In een jaar tijd zijn er maar liefst drie delen van de serie Madame le Commissaire verschenen. En dat is best een aardig tempo. Zo snel schrijft de auteur echter niet: de boeken die nu in vertaling zijn verschenen, dateren al van 2014 tot en met 2016.

Het derde deel van deze serie, Madame le Commissaire en de dood van de politiechef, gaat niet alleen in het verhaal verder waar deel twee stopte. Ook in de manier waarop het verhaal is opgebouwd vertoont dit deel geen wezenlijk verschil met de eerdere delen. En als op 22 juli 2022 het vierde deel verschijnt, zal dit waarschijnlijk niet veel anders zijn. De schrijver Pierre Martin heeft in zijn eerste delen gezien dat het format, wat hij heeft gemaakt, werkt. Dus waarom zou je het wijzigen? Toch wrikt juist daar de schoen.

De serie wordt mooi verteld en men waant zich in Zuid- Frankrijk. Het is een soort van feelgood waar de schrijver wel handig gebruik van maakt. Daarnaast zijn de misdaden die worden gepleegd goed in het boek verwerkt. Maat toch gaat men zich langzamerhand afvragen, wat voor de auteur het belangrijkste is.

Overigens is het nog steeds niet duidelijk wie er nu achter Pierre Martin schuilgaat. Volgens de uitgever gaat het hier om een Duitse romanschrijver die al enig succes heeft meegemaakt. Die Duitse connectie zou wel eens de juiste kunnen zijn, want bij onze oosterburen is men inmiddels aan deel negen toe van deze serie. Met het tempo wat de (uitstekende) vertalers Ans van der Graaff en David Orthel nu laten zien, zijn we dus in drie jaar aardig bij.

Isabelle Bonnet, voormalig leidinggevende van de geheime dienst in Parijs, keert terug naar de Provence om te herstellen van een traumatische ervaringen. Rust is er echter niet bij wanneer er wederom een beroep wordt gedaan op haar uitzonderlijke expertise.

Bij de vermeende zelfmoord van een hoge politiebeambte uit Toulon komt de charmante inspecteur verschillende tegenstrijdigheden op het spoor. En dan zijn er nog de curieuze zaken die ze met haar eigenzinnige assistent Apollinaire moet oplossen, zoals een oude overval op een juwelierszaak in Cannes waarbij twee doden vielen. Het duurt bovendien niet lang voordat de georganiseerde misdaad van de Côte d’Azur zich aandient.

De verhalen van Martin lezen heerlijk gemakkelijk weg. Verwacht geen groots meeslepende plotwendingen of diepgaande verhaallijnen. Deze boeken zijn niet geschreven om de lezer constant op het verkeerde been te zetten. Daarmee is niet gezegd dat het geen fijne en goed geschreven reeks is, want dat is het wel. Zijn personages zijn beeldend en komen in het verhaal tot leven en hij weet heel goed om de spanning in het verhaal op te bouwen. Daarnaast is het thrillergehalte zeker aanwezig, maar laat hij te veel het privéleven van Bonnet de boventoon voeren.

De vorm waarin Madame le Commissaire en de dood van de politiechef is geschreven is hoegenaamd niet anders als de eerste twee delen. En dat is een gemis, want juist in een serie die zoals het er nu uitziet nog wel even doorloopt, verwacht je vooruitgang.

Martin blijft helaas op hetzelfde niveau steken. Het lijkt alsof de rek eruit is en dat alleen op het amoureuze deel nog progressie geboekt gaat worden. Na drie delen de fratsen van assistent Apollinaire gelezen te hebben, verdwijnt de humor daar ook wel zo langzamerhand.

Voor de delen die nog komen zal Pierre Martin er duidelijk een schepje bovenop moeten gaan doen. Want stilstand is achteruitgang.