Pierre Lemaitre heeft zijn naam definitief als auteur gemaakt met zijn magistrale Tot ziens daarboven. Met deze titel won hij belangrijke literatuurprijzen. Het werd uiteindelijk verfilmd en ook deze film wist de prijzen aan elkaar te rijgen.

In 2018 en 2019 schreef hij twee romans in de trend van Tot ziens daarboven waarmee hij zijn Interbellum-trilogie completeerde. Drie boeken die precies lieten zien waar Lemaitre zo heel goed in is. Filmisch geschreven, met personages die de verhalen prachtig weten in te kleuren. Maar hij is ook sociaalkritisch in zijn boeken en juist die combinatie maken zijn verhalen een genot om te lezen. 

Lemaitre heeft in het verleden ook thrillers geschreven. Vooral de harde ongepolijste manier van zijn thrillers, met hoofdpersonage Camille Verhoeven, waren opvallend voor de Frans auteur. En wederom met het kenmerkende hoogwaardige niveau dat hem kenmerkt.

Met De grote wereld heeft Lemaitre een nieuwe roman geschreven in de geest van zijn Interbellum-serie. En daarin laat hij zijn lezers allerminst teleurgesteld achter. De grote wereld is een prachtig familie-epos, welke perfect in de traditie van Lemaitre past.

De Pelletiers zijn een vooraanstaande Franse zeepmakersfamilie in het Beiroet van de jaren veertig. Patriarch Louis hoopt zijn succesvolle bedrijf over te dragen aan zijn oudste zoon Jean, maar dat gaat gruwelijk mis. Jean laat niet alleen het bedrijf bijna failliet gaan maar begaat ook een verschrikkelijke misdaad die de gehele familie dreigt mee te slepen.

Drie liefdesverhalen, een klokkenluider, een ambitieuze journalist, een tragische dood, de terugkeer van het verleden en ook nog een paar moorden. Zie hier een aantal van de thema’s waarmee Pierre Lemaitre zijn nieuwe roman mee heeft vormgegeven.

In het verhaal volgen we de gehele familie waarvan de kinderen zeker niet in Beiroet blijven hangen, maar hun eigen geluk gaan proberen te bezegelen. Drie van de vier kinderen doen dat met financiële ondersteuning van de familie, waardoor ze niet zo heel erg voorbereid zijn op een eigen leven. En dit weet de auteur perfect te beschrijven.

Hij legt de soms onbeholpenheid van zeker twee van de kinderen genadeloos bloot. En met name de oudste zoon Jean, die met zijn dominante echtgenote Genevieve, erg kansloos in het leven lijkt te staan. Wat niemand weet is dat hij zijn frustraties in complete woede omzet, met alle gevolgen van dien. Vooral deze relatie wordt prachtig door Lemaitre beschreven.

De zaken die de verschillende kinderen beleven, brengen hun vaak in de problemen, maar uitgerekend de zoon die louis niet ondersteund, blijkt zichzelf het beste te kunnen bedruipen als journalist in Parijs.

De personages die Lemaitre in De grote wereld neerzet zijn stuk voor stuk prima beschreven en passen perfect in het verhaal. En met name de vrouw van Louis, Angela, lijkt een ondergeschikte rol te hebben in het leven van Louis en de kinderen. Maar gedurende het verhaal groeit zij uit tot de rots in de familie. 

De diverse verhalen binnen dit boek grijpen wel in elkaar, maar als lezer blijf je constant met het idee zitten dat de grote cliffhanger nog moet komen. En die komt! Juist deze twist in het boek, maakt deze zeker net zo goed als zijn Interbellum-boeken.

Lemaitre heeft een kroonjuweel aan zijn oeuvre toegevoegd. Met De grote wereld laat hij weer eens zien wat een weergaloos auteur hij is.