Sinds enige jaren verschijnen er vaker thrillers die hun oorsprong hebben in de Italiaanse taal. Dit land heeft een grote thrillertraditie, maar het gebeurde maar zelden dat daar iets van op de Nederlandse markt verscheen. Daar is verandering in gekomen doordat een aantal uitgevers, zoals Wereldbibliotheek en met name Xander het op zich hebben genomen om werken van onder andere Luca D ’Andrea, Roberto Constantini en Sandrone Dazieri te vertalen en uit te brengen.
In 2018 heeft uitgeverij Xander ook twee boeken van de schrijver Maurizio de Giovanni uitgegeven. In februari van dit jaar verscheen De dood zingt in Napels en deze zomer verscheen De dood bedriegt in Napels. Beide verhalen spelen zich af in het Napels van begin jaren dertig.
Schrijver Maurizio de Giovanni is in 1958 geboren in Napels, waar hij een groot deel van zijn ook leefde en werkte. In 2005 won hij een schrijverswedstrijd, waarin hij een verhaal had geschreven met commissaris Ricciardi in de hoofdrol. Deze overwinning was het startsein voor een schrijverscarrière, voor iemand die altijd werkzaam was geweest bij een bank een nogal drastische beslissing. Echter dit pakte voor Maurizio goed uit en inmiddels zijn er in Italië elf thrillers verschenen met dezelfde commissaris in de hoofdrol. Daarnaast is hij ook de schrijver van een serie boeken met Ispettore Lojacono in de hoofdrol. Deze zijn echter nog niet in een vertaling verschenen.
Als in haar appartement het levenloze en zwaar mishandelde lichaam van de oude tarotkaartlezer Carmela Calise wordt gevonden. Commissaris Ricciardi, een excentrieke zonderling, die niet echt geliefd is bij het politiekorps wordt, samen met de enige collega die wel met kan samenwerken, brigadier Raffaela Maione, op de zaak gezet. Als snel is duidelijk dat beide niet veel samenwerking hoeven te verwachten van de buurt waar de moord heeft plaats gevonden. Men haat de politie in deze arme wijk van Napels. Na enig speurwerk in het huis van de oude vrouw kunnen beide al snel een lijst met verdachten maken die op de nominatie staan om in ieder geval aan de tand gevoeld te worden en zo kan de zoektocht naar de dader van deze moord beginnen. Telkens kunnen er weer namen van de lijst geschrapt worden, totdat ze nieuwe bewijzen vinden en de zaak een compleet andere wending krijgt.
De Giovanni heeft geprobeerd om de sfeer van de jaren dertig in Italië in zijn verhaal tot leven te brengen en mede door zijn schrijfstijl is hij daar zeker in gelukt. Met name door de ambiance die hij beschrijft lijkt het verhaal een status van een grote literaire thriller aan te kunnen. Hij neemt ruimschoots de tijd bij het begin van het boek om de lezer mee te nemen en zich te verplaatsen in het Napels van de jaren dertig, een stad door de somberheid en criminaliteit geteisterd. Maurizio di Giovanni weet perfect de toon te zetten van een stad waar de uitzichtloosheid mensen tot wanhoop drijft. “De doden leken levend en de levenden leken dood” is een tekst uit het boek die perfect weergeeft wat de schrijver wil uitdragen.
Zijn personages zijn op een kalme en overtuigende manier omschreven. Hij neemt keurig de tijd om deze te introduceren. Hierdoor komt het verhaal echter wel pas laat op gang en daar zit hem nu juist waarom dit boek, ondanks het prachtige palet wat de lezer krijgt voorgeschoteld, niet aan de middelmaat kan ontstijgen.
Het daadwerkelijke verhaal waar het in dit boek om draait, de moord op Carmela Calise staat hier echter in een schril contrast tegenover. Het gehele verhaal omtrent deze moord is traag en lijdt nooit tot een bepaalde spanning. Het kabbelt een beetje tussen de prachtige frases van de schrijver door, maar komt nooit tot een bepaalde ontplooiing. Met name de manier waarop de schrijver meent de oplossing van de moord te moeten beschrijven grenst aan het ongeloofwaardige.
Met name de manier waarop het hoofdpersonage commissaris Ricciardi wordt neergezet als een overdreven excentrieke persoonlijkheid en zijn gave om de doden te kunnen zien en op een bepaalde manier te communiceren wekt verbazing en ongeloofwaardigheid. Dit in tegenstelling tot zijn partner Maione die juist als een begripvolle en een wat goeiige brigadier wordt omschreven. Dit maakt wel dat zij twee tegenpolen zijn die elkaar goed aanvullen.
