Richard Osman heeft de volgorde van zijn thrillerreeks voor de Nederlandse lezer even door elkaar gehusseld. Zo mochten wij vorig jaar De man die twee keer dood ging lezen en pakken we nu het eerste deel De moordclub (op donderdag) op. Al is dit officieel niet de chronologische, maakt het niet uit voor het lezen van het boek. Richard Osman is een Engelse tv-presentator, producer, romanschrijver en komiek. De moordclub (op donderdag) was zijn eerste boek in 2020 maar is dus als tweede boek vertaald in het Nederlands.

In het prettige, luxe en rustige bejaardencomplex Coopers Chase vormen vier bewoners een onwaarschijnlijk clubje. Amateurspeurneuzen Ron, Ibrahim, Elizabeth en het nieuwe lid Joyce komen op de donderdag samen om ‘cold cases’ te bespreken uit de ‘geleende’ dossiers van een voormalig lid, Penny. Penny is vele jaren inspecteur geweest bij de politie van Kent. Er is gekozen voor de donderdag omdat er dan een gat van twee uur is in het programma van de legpuzzelzaal, tussen kunstgeschiedenis en conversatie Frans. Nou, dat dus…

Eigenaar Ian Ventham wil Coopers Chase uitbreiden door extra appartementen te bouwen. Hiervoor moet het kerkhof verplaatst worden van het voormalige klooster. Die middag wordt zijn aannemer, Tony Curran die 25% van het bedrijf heeft, vermoord. Geen zorgen, Ventham heeft al een vervanger klaarstaan ​​en brengt de graafmachines de volgende ochtend vroeg binnen. Er is een opstootje en Ian Ventham valt dood neer. Ook vermoord. Dit stuurt een golf van opwinding door De Moordclub (op donderdag).   

Ieder heeft een unieke manier en trucjes om deze moorden aan te vliegen. De vier vrienden mogen dan wel behoorlijk op leeftijd zijn, ze hebben allemaal meer dan genoeg levenservaring. Maar zijn ze ook in staat om deze moorden op te lossen? Zeker als er nog een ouder lichaam wordt gevonden op het kerkhof van het voormalige klooster.

De moordclub (op donderdag) kent vele afdwalingen maar keert altijd terug naar de kern… om vervolgens wederom weer af te dwalen. Richard Osman weet hierin sterk het ouderlijk brein neer te zetten maar ook ouderdom en de dood op een delicate manier aan te pakken. Als lezer ontneemt het wel de zuigende werking bij het boek omdat het als langdradig ervaren kan worden. De vele personages maken de overgangen chaotisch en vereisen van de lezer een bepaalde focus en scherpte.

Het boek volgt de verhaallijnen vanuit De moordclub, het dagboek van Joyce, de twee detectives en andere zijpersonages. Hierdoor gaat het tempo verloren in het verhaal en verliezen de personages hun diepgang. Dat wil niet zeggen dat Osman de personages geen aandacht heeft gegeven. Ze krijgen allemaal hun verhaal maar blijven hierin wat aan de oppervlakte.  

Met veel wendingen ontwikkelt de plot zich en uiteindelijk blijft de lezer achter met evenveel vragen als antwoorden. Het is evenwel genieten van de bescheiden Engelse humor die Richard Osman verwerkt in de opbouw van zijn personages. Het boek is wellicht niet voor iedereen weggelegd, maar als je houdt van een gezellige puzzeldetective met een vleugje gortdroge humor zit je met De moordclub (op donderdag) goed.