De Scandi-thriller blijft hot, hotter, hottest. Vrijwel elke uitgeverij plengt te melden één van de bestsellerauteurs uit het hoge noorden onder contract te hebben. Zo ook Ambo-Anthos, die nu een Deen hebben gestrikt die luister naar de naam Mads Peder Nordbo. Nordbo heeft jaren in Groenland gewoond, is geïnteresseerd in alles rond runen en mysteries en schreef al eerder thrillers totdat hij doorbrak met Meisje zonder huid. De rechten zijn inmiddels aan zestien landen verkocht, waaronder Frankrijk en de UK. Succes gegarandeerd, toch?
In 1973 worden in Groenland vier mannen op beestachtige wijze vermoord. Gevild en van keel tot kruis opengesneden. De moorden roepen veel afschuw op en overschaduwen de verdwijning van een aantal jonge meisjes in het land. Inspecteur Pedersen wordt op de zaak gezet en lijkt dichtbij de oplossing te komen, totdat hij op onverklaarbare wijze verdwijnt. Het enige wat hij achterlaat is een leren schriftje waarin hij als een soort dagboek zijn verrichtingen bijhield.
2014. journalist Matthew 'Matt' Cave doet in Groenland verslag van het aantreffen van een ingevroren lijk. Hebben ze hun 'Laatste Viking' gekregen, of is het lichaam van recentere datum? Aan Cave de opdracht om er een mooi verslag van te doen. Cave, oorspronkelijk een Deen, heeft zijn eigen demonen. Onlangs is zijn vrouw, zwanger van hun eerste, overleden. Hij heeft er veel moeite mee. Cave komt op het spoor van de zaak in 1973 en ziet overeenkomsten met het aangetroffen lichaam. Wat is er aan de hand?
Nordbo schrijft met Meisje zonder huid een bij tijd en wijlen gruwelijke thriller. Hij schuwt het niet om details op expliciete en kille wijze te presenteren. Of het nu gaat om een gevild lichaam, of de zeehondenjacht die in Groenland nog steeds de normaalste zaak van de wereld is; de lezer wordt erin ondergedompeld. Op slimme wijze linkt Nordbo daarbij het heden aan het verleden, door beide verhaallijnen (1973 en 2014) los van elkaar aan de lezer voor te schotelen en ze uiteindelijk met elkaar te vermengen. Het zorgt voor een overzichtelijk geheel, waarin de lezer wel moet opletten met de Groenlandse namen; die lijken meer dan eens op elkaar en dat verwarrend zijn.
De plot is interessant en borduurt voort op wat we al vaker uit het hoge noorden voorgeschoteld kregen. Brute moorden, getormenteerde (vrouwelijke) slachtoffers én ook een uitgebreide beschrijving van maatschappelijke problemen. Want die zijn er nogal op Groenland. Elk huisje heeft zijn kruisje en in Groenland blijken incest, misbruik en verkrachting van jonge meisjes vaker dan eens voor te komen. Ook, of vooral, in familiaire sfeer. Nordbo is hier openhartig in en dat zorgt voor heftige taferelen. Dat geldt overigens ook voor de natuur van Groenland. De zon schijnt er nooit, het waait er, het regent, het sneeuwt, het mist; kortom, de maatschappelijke problemen worden versterkt door de verschrikkingen van de natuur aldaar. Heerlijk voor een thriller als deze en Nordbo weet de lezer mee te nemen naar deze harde omgeving.
Toch duurt het wel even voordat Meisje zonder huid op gang komt. Het is een soort diesel die een lange aanloop nodig heeft en waardoor het boek uiteindelijk een kleine 400 pagina's telt. Dat was niet nodig geweest als Nordbo sneller 'aan de bak was gegaan'. Daarnaast doet het allemaal bekend aan. De plot hebben we al eerder, in een of andere versie, gezien en dat geldt ook voor de personages. Matthew Cave is journalist en dat zien we vaker in Scandi-thrillers (Blomkvist?) en zijn vrouwelijke collega Tupaarnaq doet met haar kleding en houding nog het meest denken aan een Groenlandse versie van Lisbeth Salander.