Maurizio de Giovanni heeft met zijn twee in dit jaar verschenen boeken zijn lezers een prachtig en schilderachtige inkijk gegeven in het leven van de dertiger jaren. Maar het thrillergehalte van De dood bedriegt in Napels is te mager en te weinig verrassend om van een geslaagd boek te spreken. Zijn omschrijvingen van de bijzaken zijn prima in orde en een genot om te lezen, maar van een thriller mag de lezer meer verwachten. Een verhaal dat klopt en doorspekt is met spanning. Dit laatste wordt node gemist en daarom is dit een grote gemiste kans.
Schrijver Maurizio de Giovanni is in 1958 geboren in Napels, waar hij een groot deel van zijn ook leefde en werkte. In 2005 won hij een schrijverswedstrijd, waarin hij een verhaal had geschreven met commissaris Ricciardi in de hoofdrol. Deze overwinning was het startsein voor een schrijverscarrière, voor iemand die altijd werkzaam was geweest bij een bank een nogal drastische beslissing. Echter dit pakte voor Maurizio goed uit en inmiddels zijn er in Italië elf thrillers verschenen met dezelfde commissaris in de hoofdrol. Daarnaast is hij ook de schrijver van een serie boeken met Ispettore Lojacono in de hoofdrol. Deze zijn echter nog niet in een vertaling verschenen.
Als in haar appartement het levenloze en zwaar mishandelde lichaam van de oude tarotkaartlezer Carmela Calise wordt gevonden. Commissaris Ricciardi, een excentrieke zonderling, die niet echt geliefd is bij het politiekorps wordt, samen met de enige collega die wel met kan samenwerken, brigadier Raffaela Maione, op de zaak gezet. Als snel is duidelijk dat beide niet veel samenwerking hoeven te verwachten van de buurt waar de moord heeft plaats gevonden. Men haat de politie in deze arme wijk van Napels. Na enig speurwerk in het huis van de oude vrouw kunnen beide al snel een lijst met verdachten maken die op de nominatie staan om in ieder geval aan de tand gevoeld te worden en zo kan de zoektocht naar de dader van deze moord beginnen. Telkens kunnen er weer namen van de lijst geschrapt worden, totdat ze nieuwe bewijzen vinden en de zaak een compleet andere wending krijgt.
De Giovanni heeft geprobeerd om de sfeer van de jaren dertig in Italië in zijn verhaal tot leven te brengen en mede door zijn schrijfstijl is hij daar zeker in gelukt. Met name door de ambiance die hij beschrijft lijkt het verhaal een status van een grote literaire thriller aan te kunnen. Hij neemt ruimschoots de tijd bij het begin van het boek om de lezer mee te nemen en zich te verplaatsen in het Napels van de jaren dertig, een stad door de somberheid en criminaliteit geteisterd. Maurizio di Giovanni weet perfect de toon te zetten van een stad waar de uitzichtloosheid mensen tot wanhoop drijft. “De doden leken levend en de levenden leken dood” is een tekst uit het boek die perfect weergeeft wat de schrijver wil uitdragen.
Zijn personages zijn op een kalme en overtuigende manier omschreven. Hij neemt keurig de tijd om deze te introduceren. Hierdoor komt het verhaal echter wel pas laat op gang en daar zit hem nu juist waarom dit boek, ondanks het prachtige palet wat de lezer krijgt voorgeschoteld, niet aan de middelmaat kan ontstijgen.
Het daadwerkelijke verhaal waar het in dit boek om draait, de moord op Carmela Calise staat hier echter in een schril contrast tegenover. Het gehele verhaal omtrent deze moord is traag en lijdt nooit tot een bepaalde spanning. Het kabbelt een beetje tussen de prachtige frases van de schrijver door, maar komt nooit tot een bepaalde ontplooiing. Met name de manier waarop de schrijver meent de oplossing van de moord te moeten beschrijven grenst aan het ongeloofwaardige.
Met name de manier waarop het hoofdpersonage commissaris Ricciardi wordt neergezet als een overdreven excentrieke persoonlijkheid en zijn gave om de doden te kunnen zien en op een bepaalde manier te communiceren wekt verbazing en ongeloofwaardigheid. Dit in tegenstelling tot zijn partner Maione die juist als een begripvolle en een wat goeiige brigadier wordt omschreven. Dit maakt wel dat zij twee tegenpolen zijn die elkaar goed aanvullen.
