De laatste ravendochter
De laatste ravendochter
-
Serie
-
Auteur(s)
-
Uitgeverij(en)
-
Jaar van uitgave
-
Thrillzone score
-
Deel deze recensie
Merel Godelieve is schrijfster en creatief ondernemer. Ze werkte voorheen als jurist op de Amsterdamse Zuidas, maar deze wereld paste haar niet. Vervolgens startte en leidde ze meerdere horecabedrijven.. Recent heeft ze zich volledig vrijgemaakt om fulltime te schrijven. In haar vrije tijd bakt en fermenteert ze en houdt van alles wat met fantasy te maken heeft.
Ze debuteerde met Ook dat nog, een dagboekroman, die ze samen met haar moeder Anya Niewierra schreef.
De laatste ravendochter is haar fantasy- en solodebuut, waarin Godelieve haar voorliefde voor magie, romantiek en Ierse mythologie in een prachtig en meeslepend verhaal heeft verwerkt.
Van de mooie cover, het met pauwenveren bedekte boekblok, tot de krachtige zwart-wit-tekeningen in het boek.. alles draagt bij aan de mystieke sfeer die in dit boek wordt opgeroepen.
Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een citaat uit oude Ierse geschriften, of uit de ‘Oude wet’. Het grootste deel van het verhaal speelt zich in het nu af. Achterin het boek vindt je een namenlijst. Handig, want die Ierse namen blijven toch wat minder makkelijk in je geheugen. Het gaat dan om namen uit het verhaal van nu, maar ook om die uit het verhaal van de Morrigan.
Erin werkt als docente en is de erfgename van Duncannon Castle. Ze doet haar best het kasteel te onderhouden, door zelf veel te klussen. Tegenslagen hopen zich echter op: betalende gasten komen nauwelijks en de kans op inkomsten door filmopnames verdwijnt, als de studio niet voor haar kasteel kiest. Dan besluit ze toch weer een beroep te doen op magie.. met hulp van de stem in de kelders van het kasteel.
Erin draaide zich om naar het raam en staarde met troebele ogen naar de kersenboom die vol in de knop stond. Ze had alles gegeven, haar jeugd. Relaties, vakanties, een normaal leven en haar godvergeten verstand. Maar het was niet genoeg geweest, want Duncannon glipte nu als water door haar vingers wen er was niets wat ze kon doen. Haar onderlip begon te trillen. Nee, dit mocht niet gebeuren. Ze kon Duncannon niet verliezen. Het was alles wat ze nog van haar moeder had. Het was haar hele leven, haar thuis.
Het tij lijkt te keren, maar dan gaat er iets onverwacht helemaal mis…
Godelieve vlecht tijden ineen, door de Morrígan, de Ierse godin van de dood, oorlog, profetie, voorspoed en soevereiniteit, ook haar verhaal te laten vertellen van heel lang geleden. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met dagboekfragmenten van zo’n 20 jaar geleden. In dit dagboek schreef Erin aan haar overleden moeder. Door deze fragmenten krijgt de lezer info over wat er zich in haar jeugd heeft afgespeeld en wordt deelgenoot van haar zoektocht naar zichzelf. Het grootste deel van het boek vertelt chronologisch wat er in het hier en nu gebeurt met Erin.
Ze worstelt met haar magische krachten en wat ze daarmee in het verleden heeft gedaan. Wat is haar verbinding met haar vrouwelijke voormoeders, inwoners van het kasteel en de invloed van de Morrígan?
Tegelijk zoekt ze haar weg in het leven en in de liefde. Wil ze wel verdergaan met Patrick, haar huidige vriend? En hoe komt het dat Raven West, de acteur die in de kasteelfilm gaat spelen, zo een bijzondere aantrekkingskracht op haar heeft?
Al heel snel is de lezer ondergedompeld in dit indringende, magische en bij tijd en wijle melancholische verhaal. Erin kruipt in je hart, je leeft met haar mee en laat haar pas met een zucht los, als je de laatste bladzijde omslaat.
In haar uitgebreide fijne sfeerbeschrijvingen is lees- en voelbaar dat Godelieve zich verdiept heeft in de Keltische legendes, meermaals in Ierland verbleef en deze streek een warm hart toedraagt.
Het kleine gehucht Carrownlisheen werd omringd door groen weilanden, waar nu, begin augustus, sint-janskruid, vrolijke margrieten en wilde klaver groeide. Het eiland rook anders. Beltaine had haar stok overgedragen aan Lughnasa en de zeelucht leek zoeter nu Inis Meáin in bloei stond. Ergens in de verte had iemand een turfvuur aangestoken en Erin snoof de rook geur op.
De laatste ravendochter is een prachtig en krachtig solodebuut. Wij zijn fan van Godelieve en kunnen niet wachten tot haar volgende boek het daglicht zal aanschouwen…
Sinds ik kon lezen, dook ik in een boek. Als kind las ik graag sprookjesboeken. Even een andere wereld instappen en daar dingen meebeleven die in het echt niet kunnen, vond ik prachtig. Het verplichte boeken lezen voor mijn schoolexamen vond ik geen straf en wellicht ben ik een van de weinige leerlingen die daadwerkelijk alle boeken van haar lijst helemaal heeft gelezen!
Ik geniet tegenwoordig ter ontspanning van spannende boeken, historische romans, fantasy en science fiction, maar uitstapjes naar andere genres maak ik ook wel. Belangrijk voor mij aan een boek is dat ik graag meegenomen word naar een andere wereld, een ander milieu of een andere cultuur. Bij een thriller vind ik het belangrijk dat het lang spannend blijft en dat ik nieuwsgierig word gemaakt naar de personen in het boek.
Schrijf jouw recensie!