Het boek Rode augustusmaan is geschreven vanuit de twee hoofdkarakters, Annika en Charlotte. Deze twee personages maakten hun introductie in Zwarte zeilen. 

Annika is een van de vrijwilligers van de kustwacht en zij treft, samen met haar collega Simon het lichaam van een dode vrouw op een kiezelstrandje aan van het eiland Värmdö. Het lijkt in eerste instantie op een ongeluk maar de dochter van de vrouw heeft hier haar twijfels over. Zeker als blijkt dat zij haar dochter een paar uur voor haar dood gebeld heeft met een schokkende boodschap.

Charlotte, getrouwd met Frederik, zit middenin een huwelijkscrisis en een moeilijke omgan met de kinderen. Ze gaan een paar dagen zeilen om de rust terug te vinden maar dat loopt heel anders als ze een groep vrienden uit het verleden tegenkomen. Een vriendengroep waar heel veel speelt zo blijkt en of ze allemaal nog zo hecht zijn is ook de vraag.

Het verleden speelt sowieso een grote rol in dit boek maar er zijn nog meer karakters die hun verleden weer tegenkomen. Dit voegt overigens niet in alle gevallen iets toe aan het verhaal.

Je blijft heel lang in het ongewisse hoe de twee verhaallijnen, met ook nog allerlei zijtakken, naar elkaar toe kunnen komen. Eigenlijk wordt dit pas op het allerlaatst helemaal duidelijk en hoewel het best knap gedaan is , is het ook heel vergezocht.

De auteur, de Zweedse Rebecka Edgren Alden, neemt de tijd om de karakters goed neer te zetten. Dat doet ze niet alleen bij de dragende karakters maar ook de “kleinere” rollen komen uitstekend uit de verf. Dit is aan de ene kant heel prettig, maar het heeft ook een keerzijde: aan de andere kant haalt dit ook de vaart eruit. Het lijkt er een beetje op of ze het te goed wil doen. 

Je wisselt  bij ieder nieuw hoofdstuk tussen de karakters. Dit geeft je het gevoel dat je in een filmscript zit. Maar ook dit aspect haalt, net als bovenstaande, de vaart uit het verhaal en dat is jammer. In wezen zijn het twee losse verhaallijnen die wel raakvlakken hebben, maar je moet wachten tot het eind om ze samen te laten komen.

Mooie bijvangst: je merkt als lezer dat de auteur zelf een verwoed zeiler is en veel tijd doorbrengt op de wateren waar het verhaal zich afspeelt. Ze werkt de omgeving én het zeilaspect goed uit.

Het vakmanschap zit hem in het feit dat je voelt dat er het een en ander aan de hand is en dat er vermoedelijk nog wel wat meer lijken op zouden kunnen gaan opduiken. De vraag is alleen of de spanningscomponent genoeg aanwezig is of dat er teveel bewaard wordt voor het laatst. Het oordeel is aan u, de lezer.

Edgren Aldren doet in Rode augustusmaan veel goed, waarmee ze haar talent laat zien. Een aantal kritiekpuntjes zouden door haar opgepakt kunnen worden, om zo een volgende thriller écht een klapper te laten zijn.