Toch doet dit niet af aan de kwaliteit van het boek. Met name de mix van gruwelijke scènes, maatschappelijke problemen én een niet-vergevensgezinde natuur zorgt voor een thriller die beklijft. Dus, jawel; we hebben er weer een geschikte Scandi-auteur bij. Al wordt het gebracht als een 'Arctische thriller'. Ook goed.
In 1973 worden in Groenland vier mannen op beestachtige wijze vermoord. Gevild en van keel tot kruis opengesneden. De moorden roepen veel afschuw op en overschaduwen de verdwijning van een aantal jonge meisjes in het land. Inspecteur Pedersen wordt op de zaak gezet en lijkt dichtbij de oplossing te komen, totdat hij op onverklaarbare wijze verdwijnt. Het enige wat hij achterlaat is een leren schriftje waarin hij als een soort dagboek zijn verrichtingen bijhield.
2014. journalist Matthew 'Matt' Cave doet in Groenland verslag van het aantreffen van een ingevroren lijk. Hebben ze hun 'Laatste Viking' gekregen, of is het lichaam van recentere datum? Aan Cave de opdracht om er een mooi verslag van te doen. Cave, oorspronkelijk een Deen, heeft zijn eigen demonen. Onlangs is zijn vrouw, zwanger van hun eerste, overleden. Hij heeft er veel moeite mee. Cave komt op het spoor van de zaak in 1973 en ziet overeenkomsten met het aangetroffen lichaam. Wat is er aan de hand?
Nordbo schrijft met Meisje zonder huid een bij tijd en wijlen gruwelijke thriller. Hij schuwt het niet om details op expliciete en kille wijze te presenteren. Of het nu gaat om een gevild lichaam, of de zeehondenjacht die in Groenland nog steeds de normaalste zaak van de wereld is; de lezer wordt erin ondergedompeld. Op slimme wijze linkt Nordbo daarbij het heden aan het verleden, door beide verhaallijnen (1973 en 2014) los van elkaar aan de lezer voor te schotelen en ze uiteindelijk met elkaar te vermengen. Het zorgt voor een overzichtelijk geheel, waarin de lezer wel moet opletten met de Groenlandse namen; die lijken meer dan eens op elkaar en dat verwarrend zijn.
De plot is interessant en borduurt voort op wat we al vaker uit het hoge noorden voorgeschoteld kregen. Brute moorden, getormenteerde (vrouwelijke) slachtoffers én ook een uitgebreide beschrijving van maatschappelijke problemen. Want die zijn er nogal op Groenland. Elk huisje heeft zijn kruisje en in Groenland blijken incest, misbruik en verkrachting van jonge meisjes vaker dan eens voor te komen. Ook, of vooral, in familiaire sfeer. Nordbo is hier openhartig in en dat zorgt voor heftige taferelen. Dat geldt overigens ook voor de natuur van Groenland. De zon schijnt er nooit, het waait er, het regent, het sneeuwt, het mist; kortom, de maatschappelijke problemen worden versterkt door de verschrikkingen van de natuur aldaar. Heerlijk voor een thriller als deze en Nordbo weet de lezer mee te nemen naar deze harde omgeving.
Toch duurt het wel even voordat Meisje zonder huid op gang komt. Het is een soort diesel die een lange aanloop nodig heeft en waardoor het boek uiteindelijk een kleine 400 pagina's telt. Dat was niet nodig geweest als Nordbo sneller 'aan de bak was gegaan'. Daarnaast doet het allemaal bekend aan. De plot hebben we al eerder, in een of andere versie, gezien en dat geldt ook voor de personages. Matthew Cave is journalist en dat zien we vaker in Scandi-thrillers (Blomkvist?) en zijn vrouwelijke collega Tupaarnaq doet met haar kleding en houding nog het meest denken aan een Groenlandse versie van Lisbeth Salander.
Toch doet dit niet af aan de kwaliteit van het boek. Met name de mix van gruwelijke scènes, maatschappelijke problemen én een niet-vergevensgezinde natuur zorgt voor een thriller die beklijft. Dus, jawel; we hebben er weer een geschikte Scandi-auteur bij. Al wordt het gebracht als een 'Arctische thriller'. Ook goed.