De ingrediënten voor een goede thriller zijn voor elk subgenre verschillend, al zijn er enkele standaarden: een goed opgebouwde plot, sterke personages in een beeldende setting en een nodige dosis spanning met cliffhangers en verrassende wendingen. Dit alles moet leiden tot de ultieme climax; een knallende ontknoping. In Wat jij niet ziet van Sarah Pinborough (1972) is in ieder geval ingezet op zo’n daverend slot, want een verfijnde marketingstrategie van de uitgeverij, waarbij de hashtag #WTFthatending is geïntroduceerd, zorgt ervoor dat de nieuwsgierigheid naar het eind bij elke thrillerliefhebber wordt gewekt.
In Wat jij niet ziet beleeft de single moeder Louise een kortstondig, intiem moment in een bar, met David, een verleidelijke man. Wat ze op dat moment niet weet, is dat David haar nieuwe baas is, in de psychiatrische kliniek waar ze werkt. De ontmoeting op kantoor die maandagochtend is dan ook niet zonder gêne en ze proberen het voorval stil te houden.
Enige tijd later botst Louise op weg naar huis tegen een andere vrouw op, de bloedmooie Adèle, die pardoes op haar gat valt. Na excuserende woorden besluiten de vrouwen een kop koffie te drinken. Het klikt tussen hen en al snel ontstaat er een vriendschap, die zich uitbreidt met meerdere afspraakjes. Maar dan komt Louise erachter dat haar nieuwe vriendin de vrouw is van David, met wie ze nog geregeld een vurige privé-afspraak heeft. Ze durft het niet te vertellen, waarna er een web van leugens, bedrog en misleiding ontstaat. Vanaf alle kanten wordt er gemanipuleerd en schijnlevens opgehouden, totdat niemand meer een kant op kan…
Pinborough woont in Milton Keynes, een stad ten noordwesten van Londen. In Engeland geniet ze grote bekendheid door haar schrijfsel voor boeken en televisieseries. In Nederland en Vlaanderen is ze minder bekend, maar met Wat jij niet ziet en het recent uitgegeven Young Adult-verhaal 13 minuten zal daar verandering in komen.
De enorme beloftes over het slot schept hoge verwachtingen. Tijdens het lezen houdt je continu in je achterhoofd dat de beloofde grande finale nog moet komen en bedenk je je wat het dan precies kan zijn. Diverse scenario’s laat je de revue passeren, maar wat je uiteindelijk voorgeschoteld krijgt, houd je niet voor mogelijk. Voor de één zal het een geweldig klapstuk zijn, voor de ander een bittere teleurstelling. Maar juist door de geschepte verwachtingen valt het uiteindelijk behoorlijk tegen. Natuurlijk: je wordt als lezer genept en dat mag je verwachten in een goede thriller, maar de truc die Pinborough voor de lezer in petto heeft, is over de top. Het past ook niet bij de rest van het verhaal, dat kundig in elkaar is gezet en een gedegen spanningsopbouw kent.
De karakters van beide vrouwen en David worden door Pinborough prima uitgediept, al weet je niet in hoeverre je hen kan vertrouwen. Louise is behoorlijk naïef en als alleenstaande moeder verliest ze nog weleens het geloof in haarzelf. Ze twijfelt over van alles en dat weet Pinborough behoorlijk goed op papier over te brengen. Ook Adèle kent deze eigenschappen, al lijken het bij haar gemaakte trekjes te zijn. Door een vreselijke gebeurtenis is ze als jong meisje opgenomen in een psychiatrische instelling, waar ze heeft leren omgaan met haar angstdromen. Nu, als volwassen vrouw, vormen haar ervaringen uit het verleden de basis voor haar intrigerende persoonlijkheid.
