Cybercrime is hot and happening en dus wil een criminele bende hier een slaatje uit slaan. Ze hebben echter geen verstand van hacken en alles wat er verder bij cybercrime komt kijken. Wanneer de groep na uitgebreid onderzoek zeker is van zijn zaak gaan ze tot actie over. Wat een snelle cyberaanval moet worden, blijkt langer te duren dan verwacht. En dan is het maar de vraag of de aanval kans van slagen heeft en de bende er met het geld vandoor kan gaan.

Richard Verbrugge is auteur van De lokroep van de schaduw. Hij heeft de nodige kennis en kunde op gebied van cybercrime. In het voorwoord legt hij uit hoe hij tot de beslissing is gekomen om het boek te schrijven. En legt hij ook mogelijke kritiek alvast uit. Want waarom zou je criminelen wijzer maken door het boek te schrijven? Andersom geredeneerd legt Verbrugge uit dat het belangrijk is dat iedereen de gevaren van cybercrime leert kennen en daar kan De lokroep van de schaduw absoluut bij helpen.

De bende die de cyberaanval wil gaan uitvoeren is mogelijk geïnspireerd op La Casa de Papel, de bekende Netflix-serie. Want net als in de Spaanse hitserie is deze groep een groep mannen die onder leiding van een man staan (Balthasar). Ze zijn al enkele jaren bij elkaar en uiterst effectief. De groep kent elkaar alleen onder de bijnamen die ze voor zichzelf hebben bedacht (zie daar de tweede link naar La Casa de Papel). Dit is een extra veiligheid voor als er iemand ooit wordt opgepakt, ze kunnen dan nooit de werkelijke identiteit van hun kompanen verraden. 

De lokroep van de schaduw kiest voor een onderwerp wat niet het meest in het oog zal springen. Cybercrime als verhaallijn klinkt niet bepaald sexy. Het is wel het grootste gevaar voor de samenleving en de criminelen worden geraffineerder om ons geld af te troggelen. Wat Verbrugge knap doet is het schrijven vanuit de kant van de criminelen. Hierdoor krijg je als lezer uiteraard sympathie voor hen en hoop je (net als bij de eerdere La Casa de Papel, of bijvoorbeeld de Ocean's Eleven-reeks) dat ze slagen in hun opzet. 

Verbrugge is daarbij wel eerlijk, hij romantiseert de criminelen niet. Het doel is duidelijk, zo veel mogelijk geld zo snel mogelijk bij elkaar harken. Daar worden kosten nog moeite voor gespaard en het doel heiligt alle middelen. Een ethische hacker (een hacker in dienst van een bedrijf om op zoek te gaan naar waar de fouten in het netwerk zitten, zodat het hersteld kan worden), wordt ontvoerd en moet in feite het vuile werk voor de criminelen opknappen. 

Al lezende krijg je steeds meer informatie over cybercrime. Alle moeilijke onderdelen worden vrij simpel en absoluut niet storend uitgelegd door Verbrugge, waardoor het boek als een trein leest. De lokroep van de schaduw is een heerlijke thriller voor een dagje strand of een regenachtige dag. Je hebt hem in een paar uurtjes uit en bent dan stiekem ook nog iets wijzer geworden. Het andere doel van Verbrugge.

Met enkele slimme plottwist en de korte hoofdstukken houdt Verbrugge de aandacht van de lezer subliem vast, tot de laatste bladzijde aan toe. Verbrugge heeft zijn nek uitgestoken, door een lastig onderwerp in een thriller te gieten. Hij is daar uitstekend in geslaagd.