Rani De Vadder is studente Toegepaste Taalkunde Chinees en Engels aan de Universiteit Antwerpen. Ze heeft jarenlang kortverhalen en gedichten op Wattpad gepubliceerd. Uiteraard houdt ze van lezen en schrijven. Daarnaast schildert ze en maakt ze lange boswandelingen in haar vrije tijd. Ze heeft een grote voorliefde voor dieren, vooral als het om de kat die zowat elke dag langskomt voor knuffels gaat. Haar eerste boekje schreef ze toen ze tien jaar oud was en daarmee behaalde ze een plekje in een lokale krant. Ze verscheen in enkele verhalenbundels met thema’s als kerst en thuislozenopvang, publiceerde onder andere Het magische meer en Draco, boeken die ze voor de jeugd schreef. Toxine, een Young Adult fantasy, is haar debuut bij Uitgeverij Hamley Books. De gifgave is het eerste boek in de Gifgenoten- serie.
Door het zorgvuldig verborgen geheim voor zich te houden -het verhullen van haar ware identiteit- heeft Zaya een misdaad in Aurea begaan. Het is Ren die het allemaal in gang zet, waardoor ze niet langer haar talenten verborgen kan houden, want er is bloed gevloeid; ze is gewond geraakt. Ze komt al snel in handen van de Gifgenoten en Beenderbezweerders. Zij dwingen haar om vooralsnog te transformeren naar de zo geduchte Gifgenoot, een lot waarvoor haar ouders haar al die tijd zo angstvallig hebben behoed. Zaya kan niets anders dan haar lot zwijgzaam accepteren, en besluit om het kostte wat het kost te overleven, zodat ze de Gifgenoten van binnenuit schade kan berokkenen. Haar belangrijkste drijfveer: wraak op de persoon die haar vader vermoordde.
Zaya is niet de enige met geheimen. Asper, de zoon van koningin Nanoek, heeft ook een missie om het lot van de Beenderbezweerders en Gifgenoten voorgoed te veranderen. Voor die tijd valt hij ongenadig voor Zaya, en dat zou weleens al zijn plannen in duigen kunnen laten vallen.
De Vadder richt zich in De Gifgave vooral op de personages. Ze laat zien dat de personages met elkaar in verband staan. Ze zijn echter nog volop in ontwikkeling. De schrijfster heeft ongetwijfeld getracht de karakters diepgang te geven, ook al lijken een aantal trekken niet in lijn met de personages zelf te staan. Hierdoor komen ze niet altijd even geloofwaardig over.
Dit geldt met name voor Asper. Voor een prins lijkt hij nogal wat terughoudend en een beetje passief te zijn. Je zou denken dat hij juist de leiding neemt en bepaalde verantwoordelijkheden makkelijker kan dragen. Wanneer hij wordt verraden en daarna wordt gered, lijkt hij dat allemaal maar best te vinden: hij wordt niet eens boos op de persoon die hier verantwoordelijk voor is. Daarnaast laat hij zich nog weleens leiden door Zaya. Ook zij lijkt niet altijd even daadkrachtig te weten wat ze met de situatie aan moet. Voor iemand die gevoelloos en dus gehard moet zijn om te kunnen overleven, razen de emoties ongegeneerd door haar aderen, al probeert ze dit uiteraard te verbergen zodat ze haar doelen kan bereiken. Ze kan het zich aan de andere kant niet veroorloven om een softie te zijn. Soms vraagt de lezer zich dan ook af wie binnen deze verhaallijn nou echt de touwtjes in handen heeft. Ook opvallend: het achterliggende verhaal van personage Saran komt naar ons inzien te vroeg, waardoor het effect aan het einde duidelijk doel heeft gemist. Dat kleine detail omtrent hem had als een plottwist door kunnen gaan, waardoor het veel interessanter had kunnen uitpakken.
Hoewel de lezer uiteindelijk steeds een beetje meer te weten komt over de wereld waarin De Gifgave zich afspeelt, is er ook gedacht aan een intrigerende spanningsopbouw. De informatieve dialogen worden afgewisseld met spannende en boeiende scenes, waarin het thema uithoudingsvermogen centraal blijkt te staan.
De aanloop naar de afwikkeling lijkt zich traag te ontplooien, en mondt uit in een cliffhanger dat te verwachten valt. Logischerwijs moest dit ook wel gebeuren om een vervolg te realiseren, waarbij de vraag bij de lezer rijst hoe deze gekwelde vijand nu verder zal moeten gaan. Ook positief: Het gebruik van slangengif om magie op te wekken en te gebruiken voor diverse doeleinden, is een originele, intrigerende insteek, en een opmerkelijke manier om een alledaags verhaal om te dopen tot een magische belevenis. Al met al laat De Vadder haar lezers op het puntje van de stoel balanceren, en smaakt deze wereld duidelijk naar meer. Al kan de wereld van de Gifgenoten nog het een en ander aan diepgang en geloofwaardigheid gebruiken.