Maurizio de Giovanni heeft met zijn twee in dit jaar verschenen boeken zijn lezers een prachtig en schilderachtige inkijk gegeven in het leven van de dertiger jaren. Maar het thrillergehalte van De dood bedriegt in Napels is te mager en te weinig verrassend om van een geslaagd boek te spreken. Zijn omschrijvingen van de bijzaken zijn prima in orde en een genot om te lezen, maar van een thriller mag de lezer meer verwachten. Een verhaal dat klopt en doorspekt is met spanning. Dit laatste wordt node gemist en daarom is dit een grote gemiste kans.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Schrijver Maurizio de Giovanni is in 1958 geboren in Napels, waar hij een groot deel van zijn ook leefde en werkte. In 2005 won hij een schrijverswedstrijd, waarin hij een verhaal had geschreven met commissaris Ricciardi in de hoofdrol. Deze overwinning was het startsein voor een schrijverscarrière, voor iemand die altijd werkzaam was geweest bij een bank een nogal drastische beslissing. Echter dit pakte voor Maurizio goed uit en inmiddels zijn er in Italië elf thrillers verschenen met dezelfde commissaris in de hoofdrol. Daarnaast is hij ook de schrijver van een serie boeken met Ispettore Lojacono in de hoofdrol. Deze zijn echter nog niet in een vertaling verschenen.
Als in haar appartement het levenloze en zwaar mishandelde lichaam van de oude tarotkaartlezer Carmela Calise wordt gevonden. Commissaris Ricciardi, een excentrieke zonderling, die niet echt geliefd is bij het politiekorps wordt, samen met de enige collega die wel met kan samenwerken, brigadier Raffaela Maione, op de zaak gezet. Als snel is duidelijk dat beide niet veel samenwerking hoeven te verwachten van de buurt waar de moord heeft plaats gevonden. Men haat de politie in deze arme wijk van Napels. Na enig speurwerk in het huis van de oude vrouw kunnen beide al snel een lijst met verdachten maken die op de nominatie staan om in ieder geval aan de tand gevoeld te worden en zo kan de zoektocht naar de dader van deze moord beginnen. Telkens kunnen er weer namen van de lijst geschrapt worden, totdat ze nieuwe bewijzen vinden en de zaak een compleet andere wending krijgt.
De Giovanni heeft geprobeerd om de sfeer van de jaren dertig in Italië in zijn verhaal tot leven te brengen en mede door zijn schrijfstijl is hij daar zeker in gelukt. Met name door de ambiance die hij beschrijft lijkt het verhaal een status van een grote literaire thriller aan te kunnen. Hij neemt ruimschoots de tijd bij het begin van het boek om de lezer mee te nemen en zich te verplaatsen in het Napels van de jaren dertig, een stad door de somberheid en criminaliteit geteisterd. Maurizio di Giovanni weet perfect de toon te zetten van een stad waar de uitzichtloosheid mensen tot wanhoop drijft. “De doden leken levend en de levenden leken dood” is een tekst uit het boek die perfect weergeeft wat de schrijver wil uitdragen.
Zijn personages zijn op een kalme en overtuigende manier omschreven. Hij neemt keurig de tijd om deze te introduceren. Hierdoor komt het verhaal echter wel pas laat op gang en daar zit hem nu juist waarom dit boek, ondanks het prachtige palet wat de lezer krijgt voorgeschoteld, niet aan de middelmaat kan ontstijgen.
Het daadwerkelijke verhaal waar het in dit boek om draait, de moord op Carmela Calise staat hier echter in een schril contrast tegenover. Het gehele verhaal omtrent deze moord is traag en lijdt nooit tot een bepaalde spanning. Het kabbelt een beetje tussen de prachtige frases van de schrijver door, maar komt nooit tot een bepaalde ontplooiing. Met name de manier waarop de schrijver meent de oplossing van de moord te moeten beschrijven grenst aan het ongeloofwaardige.
Met name de manier waarop het hoofdpersonage commissaris Ricciardi wordt neergezet als een overdreven excentrieke persoonlijkheid en zijn gave om de doden te kunnen zien en op een bepaalde manier te communiceren wekt verbazing en ongeloofwaardigheid. Dit in tegenstelling tot zijn partner Maione die juist als een begripvolle en een wat goeiige brigadier wordt omschreven. Dit maakt wel dat zij twee tegenpolen zijn die elkaar goed aanvullen.
Maurizio de Giovanni heeft met zijn twee in dit jaar verschenen boeken zijn lezers een prachtig en schilderachtige inkijk gegeven in het leven van de dertiger jaren. Maar het thrillergehalte van De dood bedriegt in Napels is te mager en te weinig verrassend om van een geslaagd boek te spreken. Zijn omschrijvingen van de bijzaken zijn prima in orde en een genot om te lezen, maar van een thriller mag de lezer meer verwachten. Een verhaal dat klopt en doorspekt is met spanning. Dit laatste wordt node gemist en daarom is dit een grote gemiste kans.