Riley Sager is een pseudoniem van Todd Ritter, die ook onder zijn eigen naam boeken schrijft. Daarnaast publiceert hij werk onder het pseudoniem Alan Finn. Hij is onder andere bekend van De laatste meisjes, Voor het donker thuis, en Sluit alle deuren. De enige die overbleef is zijn zesde boek dat naar het Nederlands vertaald is.

Het is 1983. Nadat vorige verzorger Mary midden in de nacht is weggevlucht, neemt Kit het noodgedwongen over om voor Lenora te zorgen. Zelf heeft ze er niet zo’n beste reputatie op na gehouden, waardoor ze geen keus heeft deze opdracht aan te nemen. Er doen zich verontrustende verhalen de ronde over Hope’s End, het landhuis bovenop de kliffen aan de kust van Maine waar Lenora woont. Eentje wordt zelfs in een rijmpje voor kinderen uit de jaren twintig verpakt, eentje met een referentie naar Bloody Mary: Ze stak haar vader neer en vermoordde haar moeder, voordat ze haar zus ophing…

De enige overlevende was toentertijd de zeventienjarige Lenora Hope. De meeste mensen dachten dat zij de moorden had gepleegd, echter de politie kon destijds geen bewijs vinden. Zelf heeft Lenora altijd ontkend. Ze is nu in de zeventig en zit aan haar rolstoel gekluisterd. Een aantal beroertes heeft ervoor gezorgd dat ze alleen nog kan communiceren met behulp van een typemachine. Op een avond typt ze: “Ik zal je alles vertellen”. Het wordt Kit snel duidelijk dat ook Lenora niet de volledige waarheid vertelt.

Er wordt in De enige die overbleef eerst een luchtige setting gecreëerd, en Riley Sager weet op een opmerkelijke manier zijn lezers te boeien door een sterke vooraanschouwing te schrijven, die meteen de aandacht zal trekken.

Lezers volgen protagonist Kit, een verzorger die het protocol heeft overtreden, en daardoor uiteindelijk bij de gevreesde, inmiddels op leeftijd geraakte, Lenora Hope terechtkomt. Deze mevrouw heeft een roerig achtergrondverhaal. Ze raakte betrokken bij een reeks moorden, alleen kon niemand toen bewijzen dat zij deze allemaal gepleegd zou hebben. Dit allemaal wordt op een manier gebracht, waarin de legende van Bloody Mary voor een licht gothic tintje zorgt.

Lezers zijn dan ook meteen geïntrigeerd door de achtergrond van Kit. Sager laat haar verhaal overkomen alsof zij iets heel ernstigs heeft gedaan. Wat daarvoor precies met Kit gebeurd is, daar mogen lezers in het begin nog even over gissen. Wel is het pijnlijk duidelijk dat zij geen goede relatie met haar vader heeft. Verder houdt ze er een dirty secret op na: ze valt op jongere mannen, en dat geeft de verhaallijn weer een licht divers tintje. Lezers krijgen tevens de indruk dat Kit in de eerste plaats een verwijfde man is. Gelukkig wordt die gedachte snel verdreven, wanneer de huishoudster bij de aankomst van het landgoed Kit letterlijk met juffrouw aanspreekt.

De auteur neemt in De enige die overbleef de tijd om de sfeer van het landgoed te vangen, en laat zijn lezers op een kalme manier kennis maken met enkele bijrollen in de verhaallijn. De schrijver weet heel goed in het personage van Kit en Lenora te verplaatsen. Hij laat heel sterk het gevoel dat Kit door Lenora krijgt zien. Lezers merken dat ze nog altijd angstig is, bang voor Lenora, terwijl beide personages hard werken aan de relatie die voor hen ligt. Ze hebben dan ook meer met elkaar gemeen dan dat ze in de eerste instantie denken.

Het verhaal wordt gestaag grimmiger. Het duistere randje wordt dieper, naarmate er meer details over het verleden van Lenora en haar landgoed worden onthuld. Vooral ook als de lezer bij de perspectieven van Lenora zelf zijn aangekomen. De auteur veinst hierbij misbruik vanuit Lenora’s oogpunt, welke door haar vader wordt genormaliseerd. De schrijver laat dus een mogelijk motief doorschemeren, en dat kan de lezer stevig bezighouden. De spanningsopbouw is ronduit fenomenaal, in een setting waar iedereen op een gegeven moment stapje voor stapje verdacht raakt.

De oplettende lezers zou de wending kunnen zien aankomen, echter weet de schrijver de signalen op slinkse wijze te verhullen. Men moet ook even schakelen wanneer deze genadeloos toeslaat, en men beseft dat er tevens uit een ander bizar perspectief de verhaallijn zich verder ontluikt. Knap dat elk open eindje meesterlijk in de puzzel past. Een verhaal dat het beste is wanneer de lezer het gewoon over zich heen laat komen. De lezer hoeft niet zozeer te speculeren om ervan te kunnen genieten. Bij Sager ben je aan het goede adres voor een sterk in elkaar gepuzzelde thriller.