De hardcore spionagethriller kennen we. Schrijven als Mark Henshaw, Frederick Forsyth en in mindere mate ook John le Carré laten de harde kant van het spionagewerk haarfijn zien. Vorig jaar kwam daar Mick Herron bij, die in zijn Trage paarden een interessante dynamiek toevoegde; die van de droge humor en uitgerangeerde spionnen.

In Dode leeuwen zijn de hoofdrolspelers van Slough House weer terug. In Slough House huizen de spionnen van MI5 die op het hoofdkantoor niet meer gewenst zijn. Door fouten, gokken of anderszins kom je bij het clubje ´trage paarden´ en hopen de bazen dat diegene vanzelf afscheid neemt. Baas van Slough House is Jackson Lamb, een compleet eigenzinnige dikzak die het liefst de hele dag scheten laat en zijn ondergeschikten te kakken zet. Als een oude maat van hem, Dickie Bow, dood wordt aangetroffen in een stadsbus gaan bij hem de alarmsignalen aan. Want de dood van Bow is volgens hem geen ongeluk. Heeft het met hun verleden uit de Koude Oorlog te maken, toen ze tegen de Sovjets streden?

Aan de andere kant van het verhaal vinden we een Rus die wraak wil voor iets wat hem in het verleden is toegedaan. En een landgenoot van hem, een rijke oligarch, komt juist naar Londen voor de kans van zijn leven. Wat hebben de verhaallijnen met elkaar van doen?

Het moet gezegd: Mick Herron onderscheidt zich op mooie wijze van zijn collega spionage-auteurs. Dat doet hij door er een bijzondere schrijfstijl op na te houden. Met gevatte, droge zinnen en dialogen weet hij de lezer eerst in verwarring en dan in vervoering te brengen. Want het is wel even inkomen; voor degenen die een conventionele thriller gewend is, is de ‘Herron style’ echt even wennen. Maar laat je vooral niet afschrikken. De droogte van de vertelstijl is een van de krachtige kanten van Dode leeuwen.

De plot heeft veel om handen. Wat is er in hemelsnaam gebeurd in de stadsbus? En wat wil Jackson Lamb hiermee? Al snel blijkt er inderdaad meer aan de hand te zijn en moeten in Slough House alle zeilen worden bijgezet. Er heerst een groot complot, en het is al snel duidelijk dat de ‘trage paarden’ niet allemaal de eindstreep gaan halen. Een voor een weten de personages de lezer te grijpen. De een is verliefde op de ander, iemand is de stroman van de baas van het hoofdkantoor en een ander wil zich bewijzen om weer in het reine te komen met zijn verleden. Genoeg dynamiek om een boek mee te vullen dus.

Dode leeuwen is geen alledaagse spionagethriller. Toch weet Mick Herron de oude Koude Oorlog gevoelen weer naar boven te halen bij de lezer. Compleet verwoeste Sovjet steden, ‘slapers’ a al The Americans en intriges op het Britse platteland zijn allemaal smaken die Herron mooi weet te mixen tot een intrigerend en onderscheidend verhaal. Niet voor niets won Herron met zijn boeken al de CWA Dagger Award. Gaat dit proberen mensen!