om een spannend verhaal te worden. Helaas wordt dit maar ten dele waargemaakt. De personages zijn niet erg uitzonderlijk; ze hebben geen van allen iets wat onderscheidend is. Olivia is mooi en lief, houdt van koken, tuinieren, kinderen en lijkt een boksbal voor haar echtgenoot Dan, die in vlagen absoluut niet sympathiek overkomt en alleen maar aan zichzelf lijkt te denken. Het enige personage dat iets van karakter heeft, is Francesca, maar al geeft haar kwaadaardigheid een aparte touch aan het verhaal, haar diepere redenen waarom ze doet wat ze doet, blijven duister.
Het verhaal uit het verleden dat tussen de hoofdstukken in het heden doorlopen, zijn een welkome afwisseling. Toch wordt er te weinig verteld om enige diepgang te krijgen. Ja, de lezer komt te weten wat zich vroeger in de voormalige meisjesschool heeft afgespeeld, maar de manier waarop het uiteindelijk aan het licht komt, is niet schokkend weergegeven. Hier had veel meer uitgehaald kunnen worden en het verhaal naar een hoger level kunnen tillen. De allerlaatste pagina komt er echter nog een enorme wending, groots in zijn eenvoud. Prachtig gevonden!
Kortweg is De winterkinderen een prettig leesbaar boek, met niet al te veel diepgang, een beetje voorspelbaar, maar met een heel sterk einde.