De Engelse schrijver SJ Watson stond na zijn debuutboek in 2011 direct op de kaart. Voor ik ga slapen werd genomineerd voor maar liefst twee Dagger-Aawards en, belangrijker nog, het werd een enorm verkoopsucces. Het predicaat bestsellerauteur werd terecht op zijn naam gezet en dat schept hoge verwachtingen bij elk volgend boek. Zijn tweede thriller Tweede leven was wederom een goed boek, maar gooide niet zulke hoge ogen als zijn eersteling (lees hier de recensie). Flashback is zijn derde boek.
Voor haar nieuwe documentaire is filmmaker Alex neergestreken in het kustplaatsje Blackwood Bay, in het noorden van Engeland. Het is een klein dorp met een hechte gemeenschap, waar iedereen elkaar kent. In het verleden zijn er jonge meiden op raadselachtige wijze verdwenen of overleden, en door die gebeurtenissen is het toerisme gestagneerd. Blackwood Bay is nu stil en er valt weinig te beleven. Tot de komst van Alex, die op voorhand aangeeft niet per sé de mysterieuze verdwijningen te zullen uitlichten, maar hier toch steeds meer haar focus op legt. Ze stelt vragen, ontdekt opvallende verbanden en merkt op dat sommige inwoners iets te verbergen hebben. Het wantrouwen van de dorpsbewoners ten opzichte van Alex groeit ook, en waar ze van enkelen hulp krijgt, zijn er ook personen die vinden dat ze zich niet met hun verleden moet bemoeien. Maar wat als Alex deel uitmaakt van dat verleden? Weet ze misschien meer dan ze loslaat? Wie is ze eigenlijk en waarom heeft ze Blackwood Bay uitgekozen als filmlocatie? Het kleine kustplaatsje verandert al snel in een op spanning staande samenleving, die elk moment uit haar voegen kan barsten. En wie is er dan nog veilig?
Thrillers die zich afspelen in kleine gemeenschappen waar iedere bewoner wel een geheim te verbergen heeft, zijn er veel. Het is dus zaak om dit als auteur op een originele wijze te omvatten. SJ Watson doet dit enigszins. Op een haast Agatha Christie-achtige manier maakt Watson bijna iedere dorpsbewoner van Blackwood Bay wel verdacht. Soms is het stuitend dat iedereen zijn of haar kaarten tegen de borst houdt, want als één iemand zijn mond opendoet, dan zou het veel problemen in het dorp oplossen. Maar kennelijk zijn ze bang voor iets of iemand. Of vertrouwen ze een buitenstaander als Alex gewoon niet? Het verhaal speelt zich zowel in het heden als het verleden af. Door middel van flashbacks krijg je inzicht in medische dossiers, nieuwsberichten en dagboekfragmenten. Langzaamaan wordt het duidelijk hoe dit te koppelen is aan de huidige situatie.
Met het perspectief van de onwetende verteller kan je als auteur veel kanten op. Als lezer kan je met de suggesties en gedachtes van Alex meegaan, al weet je ergens ook dat ze niet te vertrouwen is. Je kan ook zelf een situatie schetsen van wat er is gebeurd. SJ Watson speelt hier slim mee, maar drijft er iets teveel in door. Hij laat te weinig kruimels achter voor de lezers, die aanknopingspunten kunnen vormen. Nu komt alles op het laatste gedeelte aan en is de ontknoping een tweesprong: of het komt zeer onverwacht en was ook niet te voorspellen, of jouw geschetste scenario bleek de juiste. De ruim vierhonderd pagina’s die Watson nodig heeft om de opbouw naar deze finale op te tekenen is te gortig. Zijn schrijfstijl daarentegen is zeer fijn, met een goede sfeertekening en levendige dialogen, dus onplezierig leest het zeker niet.
