Met enige regelmaat verschijnen er nieuwe Duitse auteurs, waarvan hun titels vertaald worden in het Nederlands. Zo zijn Moordenaar van Charlotte Link en Sleutel  17 van Marc Raabe zomaar een paar titels die prima zijn ontvangen. Daarbij komt dat Nele Neuhaus, Ule Hansen en Melanie Raabe al bekende namen zijn.

Maar vooral Sebastian Fitzek is van de Duitse thrillerauteurs dé naam die daar met kop en schouders bovenuit steekt. Zijn psychologische thrillers worden alom geprezen als het beste wat Duitsland heeft te bieden. Wie hierboven op de naam ‘Fitzek’ klikt, vindt daar onze recensies, die veelal erg positief zijn.

Met De weg naar huis heeft Fitzek inmiddels zijn dertiende in het Nederlands door Lucienne Pruijs vertaalde boek geschreven. Daarnaast zijn er nog drie die alleen in het Duits zijn verschenen.

Kenmerkend voor de psychologische thrillers die Fitzek schrijft, is dat zijn schrijfstijl vaak op een tweesprong staat. Hij kan in zijn verhalen dermate ver gaan dat hij dreigt de geloofwaardigheid voorbij te gaan.  Met name in Stoel 7A zocht hij wel dicht deze rand op.

Echter bij De weg naar huis is daar geen sprake van. Fitzek heeft een prachtig, rauw en soms schokkend verhaal geschreven. Dit boek behoort tot zijn beste werken. Hij begint zijn verhaal met het beschrijven van een setting, die hij laag voor laag afpelt en de lezer dwingt om de volle concentratie te bewaren voor alle meer dan driehonderd bladzijden. Dit is het kenmerk van de boeken van Fitzek. Als lezer ben je geen passant die even een boek in de hand neemt. Hij dwingt je om diep in zijn verhaal te duiken en geen moment te verslappen. Alleen dan kan je als lezer genieten van het pure talent dat deze man etaleert.

Jules Tannenberg is vrijwilliger bij een telefoondienst voor vrouwen die ’s avonds angst hebben op weg naar huis en die behoefte hebben aan een kalmerende stem die hen veilig naar huis kan begeleiden. Alle vrouwen die ooit dit nummer hebben gebeld, zijn zonder problemen thuisgekomen.

Tot vandaag, zaterdag, net na 22.00 uur wanneer Jules Klara aan de telefoon krijgt. De jonge vrouw is doodsbang. Ze gelooft dat ze wordt gevolgd door een man die haar eerder heeft aangevallen en die in bloed een datum op haar slaapkamermuur heeft geschilderd: de dag van Klara’s eigen dood. En die dag breekt over twee uur aan…

Het knappe van de manier waarop Fitzek zijn personages in het boek brengt, is dat geen enkel personage buiten verdenking staat. Hij omschrijft zijn personages dusdanig dat je als lezer bij de eerste kennismaking direct op het verkeerde been wordt gezet. Ook dit heeft te maken met die alertheid waartoe de lezer wordt gedwongen.

Het verhaal lijkt in het begin een voor Fitzek wat rustige toon aan te slaan. Maar dit is uiterlijke schijn, want eenmaal gewend aan de setting neemt het verhaal allerlei wendingen. De schrijver weet met alle wendingen die hij in zijn verhaal aanbrengt, altijd de regie in handen te houden. Nooit heb je het idee dat Fitzek de controle verliest.

Met name het verhaal van Klara is een voorbeeld hoe manipulatief de schrijver zijn verhaal kan neerzetten. Dat verhaal geeft aan wat de kracht van Fitzek is. Nooit is iets wat je op het eerste oog denkt wat hij bedoelt en dat maakt De weg naar huis een prachtig geschreven en bloedstollend verhaal.

Sebastian Fitzek heeft met De weg naar huis een werkelijk schitterend verhaal verteld. Het is een boek wat soms schokkend is, waarbij je als lezer soms de neiging hebt om weg te kijken. Maar Fitzek drukt je met de neus op de feiten, dat de wereld waarin dit verhaal zich afspeelt een gore bende kan zijn. Fitzek: inderdaad het beste wat Duitsland aan thrillerauteurs te bieden heeft!