In Nederland hebben we nog niet veel over de Zwitser Nicolas Feuz gehoord. In eigen land heeft hij naast zijn werk als openbare aanklager al meerdere boeken uitgebracht. De boekenliefhebber is uit verveling zelf begonnen met schrijven en heeft eerst boeken uitgegeven onder zijn eigen naam. Inmiddels heeft hij een uitgever aan zich weten te binden en gaan zijn boeken ook de Zwitserse grens over. 

Met het boek De postzegelverzamelaar zet hij een stap in het Nederlandstalige thrillerlandschap. De vergelijkingen met Helen Fields en Jo Nesbø zijn al snel gemaakt. Waar het gaat om originaliteit en gruwelijkheid zijn er ook overeenkomsten te maken met J.D. Barker, hoewel de literaire kwaliteiten van Feuz in De postzegelverzamelaar nog niet van dat niveau zijn. 

Feuz weet met de start van het boek de lezer op verrassende wijze het boek in te trekken. In een tweedelige proloog maken we kennis met twee van de sinistere verhaallijnen die door dit boek lopen. 

Ergens in een kelder in het anders zo schone en lieflijke landschap van Zwitserland wordt een man vastgehouden en gemarteld. De martelaar maakt het patroon van een schaakbord op zijn rug door stukjes huid te verwijderen. Deze kleine stukjes huid hebben een macaber doel. 

In de tweede proloog wordt er een postpakket waaruit een rode vloeistof lekt ontdekt. De inhoud zal leiden tot een groot onderzoek naar oorsprong van de inhoud en de verzender van dit pakket. Inspecteur Ana Bartomeu wordt op de zaak gezet.

Het volgende hoofdstuk, een sprong terug in de tijd, geldt eigenlijk als een derde proloog, waarin de verwikkelingen uit een ver verleden als een, nu nog, losstaand verhaal worden geïntroduceerd. 

Als Ana in het onderzoek naar het pakketje vraagt om versterking, krijgt ze haar partner, Morin, niet te pakken. Hij lijkt van de aardbodem verdwenen. Wanneer er al snel meerdere pakketjes worden onderschept, gaat Ana met haar oud-collega Mitch, als een razende door de het winterse landschap op zoek naar de dader die inmiddels al bekend staat al “de postzegelverzamelaar”. 

Feuz geeft de lezer in De postzegelverzamelaar af en toe een kijkje in het leven van Vera, waardoor de lezer  al iets meer informatie  dan de politie heeft. Deze extra kennis maakt het verhaal spannender dan alleen lugubere pakketjes en een vermiste collega. Vera heeft een digitale relatie met ene Sam, waarvan ze vermoedt dat hij haar stalkt. Ze is doodsbang voor hem en slaat, met behulp van haar minnaar, op de vlucht. Dat die minnaar de vermiste partner van Ana, Morin is, lijkt geen toeval te zijn. Wie is er eigenlijk te vertrouwen? Als lezer vertrouw je eigenlijk alleen Ana nog.

De perspectieven, tijdssprongen en locaties worden door Feuz op hoog tempo met elkaar afgewisseld, waardoor de lezer in constante onwetendheid en nieuwsgierigheid blijft. Een van de redenen waarom we willen doorlezen. Feuz haalt door net iets te veel uitweidingen af en toe de snelheid uit het verhaal. Enerzijds zorgen die uitweidingen ervoor dat Zwitserland niet meer zo lieflijk lijkt als we denken. Hij weet er op die manier een meer duistere en donkere setting voor zijn verhaal van de te maken. Anderzijds dienen de uitweidingen over de postbedrijven het verhaal niet altijd en vertragen ze de spanning in het verhaal.

De climax van De postzegelverzamelaar begint op het moment dat de verhaallijnen en  het heden en verleden elkaar ontmoeten in de donkere kelders. Het is een verrassend en spannend plot waarin het sadistische spel van de postzegelverzamelaar goed wordt uitgewerkt.

Feuz heeft met De postzegelverzamelaar een originele en creatief geschreven thriller weten neer te zetten, waardoor de lezer nieuwsgierig wordt naar zijn andere fantasierijke ideeën. Een sterk debuut!