Marion Pauw draait al lange tijd mee in het Nederlandse schrijflandschap: na werkzaam te zijn geweest als freelance journaliste en copywriter debuteerde ze in 2005 met de thriller Villa Serena. Haar definitieve doorbraak kwam met Daglicht, hiermee won ze zelfs de Gouden Strop in 2009. Het boek is in zes landen uitgebracht en de verfilming was ook een groot succes. In 2015 kondigde Pauw aan te stoppen met schrijven maar in 2017 keerde ze alweer terug met een zelfhulpboek en later kwam daar de roman De experimenten bij. Inmiddels heeft ze ook weer een thriller geschreven, namelijk Vogeleiland. Naast schrijfster is Pauw ook scenariste bij televisieseries.

In Vogeleiland maken we kennis met de opstandige puber Marianne. Ze is 15 als ze samen met de veel oudere Berend verdwijnt naar het onbewoonde Vogeleiland. Ze leiden een idyllisch leven, totdat Marianne zwanger wordt en in paniek terug wil naar de bewoonde wereld. Berend realiseert zich dat dit voor hem niet goed gaat aflopen en vanaf dat moment is Marianne zijn gevangene. Mariannes zusje Nicole kampt nog steeds met de gevolgen van de verdwijning. Ze is verhuisd naar Spanje, maar ook daar kan ze niet aan het verleden ontsnappen. Een bijzondere verschijning doet de hoop oplaaien dat Marianne nog leeft en leidt haar naar het Vogeleiland.

Het verhaal in Vogeleiland wordt vanuit verschillende perspectieven verteld: eerst komen afwisselend Berend en Nicole aan de beurt en later komt Pup, het dochtertje van Marianne en Berend daar bij. Op deze manier ontrafelt zich langzaam het complete verhaal. Door het verhaal van Nicole ervaart de lezer wat voor impact het heeft op een gezin als één van de kinderen verdwijnt. De lezer wordt heen en weer geslingerd tussen sympathie en antipathie voor de verschillende karakters. Met name Berend roept gemengde gevoelens op: hij is niet door en door slecht, maar hij doet, gedwongen door de omstandigheden waarin hij zich bevindt, hele domme dingen en werkt zich zo steeds dieper in de nesten.

De hoofdstukken zijn kort en het taalgebruik is kort en bondig en daarom lees je het boek in een razend tempo uit. Pauw behandelt in dit boek redelijk zware thema’s maar door de manier waarop het boek geschreven is, wordt het nergens te zwaar. Het grootste minpunt is voornamelijk het gebrek aan spanning: tot ruim over de helft van het boek kabbelt het verhaal maar wat voort. Zeker de hoofdstukken van Nicole zijn vrij saai, gelukkig zijn de gedeeltes die zich afspelen op het Vogeleiland wat beklemmender van sfeer. Pas helemaal tegen het einde komt er wat meer vaart in het verhaal maar dat is te laat om dit verhaal een echte thriller te kunnen noemen.

Toch leest het boek fijn weg, en dat heeft vooral te maken met de prettige schrijfstijl van Pauw. Als je met niet al te hoge verwachtingen aan dit boek begint, is het gewoon een prima en fijn tussendoortje en deze nieuwe Pauw zal het zeker goed doen bij de fan van de Nederlandstalige thriller.