‘Het zou prachtig zijn als ik het schrijven vreselijk ging missen’, zijn de gevleugelde woorden van Marion Pauw in 2015 nadat ze zich had laten ontvallen: ‘Ik ga stoppen met schrijven’. Ze vervolgt: ‘Ik heb in korte tijd veel geschreven, acht boeken en twee tv-series in elf jaar. En ik heb twee kinderen’. Het schrijfwerk heeft haar veel gebracht. Voor Daglicht ontving ze de Gouden Strop waarna het verhaal ook succesvol werd verfilmd.

Het zal lezers van haar boeken niet zwaar vallen als blijkt dat Pauw haar belofte niet voor eeuwig is nagekomen. In een interview vertelde ze onlangs dat voor haar het thrillertijdperk wel voorbij is maar bij een onderwerp of thema dat haar interesse wekt en persoonlijk een grote meerwaarde heeft, haar pen nog wel actief kan worden. De onderwerpen in De experimenten voldeden daar volledig aan en het gegeven dat iemands stief-oma iets soortgelijks had meegemaakt, lieten haar gedachten en fantasie overuren maken.

Charléne Schovenhorst is al vijftig jaar niet meer in haar ouderlijk huis, De Elzenhoeve, geweest. De nieuwe vrouw van haar vader is daar de belangrijkste reden van. Haar biologische moeder is gestorven bij de bevalling van haar eveneens in het kraambed gestorven broertje. Haar vader is tijdens een uitbundig gevierde bruiloft hertrouwd met Alma. Sinds Alma haar stiefmoeder is, verandert het leven in De Elzenhoeve in belangrijke mate en het is de dan 9-jarige Charlène (Charlie) die hier het meest onder lijdt.

Ze ontvlucht het ouderlijk huis, komt in een commune terecht, ontmoet er de liefde van haar leven Han en begint haar eigen leven. Vijftig jaar later krijgt ze het verzoek om een paar dagen voor haar dan 96-jarige zieke en gebrekkige stiefmoeder te zorgen. Ondanks de weinig warme herinneringen aan haar jeugd onder het bewind van haar stiefmoeder, besluit ze toch aan het verzoek te voldoen. Met de deurklink nog in haar handen, stelt ze direct bij aankomst vast dat er in de verhouding tussen hun beiden, weinig tot niets is veranderd…
 

‘Voor het eerst in lange tijd draai ik de foto van mijn echte moeder om. Ik kijk haar lang in de ogen, in de hoop dat ze met een oplossing zal komen, maar in plaats daarvan zit ze alleen maar te lachen’

Pauw heeft in De experimenten een waargebeurd verhaal als basis gebruikt en daar haar eigen fantasieën op gepaste wijze in geïntegreerd. Het resultaat is een aangrijpende compilatie van verhalen over beïnvloeding van levens waar uiteindelijk niemand beter van wordt. Het zwaartepunt daarvan ligt bij de gevangenschap in kamp Auschwitz en specifiek in het inmiddels beruchte blok 10. De geloofwaardigheid is hoog en dat wordt nog eens benadrukt door de rol die de beruchte gynaecoloog en oorlogsmisdadiger Dr. Carl Clauberg heeft gespeeld.
 

‘We liepen door een verstild landschap met hier en daar een boerderij. Uit de schoorsteen kwam rook en ik stelde me voor hoe warm het daarbinnen zou zijn. Hoe mensen in een comfortabel bed met hun geliefde lagen te slapen en geen idee hadden van de macabere stoet die aan hen voorbij trok’

De gebeurtenissen in De experimenten zijn macaber, vol verwijten en venijn en bieden weinig ruimte voor echte liefde tussen de personages. Maar het is wel een verhaal dat een onderwerp vertelt dat, ondanks de onmenselijkheid en het leed, belangrijk is om (door-)verteld te worden. Naast dit waargebeurde thema weet de auteur op voortreffelijke wijze de verstoorde verhouding tussen ouders en kind onder woorden te brengen. Overduidelijk heeft dit ook zijn invloed op de persoonlijkheidsontwikkeling van enkele van de personages, die ook duidelijk aan de voorgrond verschijnen. Met een mix van verschillende emoties die deze levensfase dragen. Het is waardevolle informatie die op formidabele wijze, in de juiste toon en kleur aan het papier zijn toevertrouwd. En daar verdient de auteur alle credits voor.