Ineens was hij daar: M.J. (Matthew) Arlidge. In 2014 verscheen op de Nederlandstalige thrillermarkt Iene, miene, mutte. Het was een eerste kennismaking met de eigenzinnige politie-inspecteur Helen Grace, een getormenteerde vrouw met een scherpe geest. Maar het was vooral óók een kennismaking met de snelle, gruwelijke schrijfstijl van Arlidge en zijn spannende plots. Arlidge kreeg dan ook een hoop fans, die al ruim tien thrillers van het werk van de sympathieke Brit kunnen genieten. Onlangs verscheen Oog om oog, een thriller zónder Helen Grace.

In Oog om oog hebben zes criminelen in Engeland een nieuwe identiteit gekregen. Ze zijn vrijgelaten maar hun daden konden op zoveel afschuw rekenen, dat de overheid besloot hen onder een nieuwe identiteit de samenleving in te sturen. Onder de bevolking levert dit veel onrust op. 

De reclassering is verantwoordelijk voor de begeleiding van deze zes ex-criminelen en Olivia is zo’n medewerker. Dan worden de identiteiten van de ex-criminelen één voor één bekendgemaakt. Dit leidt tot het opjagen van de zes…kan Olivia deze heksenjacht op tijd stoppen? De grote vraag in Oog om oog is wie de identiteit van de ex-criminelen bekend maakt en vooral, waarom?

De fans zullen zich even achter de oren hebben gekrabd toen ze hoorden dat Oog om oog een thriller zonder de zo geliefde Helen Grace was. Maar het moet gezegd; deze verfrissing zorgt voor een enorm sterke thriller, waarmee Arlidge opnieuw laat zien tot de absolute top van de thrillerwereld te behoren.

Arlidge heeft het zichzelf deze keer niet gemakkelijk gemaakt. Ten eerste is dus zijn bekende protagonist achterwege gelaten. Maar wat vooral in het oog springt, is de filosofische vraag of het je eigen recht is wraak te nemen voor misdaden uit het verleden. In de inleiding zet hij deze vraagstelling voor zijn lezers neer, zonder een oordeel te geven. De personages in Oog om oog gaan hier verschillend mee om. Zo is er Mike Durnham, wiens gehandicapte dochter Jessica jaren geleden op gewelddadige wijze door twee meisjes is vermoord. Mike wil niets liever dan wraak, maar ten welke koste kan dat dan?

Maar ook reclasseringsambtenaar Olivia worstelt, want ze heeft last van haar geweten. Ze weet welke gruwelijke misdaden haar cliënten hebben gepleegd en zij moet ze in de anonimiteit houden. Hoe doe je dat zonder een oordeel te hebben over de daden van die mensen? Overigens is Olivia als karakter erg goed gelukt. Ze is ongelukkig, helemaal omdat haar minnaar -en collega- Christopher zijn vrouw en kinderen niet voor haar wil verlaten. En tot overmaat van ramp is ze ook nog zwanger van hem. Haar verdriet en woede komen door de vlotte pen van Arlidge uitstekend tot leven en maken van een driedimensionaal personage. Dat geldt ook voor de andere karakters die in het verhaal voor komen; ongeacht de grootte van de rol die ze spelen, weet Arlidge ze een menselijk tintje mee te geven.

Daarbij weet de lezer van Arlidge dat hij, naast een snelle verhaallijn, ook nog eens een schrijfstijl heeft die de lezer het boek inzuigt. Dat is in Oog om oog niet anders; een boek van 580 pagina’s maar als je niet oplet ben je in een dag door het boek heen. De korte hoofdstukken helpen natuurlijk ook, maar het is vooral te danken aan de schrijfstijl van de auteur dat de lezer het boek niet kan neerleggen.

Oog om oog bevat dan ook alles wat een thriller moet hebben; goed neergezette personages, een spannend plot en dat alles in een schrijfstijl die de lezer het verhaal in trekt. Maar deze keer heeft Arlidge zichzelf overtroffen door de diepgang van het onderwerp; wanneer is wraak gerechtvaardigd? Arlidge = synoniem voor thrillers die je absoluut niet kunt wegleggen!