Mr. en Mrs. Barclay komen naar William Arrowood met de vraag om hun ontvoerde dochter Birdie terug te halen. Een klus die voor een topdetective als William Arrowood gemakkelijk moet zijn. Wanneer er bij de zoektocht echter iemand wordt vermoord wordt de zaak groter en groter.
Arrowood heeft een probleem. Hij leeft namelijk in dezelfde tijd, op dezelfde plek als Sherlock Holmes. En waar de zaken van Holmes uitgebreid uitgelicht worden in de media, zijn alle zaken die Arrowood oplost bij de grote menigte onbekend. Arrowood helpt de minder welgestelden en dus zijn zijn zaken ook minder in het oog springend, maar niet minder ongevaarlijk.
Mick Finlay introduceerde William Arrowood in het eerste deel Arrowood. De Moordput is het tweede deel in wat zomaar eens een succesvolle reeks zou kunnen worden. Finlay creëert niet alleen een personage waar je een zwak voor krijgt (en soms ook met afgrijzen naar leest), maar weet ook uitstekend het leven van Engeland eind 19e eeuw te beschrijven. En dan met name het leven van de mensen die minder in de slappe was zaten.
Net als bij Sherlock Holmes worden de verhalen van Arrowood verteld door zijn hulp. In geval van Arrowood heeft deze hulp Barnett. Hij is de ik in het verhaal. Hij geeft ons een inkijkje in de werkzaamheden. Al snel komen we er achter dat er voor Barnett weinig reden tot vreugde is. In zijn privésfeer staat zijn leven op instorten. De niet zo meevoelende baas Arrowood heeft daar echter geen enkele aandacht voor.
Vol enthousiasme stort Arrowood zich in de opdracht van de Barclays. Hoe moeilijk kan het zijn om een ontvoerd meisje terug te krijgen. Ze weten wie haar hebben ontvoerd, waarom ze dat hebben gedaan en waar ze zich bevindt. Toch loopt het allemaal niet zo gemakkelijk als Arrowood gedacht had. Wat ook niet helpt is dat hij in de krant continu geconfronteerd wordt met de successen van Holmes. De media die zelfs naarmate zijn onderzoek loopt zich zelfs tegen Arrowood keert. Zijn tactieken om een onderzoek op te lossen zijn namelijk ietwat onconventioneel.
Zoals al eerder gezegd weet Finlay de sfeer van 1896 uitstekend weer te geven. Voorin het boek besteedt hij aandacht aan een belangrijk onderdeel van dit boek. Hij waarschuwt je als lezer voor de taal die hij gebruikt in De Moordput. Eind 19e eeuw was er in Engeland (en ongetwijfeld niet alleen daar) nog weinig bekend over mensen met het Syndroom van Down. Iedereen die daar ook maar enigszins in de buurt bij kwam werd idioot, mongool of erger genoemd. En dus waarschuwt Finlay maar vast. Ook hij gebruikt namelijk deze woorden. En het is maar goed ook dat Finlay dit aangedurfd heeft. Want de auteur zal zelf ongetwijfeld ook met afschuw deze woorden op papier gezet hebben, maar het is wel hoe er vroeger gekeken werd naar deze mensen. Je kunt dan kiezen voor de politiek correcte wijze en dit allemaal op een nettere meer 21e eeuwse manier beschrijven, maar dan valt de hele sfeer die je wilt creëren weg. Mensen die dit niet aankunnen moeten De Moordput laten voor wat het is. Als je dit niet aankan, zijn de boeken over Arrowood niet voor jou bestemd. Er gebeurt namelijk nogal wat in de twee delen die er nu zijn uitgebracht. En als je goed leest weet je dat het met dit deel niet eindigt. Hopelijk weet Finlay dit niveau vast te houden en mag Arrowood in de schaduw van de grote Sherlock Holmes nog veel zaken oplossen.
Arrowood heeft een probleem. Hij leeft namelijk in dezelfde tijd, op dezelfde plek als Sherlock Holmes. En waar de zaken van Holmes uitgebreid uitgelicht worden in de media, zijn alle zaken die Arrowood oplost bij de grote menigte onbekend. Arrowood helpt de minder welgestelden en dus zijn zijn zaken ook minder in het oog springend, maar niet minder ongevaarlijk.
Mick Finlay introduceerde William Arrowood in het eerste deel Arrowood. De Moordput is het tweede deel in wat zomaar eens een succesvolle reeks zou kunnen worden. Finlay creëert niet alleen een personage waar je een zwak voor krijgt (en soms ook met afgrijzen naar leest), maar weet ook uitstekend het leven van Engeland eind 19e eeuw te beschrijven. En dan met name het leven van de mensen die minder in de slappe was zaten.
Net als bij Sherlock Holmes worden de verhalen van Arrowood verteld door zijn hulp. In geval van Arrowood heeft deze hulp Barnett. Hij is de ik in het verhaal. Hij geeft ons een inkijkje in de werkzaamheden. Al snel komen we er achter dat er voor Barnett weinig reden tot vreugde is. In zijn privésfeer staat zijn leven op instorten. De niet zo meevoelende baas Arrowood heeft daar echter geen enkele aandacht voor.
Vol enthousiasme stort Arrowood zich in de opdracht van de Barclays. Hoe moeilijk kan het zijn om een ontvoerd meisje terug te krijgen. Ze weten wie haar hebben ontvoerd, waarom ze dat hebben gedaan en waar ze zich bevindt. Toch loopt het allemaal niet zo gemakkelijk als Arrowood gedacht had. Wat ook niet helpt is dat hij in de krant continu geconfronteerd wordt met de successen van Holmes. De media die zelfs naarmate zijn onderzoek loopt zich zelfs tegen Arrowood keert. Zijn tactieken om een onderzoek op te lossen zijn namelijk ietwat onconventioneel.
Zoals al eerder gezegd weet Finlay de sfeer van 1896 uitstekend weer te geven. Voorin het boek besteedt hij aandacht aan een belangrijk onderdeel van dit boek. Hij waarschuwt je als lezer voor de taal die hij gebruikt in De Moordput. Eind 19e eeuw was er in Engeland (en ongetwijfeld niet alleen daar) nog weinig bekend over mensen met het Syndroom van Down. Iedereen die daar ook maar enigszins in de buurt bij kwam werd idioot, mongool of erger genoemd. En dus waarschuwt Finlay maar vast. Ook hij gebruikt namelijk deze woorden. En het is maar goed ook dat Finlay dit aangedurfd heeft. Want de auteur zal zelf ongetwijfeld ook met afschuw deze woorden op papier gezet hebben, maar het is wel hoe er vroeger gekeken werd naar deze mensen. Je kunt dan kiezen voor de politiek correcte wijze en dit allemaal op een nettere meer 21e eeuwse manier beschrijven, maar dan valt de hele sfeer die je wilt creëren weg. Mensen die dit niet aankunnen moeten De Moordput laten voor wat het is. Als je dit niet aankan, zijn de boeken over Arrowood niet voor jou bestemd. Er gebeurt namelijk nogal wat in de twee delen die er nu zijn uitgebracht. En als je goed leest weet je dat het met dit deel niet eindigt. Hopelijk weet Finlay dit niveau vast te houden en mag Arrowood in de schaduw van de grote Sherlock Holmes nog veel zaken oplossen.