Als men een lijstje met bekende Vlaamse misdaadauteurs zou opstellen, komt de naam Paul Jacobs daar waarschijnlijk niet op voor. Daar geeft zijn manier van schrijven ook niet echt aanleiding toe. Zijn verhalen met Thomas Breens als zijn hoofdpersonage staan niet bol van de explosieve actie, maar meer van de gedegen opgebouwde verhaallijnen. Een beetje zoals in de tijd van Agatha Christie. Jacobs heeft daarvoor al wel diverse publicaties op zijn naam staan, maar in België is hij vooral bekend van zijn werk als radioproducer. Daarnaast maakte hij voor de Vlaamse televisie een aantal scenario’s voor tv-films en schreef hij een aantal theaterproducties.

De Agatha Christie-kenner is het elfde deel met Breens in de hoofdrol, die zich voornamelijk in het zuiden van Frankrijk afspeelt. Deze setting is eigenlijk synoniem met hoe dit boek van Jacobs gezien moet worden. Het verhaal is als een kalm beekje in de voorzomer van La Douce France. Geen overdreven poespas, maar simpelweg een gedegen lekker weg lezend verhaal.

William Rossin is een oud-rechter die gepassioneerd is door de verhalen van Agatha Christie. Hij wil zelf ook wel een boek schrijven en vraagt aan Thomas Breens raad. Als deze hem aanraadt om over een Cold- case te schrijven, komt hij met een onopgeloste misdaad uit 1974, waarbij de stiefvader van Rossin de dood vond.

Rossin weet Thomas Breens en zijn vrouw over te halen om met hem op zoektocht te gaan naar de waarheid achter deze raadselachtige dood. Een reis die hen via de Kempen naar La France profonde leidt. Pas wanneer zij daar met de dood worden bedreigd, lijkt het alsof zij niet de enige zijn in deze oude zaak is geïnteresseerd.

Paul Jacobs is zeker niet de meest spectaculaire auteur, maar weet uitstekend een verhaal te vertellen. Zijn taalgebruik is van een hoog niveau en zijn omschrijvingen van de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt zijn beeldend. Hij heeft wel wat tekst nodig om zijn personages een bepaald gezicht te geven, maar doet dit wel met enige humor. Hierdoor blijft hij ook de nodige luchtigheid in het boek houden. Hij maakt zo nu en dan gebruik van Franse teksten, welke nooit echt storend zijn, zelfs niet voor iemand die met de Franse taal nooit verder is gekomen dan Papa fume le pipe.

Het verhaal lijkt op zich een redelijk simpel gegeven, maar naarmate het lijkt dat men bij de oplossing van deze cold case komt, nemen de tegenstrijdigheden ook toe. Jacobs komt dan op een punt in zijn verhaal waar hij het onnodig ingewikkeld kan maken voor zijn lezer, maar hij weet keurig bij deze valkuil weg te blijven.

Om de titel van het boek in het verhaal terug te vinden, moet de lezer toch wel wat moeite doen. Misschien heeft Jacobs met De Agatha Christie-kenner de stijl aan willen geven waarin hij zijn boek wilde schrijven. De manier van schrijven en opbouwen van het verhaal van Paul Jacobs heeft best wel wat raakvlakken met de Queen of Suspence, maar of dit voldoende is om toonaangevend te zijn in deze snelle tijd, kan men zich afvragen. En eerlijk gezegd vindt Paul Jacobs dit waarschijnlijk totaal niet belangrijk en wil hij gewoon verhalen schrijven die een niet al te grote spanningsboog hebben, maar goed zijn geschreven en een duidelijke opbouw in het verhaal hebben.

En dat gaat hem goed af. De Agatha Christie-kenner is gewoon een prima verhaal zonder opsmuk en bijzonder goed leesbaar.