De politie van het kleine plaatsje Funen roept de hulp in van de nieuw geformeerde landelijke eenheid Mobiele Opsporingsunit P13 van Louise Rick. Daar is in een hotel het lijk gevonden van de hoteleigenaresse Dorthe Hyllested. De dader is spoorloos.

Louise Rick en haar collega’s moeten alle zeilen bijzetten om de moord op te lossen. En bij die zoektocht trekken ze een beerput open die beter gesloten had gebleven…

De Deense Sara Blaedel brengt voor de elfde keer haar protagonist Louise Rick ten tonele. Ze is een eigenzinnige rechercheur met een scherpe geest. In De stille weduwe komen ook andere bekenden voor; zo moet Louise de hulp inroepen van Eik Nordström. Hij is een kei in het opsporen van vermiste kinderen, maar is ook de ex van Louise. Drama gegarandeerd dus. En ook Camilla Lind, een vriendin van Louise en journaliste, komt naar Funen om een artikel over de moord te schrijven.

Bovenstaande zou kunnen insinueren dat je de voorgaande delen ook gelezen moet hebben om in het verhaal te komen. Maar dat is gek genoeg niet zo. Blaedel weet met een paar simpele pennenstreken de voorgeschiedenis van Louise en het setje zijpersonages te schetsen. En dat is een groot compliment, want zo beland je als lezer eigenlijk direct midden in het verhaal.

Dat verhaal moet wel even op gang komen. Blaedel neemt de tijd om de pionnen op het bord te plaatsen en heeft overduidelijk geen haast om het verhaal te laten ontplooien. Daarbij hanteert ze een duidelijke en to-the-point schrijfstijl. Maar schijn bedriegt, want al snel gaat het verhaal in een hogere versnelling en moet je als lezer alle zeilen bijzetten om de ontwikkelingen te kunnen bijbenen. Daarbij is niets, of niemand, wat het lijkt te zijn. 

Laat je niet in de luren leggen door het rustige begin van De stille weduwe. Het is echt een hele goede thriller waarin niets is wat het lijkt en die aanspreekt tot het eind. Hopelijk komen de andere delen van de Louise Rick-reeks op termijn ook beschikbaar in het Nederlands, tot nu toe zijn er vier vertaald.