De Echoman

• 14 september 2022
• Thriller
• Tessa Heitmeijer

De Echoman

• Serie

  Major Crimes

• Auteur(s)

  Sam Holland

• Uitgeverij(en)

  Harper Collins Holland

• Jaar van uitgave

  2022

• Thrillzone score

  4
• Deel deze recensie

Hoe ben je als nieuwe (thriller)auteur op een al ruimschoots verzadigde markt nog origineel? Hoe val je op in het ruime aanbod van auteurs die zich al bewezen hebben? Het is een vraag waar Sam Holland ongetwijfeld ook mee heeft geworsteld.

De Echoman is het eerste boek van haar hand. Ze omschrijft zichzelf als ‘een onvervalste serial killer nerd’. Holland is al tijden gefascineerd door de kwaadaardige kant van de mens. Ze studeerde dan ook psychologie op de universiteit. Haar fascinatie voor seriemoordenaars leidde tot haar eerste thriller: De Echoman. Hoe kwaadaardig is die?

Een moord in een auto, een moord in een huis, een moord via brandstichting: het zijn slechts enkele misdaden waar je als lezer mee wordt geconfronteerd als je begint met lezen. De ene moordzaak volgt de andere op: deze moordenaar heeft de smaak duidelijk te pakken. Te midden van deze gruwelijke vondsten bevindt zich Jessica: haar huis is in brand gestoken. Ze heeft zichzelf en haar dochtertje ternauwernood weten te redden maar haar man komt om bij de brand. Voor ze goed en wel weet wat er gebeurt, wordt ze zelf verdacht van de brandstichting.

De enige die ervan overtuigd lijkt dat Jessica het niet heeft gedaan, is rechercheur Nate Griffin. Hij heeft zo zijn eigen motieven om te denken dat iemand anders achter de brandstichting zit en komt nogal lomp en grof over. Nate is echter ook de enige kans heeft dat Jessica zichzelf kan vrijpleiten en dus bundelen ze hun krachten om de daadwerkelijke moordenaar op te sporen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En de moordenaar zelf is nog lang niet klaar met moorden.

Kwaadaardig is De Echoman zeker. Het bloed druipt nog net niet van de pagina’s af, maar het scheelt niet veel. De manier waarop de crime scenes worden beschreven is bijna grof. Vulgair. Geen sprankje medeleven voor de slachtoffers. Zo bruut als de moordenaar zelf omschrijft Holland het leed dat mensen andere mensen aandoen. Verwacht geen geromantiseerde crime scenes waar de dappere rechercheur met één intelligente blik op de situatie meteen doorziet waar het de moordenaar om te doen was, bloedvlekpatronen doorziet of net dat ene stukje belangrijk bewijsmateriaal vindt.

In plaats daarvan wordt je als lezer geconfronteerd met de zwakte van de menselijkheid. Het walgen, het overgeven, de stress om wat men aantrof. Wit bot dat zichtbaar is, plassen bloed op de grond, braaksel op de grond, de geur van urine en zweet -van angst. Niks wordt geschroomd om de lezer een zo realistische kijk op een moordplek te geven.

Die zwakte reikt echter verder dan alleen de moordzaak zelf. Het zit ook doordrongen in elke vezel van de hoofdpersonen. Jessica is een getraumatiseerde vrouw die haar weg zoekt in zichzelf pijnigen, zichzelf saboteren. Op welke manier dan ook.

Rechercheur Nate Griffin heeft onmenselijke dingen meegemaakt en is daarbij ook zwaar gewond geraakt. Dit resulteert in een harde opstelling naar de rest van de wereld, een zoektocht naar wraak waar alle norm en fatsoen voor moet wijken en een ijzige relatie met zijn naasten. Deze psychologische factoren weet Holland minutieus neer te zetten. De personages worden daarmee levensecht en je kunt als lezer niet anders dan voor ze duimen.

Het einde van het boek is wellicht nog het sterkst. Net als je denk dat alles klopt, gooit Holland het verhaal over een heel andere boeg. De ware moordenaar verschijnt ten tonele, in al zijn kwaadaardigheid en bloedlust. Verwacht geen happy ending, maar wel een ijzersterk slot die je tot op de laatste letter op het puntje van je stoel houdt en je vol weemoed doet verlangen het verhaal opnieuw van voren af aan te lezen, op zoek naar aanwijzingen en toespelingen. Wij lieten het bij een verzadigde zucht. Wat is het toch fijn om nieuwe auteurs te ontdekken.