Flashback is geen unieke uitschieter zoals Voor ik ga slapen dat was. Het is gewoon een prima psychologische thriller die je ongetwijfeld enkele uren vermaak zal opleveren, maar die je vervolgens niet bijster lang zal bijblijven. Het ontbreken van een verassend ingrediënt ligt daaraan ten grondslag. Dat SJ Watson een spannend verhaal kan vertellen maakt hij echter opnieuw duidelijk, dus hopelijk kan hij in zijn volgende boek weer verbazen en uitblinken.
Voor haar nieuwe documentaire is filmmaker Alex neergestreken in het kustplaatsje Blackwood Bay, in het noorden van Engeland. Het is een klein dorp met een hechte gemeenschap, waar iedereen elkaar kent. In het verleden zijn er jonge meiden op raadselachtige wijze verdwenen of overleden, en door die gebeurtenissen is het toerisme gestagneerd. Blackwood Bay is nu stil en er valt weinig te beleven. Tot de komst van Alex, die op voorhand aangeeft niet per sé de mysterieuze verdwijningen te zullen uitlichten, maar hier toch steeds meer haar focus op legt. Ze stelt vragen, ontdekt opvallende verbanden en merkt op dat sommige inwoners iets te verbergen hebben. Het wantrouwen van de dorpsbewoners ten opzichte van Alex groeit ook, en waar ze van enkelen hulp krijgt, zijn er ook personen die vinden dat ze zich niet met hun verleden moet bemoeien. Maar wat als Alex deel uitmaakt van dat verleden? Weet ze misschien meer dan ze loslaat? Wie is ze eigenlijk en waarom heeft ze Blackwood Bay uitgekozen als filmlocatie? Het kleine kustplaatsje verandert al snel in een op spanning staande samenleving, die elk moment uit haar voegen kan barsten. En wie is er dan nog veilig?
Thrillers die zich afspelen in kleine gemeenschappen waar iedere bewoner wel een geheim te verbergen heeft, zijn er veel. Het is dus zaak om dit als auteur op een originele wijze te omvatten. SJ Watson doet dit enigszins. Op een haast Agatha Christie-achtige manier maakt Watson bijna iedere dorpsbewoner van Blackwood Bay wel verdacht. Soms is het stuitend dat iedereen zijn of haar kaarten tegen de borst houdt, want als één iemand zijn mond opendoet, dan zou het veel problemen in het dorp oplossen. Maar kennelijk zijn ze bang voor iets of iemand. Of vertrouwen ze een buitenstaander als Alex gewoon niet? Het verhaal speelt zich zowel in het heden als het verleden af. Door middel van flashbacks krijg je inzicht in medische dossiers, nieuwsberichten en dagboekfragmenten. Langzaamaan wordt het duidelijk hoe dit te koppelen is aan de huidige situatie.
Met het perspectief van de onwetende verteller kan je als auteur veel kanten op. Als lezer kan je met de suggesties en gedachtes van Alex meegaan, al weet je ergens ook dat ze niet te vertrouwen is. Je kan ook zelf een situatie schetsen van wat er is gebeurd. SJ Watson speelt hier slim mee, maar drijft er iets teveel in door. Hij laat te weinig kruimels achter voor de lezers, die aanknopingspunten kunnen vormen. Nu komt alles op het laatste gedeelte aan en is de ontknoping een tweesprong: of het komt zeer onverwacht en was ook niet te voorspellen, of jouw geschetste scenario bleek de juiste. De ruim vierhonderd pagina’s die Watson nodig heeft om de opbouw naar deze finale op te tekenen is te gortig. Zijn schrijfstijl daarentegen is zeer fijn, met een goede sfeertekening en levendige dialogen, dus onplezierig leest het zeker niet.
