In 1963 verscheen het eerste Baantjer-boek met in de hoofdrol de Amsterdamse rechercheur Jurre de Cock. De grondlegger van de serie, Appie Baantjer, baseerde zijn hoofdpersonage op twee collega's. Rechercheur Den Haan zat in het verzet waar hij de bijnaam 'Le Coq' (Frans voor ‘De Haan’) kreeg. De andere collega heette Hock met zijn achternaam. Samen werd dat De Cock. Nadat Appie Baantjer in 2010 overleed nam Peter Römer de boekenreeks vanaf deel 76 succesvol over. Römer was bewerker van de televisieafleveringen van Baantjer en kon, gebruikmakend van de verhalen van de tv-serie, de eerste vijf boeken in de De Cock-boekenreeks voortzetten. De andere boeken die van zijn hand verschenen, vulde hij met nieuwe ideeën. En dit met succes! De Baantjer-serie is met 94 delen nog altijd de langstlopende Nederlandse misdaadreeks.
In Baantjer 94 - De Cock en de kus des doods wordt de Amsterdamse rechercheur Jurre de Cock geconfronteerd met een – hoe kan het ook anders?! – nieuwe moordzaak. In het doorgaans keurige stadsdeel Amsterdam-Zuid wordt Roxanne Degenaar dood aangetroffen in haar appartement. De barmhartige Roxanne zette zich in voor de plaatselijke voedselbank, was de lijsttrekker van de lokale politieke partij Ons Mooi Amsterdam en werd vanwege haar inzet voor de gemeenschap ‘De Engel van Amsterdam’ genoemd. Iedereen hield ogenschijnlijk van haar, maar toch haatte iemand Roxanne genoeg om haar dood te willen hebben. Wanneer De Cock dieper gaat graven in Roxannes verleden, ontdekt hij dat zowel Roxanne zelf als de mensen om haar heen niet zo brandschoon zijn als gedacht. Zo blijkt haar man Matthias banden met de Amsterdamse onderwereld te hebben. Is Roxanne het slachtoffer geworden van een openstaande rekening in het criminele circuit of is haar politieke carrière haar misschien fataal geworden?
In het 94e deel van de Baantjer-reeks opent Römer meteen sterk en origineel. Het verhaal begint door de ogen van Roxanne die al snel haar ondergang tegemoet treedt. Hierdoor zet Römer meteen al je zintuigen op scherp en wil je als lezer vanaf het eerste begin weten hoe de vork in de steel zit.
Wanneer Jurre de Cock ten tonele verschijnt, weet je dat de antwoorden niet op een presenteerblaadje aan hem gepresenteerd zullen worden. Ook in dit deel moet de grijze rechercheur weer de nodige obstakels zien te omzeilen om uiteindelijk de zaak tot een goed einde te brengen.
Om de vaart in het verhaal te houden, maakt Römer regelmatig kleine sprongen in de tijd. Een minpuntje is dat de tijdsprong soms niet helemaal duidelijk is door de manier waarop het boek gedrukt is. Er zijn meerdere momenten waarop een gewenste witregel ontbreekt. Daarnaast zijn, met uitzondering van Jurre de Cock, de overige personages vrij plat en oninteressant.
Maar buiten deze kritische noten klopt alles in de nieuwste Baantjer: de verhaallijn, het tempo, de plotwendingen. De zaak is boeiend, het slachtoffer doet wat met je, er zijn meerdere goede opties voor de dader, de dialogen zijn scherpzinnig en de passages lezen makkelijk weg. De fijne, ervaren, en vlotte pen van Peter Römer maken dat een Baantjer-boek iedere keer weer als thuiskomen voelt. Het is bovendien knap hoe Römer in een verhaal van 156 bladzijdes je toch zo vaak op het verkeerde been kan zetten. In elk hoofdstuk komt er wel weer een nieuw puzzelstukje op tafel dat een nieuw licht op de zaak werpt. Bij het verstrijken van de pagina’s switch je telkens naar een nieuwe verdachte en als Römer dan eindelijk definitief de dader aanwijst, ben je toch verrast. Maar net zoals Jurre de Cock het hoofd koel houdt, schrijft Römer dusdanig gedecideerd en beheerst naar de climax toe dat het verhaal geen moment uit de bocht vliegt.
De Baantjer-boeken zijn nog altijd niet meer weg te denken uit de schappen van de Nederlandse boekhandels. En dat is met een reden, want het is elke keer weer genieten geblazen. De Baantjer-boeken zijn een stukje Hollandse cultuur waar we trots op mogen zijn.
