Het was zeker geen eenvoudig en voorzichtig probeerseltje dat door de Vlaamse veiligheidsadviseur Philip Le Bon twee jaar geleden op de markt werd gebracht. Als debuterend auteur je direct met het eerste deel van een driedelige reeks profileren, getuigt zeker van vertrouwen in eigen kunnen en tevens de overtuigende verwachting dat lezend Vlaanderen en Nederland je project als thrillerauteur zullen omarmen. Gesierd met mooie damesportretten op de opvallende en verzorgde covers verschenen achtereenvolgens Sara, Benissa en onlangs het derde en voorlopig laatste deel van de reeks De mooie moorden, Naomi.

Het verhaal in Naomi is een voortzetting van hertog Gwilym Hemmingway, alias De Duke, die druk is zijn ultieme doel te bereiken om eigenaar te worden van CytoSerum. Dit middelgroot Londens farmaceutisch bedrijf is ver gevorderd in het zoeken naar een doelmatig alzheimergeneesmiddel. Het op de markt brengen zou zoveel inkomsten genereren dat De Duke zich dan binnen de kortste keren tot het selecte groepje allerrijkste aardbewoners ooit mag rekenen. Ieder middel is voor hem acceptabel, zelfs de ontvoering van Sara Harris, dochter van de huidige CEO, sir Gordon Harris, mits het hem maar helpt zijn ultieme doel te bereiken.
Psychiater Frank Brenner heeft Benissa behandeld maar zijn patiënte is voortijdig ontsnapt uit de inrichting en zet haar leven voort onder de radar. Voor de familie Harris is de terugkeer van hun verdwenen dochter Sara een eerste prioriteit. Is dat probleem uiteindelijk opgelost dan lijkt de familie opnieuw door het noodlot achtervolgd te worden….

In de vorige twee delen heeft Le Bon zijn lezers al proberen te overtuigen van zijn kunnen met twee ‘stevige’ verhalen. Rijk aan informatie zet zich dat beeld ook door in Naomi. Vanuit onverwachte hoek wordt het noodlot over de familie Harris als een koude douche uitgestort. Met veel machtsvertoon vanuit de wettelijke gezagsdragers en bevriende, nog onbekende, krachten wordt eveneens geprobeerd de rust weer te laten terugkeren. Zoals al eerder gememoreerd trakteert de auteur zijn lezers op veel detailkennis. Denk hierbij aan de vrij theoretische uitleg hoe alzheimer bestreden kan worden en de technische werking van sommige wapens. Het is maar de vraag in hoeverre dit de aandacht op de primaire verhaallijn niet laat verslappen. Alles lijkt daarin met zorg en een serieuze insteek zijn plaats te hebben gekregen tot hij gaat spelen met namen van bestaande beroemdheden. Wat zo serieus begon krijgt hierdoor een ietwat lachwekkend imago. Jef Deaver, John Grisham en nog enkele andere personages met beroemde namen, als bijnamen klinkt het leuk maar niet als echte naam in een serieus bedoeld en overkomend verhaal.

Een ander bedreiging voor continuïteit van de strakke verhaallijn is het (te) veelvuldig schakelen tussen personages en het teveel uitdiepen van bijkomstigheden. Dit kan wel leuk zijn om te lezen maar voegt nauwelijks iets toe aan het vasthouden van spanning en snelheid, eerder het tegendeel speelt hier op. Het oogt soms wat rommelig en af en toe is het zoeken naar de structuur van de primaire verhaallijn. Op den duur vermoeit het de lezer en dat betekent veelal een aanslag op concentratie en aandacht. Met alle gevolgen van dien.
Neemt niet weg dat Naomi in dezelfde geest als haar voorgangers Sara en Benissa is geschreven en als zodanig een volwaardig deel en (voorlopig) een mooie afsluiting is van de serie De mooie moorden.