Flashback is geen unieke uitschieter zoals Voor ik ga slapen dat was. Het is gewoon een prima psychologische thriller die je ongetwijfeld enkele uren vermaak zal opleveren, maar die je vervolgens niet bijster lang zal bijblijven. Het ontbreken van een verassend ingrediënt ligt daaraan ten grondslag. Dat SJ Watson een spannend verhaal kan vertellen maakt hij echter opnieuw duidelijk, dus hopelijk kan hij in zijn volgende boek weer verbazen en uitblinken.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Voor haar nieuwe documentaire is filmmaker Alex neergestreken in het kustplaatsje Blackwood Bay, in het noorden van Engeland. Het is een klein dorp met een hechte gemeenschap, waar iedereen elkaar kent. In het verleden zijn er jonge meiden op raadselachtige wijze verdwenen of overleden, en door die gebeurtenissen is het toerisme gestagneerd. Blackwood Bay is nu stil en er valt weinig te beleven. Tot de komst van Alex, die op voorhand aangeeft niet per sé de mysterieuze verdwijningen te zullen uitlichten, maar hier toch steeds meer haar focus op legt. Ze stelt vragen, ontdekt opvallende verbanden en merkt op dat sommige inwoners iets te verbergen hebben. Het wantrouwen van de dorpsbewoners ten opzichte van Alex groeit ook, en waar ze van enkelen hulp krijgt, zijn er ook personen die vinden dat ze zich niet met hun verleden moet bemoeien. Maar wat als Alex deel uitmaakt van dat verleden? Weet ze misschien meer dan ze loslaat? Wie is ze eigenlijk en waarom heeft ze Blackwood Bay uitgekozen als filmlocatie? Het kleine kustplaatsje verandert al snel in een op spanning staande samenleving, die elk moment uit haar voegen kan barsten. En wie is er dan nog veilig?
Thrillers die zich afspelen in kleine gemeenschappen waar iedere bewoner wel een geheim te verbergen heeft, zijn er veel. Het is dus zaak om dit als auteur op een originele wijze te omvatten. SJ Watson doet dit enigszins. Op een haast Agatha Christie-achtige manier maakt Watson bijna iedere dorpsbewoner van Blackwood Bay wel verdacht. Soms is het stuitend dat iedereen zijn of haar kaarten tegen de borst houdt, want als één iemand zijn mond opendoet, dan zou het veel problemen in het dorp oplossen. Maar kennelijk zijn ze bang voor iets of iemand. Of vertrouwen ze een buitenstaander als Alex gewoon niet? Het verhaal speelt zich zowel in het heden als het verleden af. Door middel van flashbacks krijg je inzicht in medische dossiers, nieuwsberichten en dagboekfragmenten. Langzaamaan wordt het duidelijk hoe dit te koppelen is aan de huidige situatie.
Met het perspectief van de onwetende verteller kan je als auteur veel kanten op. Als lezer kan je met de suggesties en gedachtes van Alex meegaan, al weet je ergens ook dat ze niet te vertrouwen is. Je kan ook zelf een situatie schetsen van wat er is gebeurd. SJ Watson speelt hier slim mee, maar drijft er iets teveel in door. Hij laat te weinig kruimels achter voor de lezers, die aanknopingspunten kunnen vormen. Nu komt alles op het laatste gedeelte aan en is de ontknoping een tweesprong: of het komt zeer onverwacht en was ook niet te voorspellen, of jouw geschetste scenario bleek de juiste. De ruim vierhonderd pagina’s die Watson nodig heeft om de opbouw naar deze finale op te tekenen is te gortig. Zijn schrijfstijl daarentegen is zeer fijn, met een goede sfeertekening en levendige dialogen, dus onplezierig leest het zeker niet.
Flashback is geen unieke uitschieter zoals Voor ik ga slapen dat was. Het is gewoon een prima psychologische thriller die je ongetwijfeld enkele uren vermaak zal opleveren, maar die je vervolgens niet bijster lang zal bijblijven. Het ontbreken van een verassend ingrediënt ligt daaraan ten grondslag. Dat SJ Watson een spannend verhaal kan vertellen maakt hij echter opnieuw duidelijk, dus hopelijk kan hij in zijn volgende boek weer verbazen en uitblinken.