Rani De Vadder schreef eerder onder andere De Gifgave en De Beenderband, het tweeluik over De Gifgenoten. Met De Muze en de Dood slaat ze de weg in van New Adult met een mythisch randje.
De Dood tart het Lot in een poging een stervende vrouw terug te brengen die hem bij elke ademtocht betovert. Een Goddelijke liefde, obsessie wellicht ontstaat en is echter niet zonder gevaar. In een wanhopige, doch vastberaden poging zijn muze in leven te houden, schrikt Dood er niet voor terug haar te kooien. Echter door haar gevangen te zetten, lijkt ze in een monster te veranderen. Pandora verstrikt steeds dieper in het web van leugens die Dood creëert, waardoor ze haar ziel en hart enkel nog kan beschermen door een brandende hel in zichzelf los te laten.
Er wordt de vraag gesteld waar de doden heengaan als ze sterven in dit verhaal, waarbij een waarschuwing voor triggers aan het begin van het boek ook is gegeven. Het gaat hierbij om intieme, ruwe scenes, en scheldwoorden. Dood, obsessie, monster, muze, ziel, hel, en Godin zijn de steekwoorden die telkens een nieuw deel in de verhaallijn aankondigen.
De lezer volgt Pandora die twee keer is gestorven, en Dood die op zijn beurt niet begrijpt hoe iemand twee keer kan sterven. Dit onderwerp alleen al zorgt voor veel emotie, en deze emoties worden dan ook grondig laten zien. Hierdoor ontstaat ook een serene, al dan niet trage leeservaring voor de lezers. Men kan in het begin ook niet helemaal duiden waar deze insteek toe zal leiden, en het is lastig om een gedegen beeld van het karakter te krijgen, ondanks de goede, aannemelijke emoties. Er wordt nog weinig achtergrond van het personage laten zien. Het enige wat we weten van Pandora, is dat ze bij en veldslag is gestorven. De wereldopbouw is opvallend summier: We krijgen een nogal vaag beeld van de omgeving, waarvan gedacht wordt het hiernamaals te zijn. Hierbij wordt het idee gewekt dat het hiernamaals een kasteel met bedienden van de Dood is.
Het gaat over het tarten van het lot, het overschrijden van grenzen, het breken van natuurwetten, en Goddelijke liefde. Kwelling is tevens een opmerkelijk onderwerp. Meningsverschillen over de keuzes die gemaakt zijn en consequenties die deze keuzes hebben, komen voorbij. De symboliek van de rozen en een duif dat onverhoopt gekooid moet worden wil het niet nogmaals sterven, zijn metaforen die aan het denken zetten. Rozen zijn tenslotte fragiel, net zoals de mensen in de Bovenwereld. Als mensen sterven neemt Dood ze mee naar de Onderwereld. Dit suggereert een aannemelijk contrast tussen deze werelden.
Het blijkt al snel waarom Dood Pandora onverhoopt moet kooien. Ze blijkt iets nodig te hebben van de Levenden, en nu ze dood is, zal ze daar moeilijk aan kunnen komen. We merken dus een gestage ontwikkeling in de karakters, naarmate het verhaal vordert. Je zou van enemies-to-lovers kunnen spreken met een schep mythologische mystiek, dat inderdaad doet denken aan Belle en het Beest, zoals ze in de introductie al aangaf.
De Vadder weet zich moeiteloos in haar karakters te verplaatsen, zowel Pandora als Dood. Ze beschrijft de intieme scenes niet te schunnig, ook al hebben deze een hard randje, en kunnen deze daadwerkelijk als ruw, wellicht ook als egoïstisch worden ervaren. Je zou kunnen stellen dat de auteur een wel heel andere draai aan het fenomeen Panora’s Box heeft gegeven. Het is niet alleen een verhaal over leven, onheil, en de dood, er zit ook een vleugje lotsbestemming, naast het tarten ervan, in verweven. Wil Pandora haar tweede dood overleven, dan zal ze zich onsterfelijk moeten maken. Wedergeboorte is daardoor ook aanwezig. Het is tevens een verhaal over hebzucht met opmerkelijke gevolgen.
De Muze en de Dood is niet een boek dat we van deze schrijfster gewend zijn. Toch is deze Romantasy heel gewaagd, modern, en verrassend. Een verhaal waarin het lot uiteindelijk in eigen hand wordt genomen, en daardoor een passend einde heeft gekregen.
