Op Nomos, een wereld vol zwevende eilanden, veroorzaakt de 15-jarige Sascha een serie steeds heftigere rampen. En dat doet hij met opzet. Zijn acties brengen de hele samenleving tot aan de rand van de afgrond. Een samenleving die nog kampt met de gevolgen van een mysterieuze explosie die eeuwen geleden de mensheid bijna wegvaagde. Maar niemand weet dat Sascha met zijn onbezonnen acties vecht tegen een groter gevaar dan Nomos ooit heeft gekend. Om zijn wereld te redden onderneemt de jongen een gevaarlijke reis en onthult een groot geheim.

De Nederlandse Matthew X. Dyer (1973) begon zijn carrière als journalist bij landelijke kranten. Hij is een veteraan uit de gamesindustrie, oprichter van een tijdschrift voor game developers en inmiddels zelf gamedesigner en prijswinnend componist. Nu zet hij zijn jarenlange ervaring met storytelling en worldbuilding in als schrijver van fictie. Het resultaat is Het verdwenen woud.

Sascha is nog erg jong als hij op een dag besluit dat hij genoeg heeft van de slechte behandeling van zijn vader. In een opwelling besluit hij om een boom de verkeerde kant op te laten vallen en deze zodoende ‘per ongeluk’ op zijn vader te laten landen. Zijn vader is echter de woudmeester van het eiland en daarmee de hoogste baas. Sascha neemt onbedoeld zijn rol over en wordt daarmee de baas van Waterwoud. Nu moet hij bepalen waar het eiland heen vaart om het water te verdelen. De eilanden varen namelijk op de windstromen rondom Nomos. Jaren geleden was er een grote ramp en sindsdien bestaat de wereld uit losse eilanden, die door vliegende eilanden bevoorraad worden en op deze manier worden voorzien van water, voedsel en andere benodigde zaken. Sascha blijkt een enorm goed inzicht te hebben in de windstromen en vaart zodoende naar een nog onontdekt eiland. Hier ontmoet hij de Schaduwkinderen en introduceert zo het einde van Nomos zoals we het nu kennen.

Matthew X. Dyer heeft met Nomos in Het verdwenen woud een bijzondere wereld neergezet en met Sascha een ijzersterk hoofdpersoon gecreëerd. Al vroeg leer je dat Sascha niet je standaard held is. Hij maakt impulsieve keuzes en schuwt daarbij niet voor lastige keuzes die voornamelijk voor hemzelf goed uitpakken. Wel doet hij alles met de gedachte dat hij zichzelf of de mensen om zich heen beschermt. Zonder al te veel in spoiler gebied te komen komt Sascha op een gegeven moment in aanraking met het wezen Twee. Een wezen die vanaf de kennismaking continue bij Sascha is en qua persoonlijkheid zijn tegenpool is. Waar Sascha emotioneel is, is Twee juist extreem rationeel. Twee is dan ook niet bang om Sascha met zijn keuzes te confronteren wat zorgt voor een interessante dynamiek en je als lezer een extra dimensie geeft in de keuzes die Sascha maakt.

Het verhaal in Het verdwenen woud wordt verteld vanuit verschillende perspectieven op verschillende momenten in de tijd. Het ene moment lees je het dagboek van Sascha en het andere moment volg je een ander karakter op een ander moment. In het begin voelen deze sprongen niet altijd even logisch, maar zodra je de verbanden ontdekt en connecties tussen de verschillende perspectieven begint te maken, ontstaat er een geheel dat uitermate goed weg leest. Wel denken we dat het beter had geweest om het verhaal eventueel in twee boeken te verdelen en deze te combineren met het hopelijk onvermijdelijke vervolg. Soms voelt het alsof er teveel verteld moest worden in de 480 pagina’s van dit boek, waardoor het verhaal samengeperst voelt. Dat neemt echter niet weg dat het Verdwenen woud een enorm fijne Young Adult fantasie is, waar we vol smart uitkijken naar een mogelijk vervolg.

Op veel plekken wordt de vergelijking gemaakt met Brandon Sanderson en dit is niet onterecht. Net zoals Sanderson schept Dyer een unieke wereld met personages waar je direct om geeft en oprecht geïnteresseerd in bent. We zijn dan ook zeer blij dat we tegenwoordig een uitgever als Iceberg Books in Nederland hebben die deze talenten de mogelijkheden biedt binnen dit genre.

Matthew X. Dyer heeft een schitterend verhaal neergezet waar we in Nederland enorm van kunnen genieten en stiekem ook wel een beetje trots op mogen zijn. Op naar de volgende!