Succesvolle boeken en meeslepende verhalen hebben nogal eens de neiging verfilmd te worden. Dit kent een wisselend succes. Een film kan namelijk de magie uit een boek maar lastig evenaren. Quentin Tarantino , de legendarische filmregisseur, bewandelt met zijn Once Upon a Time in Hollywood de omgekeerde weg. Tarantino is de regisseur waar alles en iedereen een mening over lijkt te hebben. Hij regisseerde Once Upon a Time in Hollywood en dat leverde maar liefst tien Oscar-nominaties op. Nu heeft hij de stap die hij al langer wilde maken gemaakt en bracht hij zijn film op papier.
In het boek volgen we Rick Dalton, Cliff Booth en Sharon Tate. Ook Charles Manson heeft een flinke rol in het boek. Dalton is een acteur die over zijn top heen lijkt. Hij had ooit zijn eigen tv-serie, maar wordt nu voor alle series gevraagd om de schurk-van-de-week te spelen. Booth is zijn stuntdubbel. De stuntman is berucht op de filmsets want het gerucht gaat dat hij weg is gekomen met moord. Meerdere misschien zelfs. Tate is van Texas naar Hollywood gekomen om filmster te worden. Ze wordt de nieuwe buurvrouw van Dalton en is samen met Roman Polanski. Manson is de sekteleider die zijn vrouwen op zijn kenmerkende manier onder de duim houdt.
Wanneer je aan een Tarantino denkt, dan denk je aan bloed, heel veel bloed. Tarantino staat bekend om zijn soms weerzinwekkende scènes waar het rood rijkelijk vloeit. Ben je daar van, en wil je die droom in stand houden, dan kun je het boek Once Upon a Time in Hollywood maar beter links laten liggen. Het lijkt wel alsof Tarantino het niet heeft aangedurfd gewelddadige scènes te beschrijven, ze zijn er namelijk niet. Bijna klinisch beschrijft hij het leven van Dalton en Booth en of daar nou wel of geen moorden bij zijn gepleegd.
Tarantino kiest er voor om eindeloos uit te weiden over het Hollywood (Verenigde Staten) van de jaren ‘60. Hij ratelt oeverloos door over series, acteurs en televisieprogramma’s uit die tijd. Het is vaak nutteloze informatie, die alleen voor de echte fan misschien nog interessant kunnen zijn. Daarnaast moet gezegd dat Tarantino alles wat in het preutse Amerika niet op het doek kan (seks) dan maar in het boek te zetten.
Toegegeven, Tarantino kan wel op zo’n manier schrijven dat je er soepel en snel doorheen leest, maar je verwacht van de brute regisseur toch meer. Veel meer. En dat is natuurlijk het lot van de man. Hij debuteert als schrijver met Once Upon a Time in Hollywood, maar toch zal je als lezer hopen te krijgen wat je het op het witte doek ook krijgt. En dat krijg je helaas niet. Nou was dat misschien ook niet Tarantino’s bedoeling, hij schrijft tenslotte een roman en niet een thriller, maar het is toch ontzettend jammer. Er is een spreekwoord van toepassing op Quentin Tarantino dat luidt: Schoenmaker blijf bij uw leest. Dan kunnen we hopelijk gewoon blijven genieten van zijn vaak waanzinnig goede films. Laat het schrijven van boeken over aan de auteurs, dan laten de auteurs het regisseren van films over aan de regisseurs.
