Matthew Arlidge, MJ voor ingewijden, brak in 2015 door met zijn Iene Miene Mutte, een bij tijd en wijlen gruwelijke thriller met weerloze slachtoffers en een nietsontziende seriemoordenaar. Het was het debuut van Arlidge en de eerste keer dat we met zijn creatie Helen Grace kennismaakten. Grace, een getormenteerde rechercheur bij het korps van Southampton, kreeg deze moeilijke zaak voor de kiezen en loste het wonder boven wonder op. Daarna verscheen Piep zei de muis, wederom een boek met een heftige verhaallijn en een seriemoordenaar die zich moeilijk liet pakken. En nu is er deel drie, Pluk een roos. Zet Arlidge de stijgende lijn van zijn eerste boeken door?

De jongedame Ruby ontwaakt in een vreemd bed. Ze herinnert zich een heftige stapavond en aan het bonzen van haar hoofd lijkt dat te kloppen. Alleen haar bed is haar bed niet; deze staat in een vochtige en kille kelder. Al snel blijkt dat ze is ontvoerd door iemand met bizarre plannen. Grace wordt op de zaak gezet, maar krijgt al snel een andere zaak toegeschoven; die van een jonge vrouw die op het strand is gevonden. Overleden én met een tattoo van een blauwe vogel. Hebben deze zaken met elkaar te maken? Grace mag weer aan de bak, terwijl ze ook haar eigen demonen probeert te bestrijden. En onderwijl krijgt ze ook nog haar chef op haar dak, die Grace het korps uit wil schoppen. Uitdagingen te over voor de enigszins sinistere Helen Grace.

Het boek begint zoals we inmiddels van de voormalige tv-producent Arlidge kennen; vlot, heftig en kil. De lezer voelt de uitzicht- en hulpeloze toestand waarin Ruby terecht is gekomen. Hij doet dat op uitstekend beeldende wijze; alsof de lezer erbij mag zijn. Daarna gaat Pluk een roos in sneltreinvaart verder. Ook dat zijn we van de Brit gewend; korte hoofdstukken, rechttoe-rechtaan geschreven en dus zonder veel extra poespas. Voor je het weet ben je de ruim 430 pagina's gepasseerd en sla je het boek dicht. Dat is te danken aan de fijne schrijfstijl van Arlidge en doet Amerikaans aan. Snel, flitsend en hevig. We kennen het bijvoorbeeld ook van Lee Child en James Patterson. Maar Arlidge schakelt er nog even een versnelling of twee bij.

Aan karakterontwikkeling doet Arlidge weinig. Natuurlijk worden zijn protagonist Helen Grace en haar maatjes van het korps wel iets verder uitgediept, want dat hoort ook zo in een serie. Maar de andere personages, zoals die van de 'bad guy', blijven jammer genoeg redelijk aan de oppervlakte. Daarmee zal de lezer zich niet of nauwelijks kunnen inleven in deze personages. Maar of dat erg is in een boek als deze, zal de lezer zelf moeten bepalen.

De plot is iets minder gruwelijk dan de eerste boeken van Arlidge. Er is -voor zijn doen- weinig bloed en er vallen ook relatief weinig doden. Toch zijn de daden van de moordenaar wel degelijk heftig, waardoor het lot van Ruby de lezer steeds zal blijven bezighouden. En met de verschillende verhaallijnen weet Arlidge de aandacht er tot de laatste pagina bij te houden. Al met al is Pluk een roos daarmee een heerlijk geschreven, snel lezende en interessante thriller geworden.

Inmiddels heeft Arlidge het wel bewezen: hij is een blijvertje in thrillerland en zijn Lisbeth Salander-aandoende Helen Grace spreekt tot de verbeelding. Op naar deel vier, iets met vuur aldus de auteur zelf in ons interview, wat ons zeker aanspreekt!