Wat jij niet ziet is een thriller die je gelezen moet hebben, al is het niet omdat het een enorm hoog niveau haalt. Nee, lees het om het gehypte einde zelf te ervaren en daar je mening over te vormen. Hate it or love it!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
De ingrediënten voor een goede thriller zijn voor elk subgenre verschillend, al zijn er enkele standaarden: een goed opgebouwde plot, sterke personages in een beeldende setting en een nodige dosis spanning met cliffhangers en verrassende wendingen. Dit alles moet leiden tot de ultieme climax; een knallende ontknoping. In Wat jij niet ziet van Sarah Pinborough (1972) is in ieder geval ingezet op zo’n daverend slot, want een verfijnde marketingstrategie van de uitgeverij, waarbij de hashtag #WTFthatending is geïntroduceerd, zorgt ervoor dat de nieuwsgierigheid naar het eind bij elke thrillerliefhebber wordt gewekt.
In Wat jij niet ziet beleeft de single moeder Louise een kortstondig, intiem moment in een bar, met David, een verleidelijke man. Wat ze op dat moment niet weet, is dat David haar nieuwe baas is, in de psychiatrische kliniek waar ze werkt. De ontmoeting op kantoor die maandagochtend is dan ook niet zonder gêne en ze proberen het voorval stil te houden.
Enige tijd later botst Louise op weg naar huis tegen een andere vrouw op, de bloedmooie Adèle, die pardoes op haar gat valt. Na excuserende woorden besluiten de vrouwen een kop koffie te drinken. Het klikt tussen hen en al snel ontstaat er een vriendschap, die zich uitbreidt met meerdere afspraakjes. Maar dan komt Louise erachter dat haar nieuwe vriendin de vrouw is van David, met wie ze nog geregeld een vurige privé-afspraak heeft. Ze durft het niet te vertellen, waarna er een web van leugens, bedrog en misleiding ontstaat. Vanaf alle kanten wordt er gemanipuleerd en schijnlevens opgehouden, totdat niemand meer een kant op kan…
Pinborough woont in Milton Keynes, een stad ten noordwesten van Londen. In Engeland geniet ze grote bekendheid door haar schrijfsel voor boeken en televisieseries. In Nederland en Vlaanderen is ze minder bekend, maar met Wat jij niet ziet en het recent uitgegeven Young Adult-verhaal 13 minuten zal daar verandering in komen.
De enorme beloftes over het slot schept hoge verwachtingen. Tijdens het lezen houdt je continu in je achterhoofd dat de beloofde grande finale nog moet komen en bedenk je je wat het dan precies kan zijn. Diverse scenario’s laat je de revue passeren, maar wat je uiteindelijk voorgeschoteld krijgt, houd je niet voor mogelijk. Voor de één zal het een geweldig klapstuk zijn, voor de ander een bittere teleurstelling. Maar juist door de geschepte verwachtingen valt het uiteindelijk behoorlijk tegen. Natuurlijk: je wordt als lezer genept en dat mag je verwachten in een goede thriller, maar de truc die Pinborough voor de lezer in petto heeft, is over de top. Het past ook niet bij de rest van het verhaal, dat kundig in elkaar is gezet en een gedegen spanningsopbouw kent.
De karakters van beide vrouwen en David worden door Pinborough prima uitgediept, al weet je niet in hoeverre je hen kan vertrouwen. Louise is behoorlijk naïef en als alleenstaande moeder verliest ze nog weleens het geloof in haarzelf. Ze twijfelt over van alles en dat weet Pinborough behoorlijk goed op papier over te brengen. Ook Adèle kent deze eigenschappen, al lijken het bij haar gemaakte trekjes te zijn. Door een vreselijke gebeurtenis is ze als jong meisje opgenomen in een psychiatrische instelling, waar ze heeft leren omgaan met haar angstdromen. Nu, als volwassen vrouw, vormen haar ervaringen uit het verleden de basis voor haar intrigerende persoonlijkheid.
Wat jij niet ziet is een thriller die je gelezen moet hebben, al is het niet omdat het een enorm hoog niveau haalt. Nee, lees het om het gehypte einde zelf te ervaren en daar je mening over te vormen. Hate it or love it!