Het is moeilijk om als auteur in een thrillergenre op te vallen. Zeker wanneer het een genre is waar misschien wel overpopulatie dreigt, zoals het Scandithrillergenre. Al jarenlang ‘overspoelen’ veel auteurs uit het noorden de Nederlandstalige boekenmarkt en niet onverdienstelijk; er zit veel kwaliteit tussen. Maar om daar tussen op te vallen, betekent wel dat je als auteur een stapje extra moet doen. Dat deed ex-journalist Pascal Engman, met zijn Vuurland. Het was de introductie van het duo Vanessa Frank en Nicolas Paredes. Hij laat ze opnieuw opdraven in Femicide.

fe·mi·ci·de (zelfstandig naamwoord • de (v) • femicides) 1 moord op een vrouw vanwege het feit dat ze vrouw is.

In Femicide staat, zoals de titel al laat zien, het onderwerp vrouwenhaat centraal. Wanneer een vrouw het uitmaakt met haar vriend in de bajes zit, dreigt die haar te vermoorden. Kort daarop wordt de vrouw ook écht vermoord en alle pijlen wijzen naar haar ex-vriend.

1 + 1 = 2. Althans, zo lijkt het in eerste instantie voor politierechercheur Vanessa Frank. Wanneer ze de zaak echter onderzoekt, blijkt al snel dat er veel meer aan de hand is. En wanneer er dan later nóg een vrouw vermoord wordt aangetroffen, staat het onderzoek op losse schroeven. Wie is deze moordenaar, en vooral; waarom?

In Vuurland maakte Engman nog een uitstapje naar Zuid-Amerika, maar nu blijft hij dichtbij huis; Zweden zelf. Hij vertelt zijn verhaal vanuit verschillende perspectieven en wisselt deze steeds af. Zo is er natuurlijk Vanessa Frank, en ze wordt -uiteindelijk- bijgestaan door sidekick Nicolas Paredes. Daarnaast zet Engman meer stukken op het schaakbord. Zo is er Jasmina, een getalenteerde journaliste die onderzoek moet doen naar de moorden, maar die zelf onderdeel wordt van het proces. En ook maakt de lezer kennis met Oscar Sjölander, een bekende tv-host die ‘wel van de vrouwen is’. Tenslotte is er de wat schuchtere en zonderlinge Tom Lindbeck, die graag met vrouwen wil daten maar die niet gezien wordt. Het is een mengelmoes aan personages, maar door de duidelijke vertelstijl weet je als lezer deze karakters uitstekend uit elkaar te houden. Geen woord teveel, to-the-point; Engman heeft geluisterd naar de feedback van zijn lezers, die Vuurland soms wat te uitweidend vonden. De stijl in Femicide past hem -en de lezer- een stuk beter en zorgt ervoor dat de lezer direct in het verhaal wordt gezogen.

Dat verhaal staat als een huis en kent een originele invalshoek door het onderwerp femicide te kiezen. Het is een onderwerp dat vaak onbesproken blijft, en daardoor een taboe is in de westerse maatschappij. Engman kiest ervoor dit onderwerp expliciet te maken en doet dat scherp en met de heftige details die we van hem kennen. Soms met grof taalgebruik in de dialogen, en met heftige scenes. Het zorgt voor het rauwe randje dat zo werd gewaardeerd in Vuurland.

Uiteindelijk weet Engman de plot uitstekend rond te maken. Alle losse verhaallijnen komen bij elkaar en de auteur weet er zelfs nog een bevredigende -en wellicht wat verrassende- climax aan toe te voegen. Tel de sterke punten van Femicide bij elkaar op en je kunt concluderen dat het Scandi-genre er een topper bij heeft. Zijn naam is Pascal Engman.