Meisje zonder hoop - geschreven door de Australische Michael Robotham - is het derde misdaadverhaal uit een serie met twee intrigerende hoofdpersonages. Met Meisje zonder verleden (deel een van de reeks) heeft de succesrijke thrillerauteur voor de tweede keer de prestigieuze CWA Gold Dagger Award 2019 op zak gestoken.
‘Als ik je één ding over mijn broer zou kunnen vertellen, is het dit: twee dagen na zijn achttiende verjaardag vermoordde hij onze ouders en onze tweelingzusjes omdat hij stemmen in zijn hoofd hoorde.’
Deze openingszin zet meteen de toon. Wat volgt is een knap en spannend verhaal, waarin forensisch psycholoog Cyrus Haven en Evie Cormac, een jonge vrouw en tevens getormenteerde ziel, werkelijk de show stelen. Na twintig jaar opsluiting in een psychiatrische instelling, komt Elias vrij. Hij heeft zijn gezinsleden vermoord, behalve jongere broer Cyrus. Deze laatste krijgt te kampen met zijn geweten. Kan hij Elias enigszins vergiffenis schenken?
Tegelijkertijd roept men Cyrus’ hulp in; een man is gedood in een buitenwijk van Nottingham en diens dochter is ontvoerd. Kort nadien verdwijnt een andere vrouw spoorloos. Evie is de enige getuige, zij beschikt over een unieke gave die in deze zaak goed van pas komt.
De psycholoog en Evie slaan de handen in elkaar; de twee staan immers voor een enorme uitdaging en zelfs beproeving.
‘Ik trek het mesje achter mijn broeksband vandaan en richt het lemmet op zijn borst. Als hij het mes ziet, stapt hij naar achteren. Geschrokken.’
Wat deze thrillerserie zo bijzonder maakt, is de forse chemische reactie die ontstaat tijdens het bij elkaar voegen van de twee protagonisten. Robotham slaagt erin om telkens vlotweg te wisselen van ik-verteller. Op deze wijze kan zowel Cyrus Haven als Evie Cormac probleemloos binnendringen bij de lezer. Na slechts enkele hoofdstukken weet je reeds welke sterke personen je voor je krijgt; ondanks hun opgelopen trauma’s uit het verleden. Ook de andere personages kleurt de auteur ruimschoots in. Zo is er bijvoorbeeld Elias, de paranoïde man lijdt aan schizofrenie. Dit gegeven fileert de schrijver grondig. De andere karakters laat hij in geen geval ongemoeid.
Andere pluspunten zijn ongetwijfeld het fraai geconstrueerde plot, alsook de snelheid waarmee het geheel zich ontvouwt. Mondjesmaat voert Robotham de spanning op; hier en daar zet hij een slim afleidingsmanoeuvre neer. Teneinde de druk nog wat te verhogen, spuit hij een rookgordijn op je af, zodat je misleid wordt. De voornaamste thema’s die hij verwerkt in het boek zijn moord, kidnapping, corruptie bij de politie, trauma’s, durf, verantwoording en medelijden. Het zijn meer dan voldoende boeiende onderwerpen om aan te snijden; toch blijft er nog ruimte over voor de speurtocht naar de moordenaar. Die moet, nadat hij is gevat, zijn verdiende straf krijgen; toch? Komen echter Evie en Cyrus helemaal ongeschonden uit dit hachelijke avontuur?
Hun verhaal is zeker nog niet helemaal verteld. Zijn trouwe fans hopen meer dan waarschijnlijk dat alleskunner Robotham hen nu niet in de steek gaat laten. Hij is bij dezen formeel gewaarschuwd.
