Inmiddels is de Britse thrillerauteur  M.J. Arlidge niet meer weg te denken uit de thrillerscene. Met zijn tiendelige reeks rondom inspecteur Helen Grace vergaarde hij een grote fanschare. Inmiddels is deel elf verschenen en dit is onze recensie: Kom eens gauw.

In Kom eens gauw komt een man ’s avonds laat thuis. Zijn dochtertje ligt heerlijk te slapen, maar zijn vrouw is bruut vermoord. Snel daarna wordt een puber gedood. De zaken lijken niets met elkaar van doen, maar Grace zou Grace niet zijn als ze op de zaak duikt en toch een connectie vindt…

Het is lastig om een langlopende serie aantrekkelijk te houden, helemaal als de reeks meer dan tien delen beslaat zoals de Grace-serie. Door afwisselende thema’s te benoemen, weet Arlidge de serie lang te rekken. Toch lijkt het bij Kom eens gauw in eerste instantie wat dood te slaan. De moordzaken zijn niet heel spectaculair, en de lezer tast compleet in het duister wat de connectie zou kunnen zijn.

Toch weet Arlidge dit gevoel al snel om te draaien naar een fast tuned thriller. Want hij heeft nog een kaart in zijn mouw; inspecteur Grace en haar -privé en zakelijke- relaties. In haar privéleven heeft ze net een bizarre liefdesrelatie met ex-collega Joseph Hudson afgesloten. Maar die is geenszins van plan het hierbij te laten en stalkt Grace. Daarbovenop heeft ze een nieuwe leidinggevende. En zoals vaker, heeft deze het op Grace voorzien. Ze moet dus van meerdere kanten opletten om niet pootje gehaakt te worden. Dit maakt van Kom eens gauw weer een thriller met extra diepgang, wat ook de 523 pagina’s verklaart. Overigens kom ook dáár bovenop nog een extra dimensie; uit het vorige deel is nog een moordenaar actief die Grace dood wil hebben. Ogen in het achterhoofd dus, voor de inspecteur!

Uiteindelijk wordt de moordzaak óók interessant, want Arlidge heeft een mooie invalshoek gekozen van zowel motief als dader. Dit zorgt weer voor voldoende afwisseling en een gejaagd gevoel; komen Grace en kornuiten op tijd om de dader te stoppen?

Alle personages uit eerdere delen passeren weer de revue, met elk hun eigen karakterontwikkeling. Daar is Emilia Garanita, de getergde journaliste, nog een vermelding waard. Zij lijkt een sympathieke draai te maken. Dit zou de lezer kunnen bekoren, of juist niet want ze is een heerlijke tegenstander voor Grace.

Dit alles is verpakt in enorm snelle hoofdstukken; zowel de schrijfstijl als korte hoofdstukken zorgen ervoor dat de lezer door het boek heen raast. Ook voor dit aspect zal de lezer dus niet teleurgesteld worden, want dit is een van de kenmerken van Arlidge.

Arlidge weet ook met deel elf de lezer meer dan te vermaken met zijn kenmerkende snelheid, een bijzondere moordenaar en natuurlijk met de onovertroffen Helen Grace. Wij zijn fan vanaf het prille begin én blijven dat nog wel even!