Soraya Vink is in het dagelijks leven werkzaam als redacteur en recensent bij boekensite Hebban. Ze is gespecialiseerd in thrillers en True Crime en altijd op zoek naar nieuw en vers bloed, zowel binnen als buiten Nederland. Ze studeerde Spaanse taal en cultuur aan de Universiteit Utrecht en heeft een bijzondere band met Spanje. In 2017 nam ze plaats in de jury van de Gouden Strop: voor haar een kroon op haar werk als redacteur. Persona is haar debuut als schrijfster.
Hoofpersoon in Persona is Elvira Selas. Na een mislukte actie als undercoveragente is Elvira terug bij de Nederlandse politie, bij de afdeling Zware Criminaliteit. Ze krijgt meteen een raadselachtige moordzaak in haar schoot geworpen. Er worden twee slachtoffers gevonden; de ene mist de tong en de andere de pink. Wat haar collega’s niet weten is dat Elvira helemaal geen afscheid heeft genomen van haar undercoverbestaan. Ze vermoedt namelijk dat haar broer nog steeds banden met het drugskartel onderhoudt en ze doet er alles aan om hem uit de klauwen van deze bende te krijgen.
Het eerste wat opvalt aan Persona is de echtheid. Het leven als undercoveragent komt heel realistisch over en ook de kennis van wapens en de schietacties zijn levensecht. Dit kan kloppen want Vink heeft heel veel research gedaan: zo heeft ze bijvoorbeeld schietlessen genomen om te ervaren hoe het is om een wapen af te vuren en om dit vervolgens zo natuurlijk mogelijk weer te geven in haar boek.
Het verhaal speelt zich af in het heden maar er wordt regelmatig teruggeblikt naar het verleden van Elvira, naar haar tijd als undercoveragente. Heel erg spannend wordt het boek eigenlijk nergens, maar de spannende momenten die er desondanks zeker wel zijn, komen vooral voor in deze hoofdstukken. Ook wordt het verhaal zo nu en dan onderbroken door cursief gedrukte hoofdstukken: deze zijn geschreven vanuit het perspectief van de dader. Uiteindelijk komen allebei de verhaallijnen tot een afgerond eind, alhoewel er tegen het einde opeens wel heel veel gebeurt. Ook komt er nog een stukje, bij het grote publiek waarschijnlijk minder bekende, Spaanse geschiedenis om de hoek kijken.
Elvira is een gecompliceerd karakter, dat zeker niet zou misstaan in een Scandinavische krimi. Ze is een einzelgänger die sociaal niet heel sterk is. Ze is koppig, doortastend, ze neemt geen blad voor de mond en ze gaat door het vuur voor de mensen van wie ze houdt. Ze gaat soms op of net over de rand van het toelaatbare. Een teamplayer is ze niet en qua karakter en acties die ze onderneemt is ze te vergelijken met Saga uit The Bridge. Dit is een compliment aan het adres van Vink, want zij heeft met Elvira een karakter gecreëerd waar nog veel over te vertellen valt. Aan de andere kant wekt ze soms ook de nodige irritatie op: ze doet precies wat ze wil, overschrijdt grenzen, maar komt overal mee weg. Voor een teamleider behoorlijk onprofessioneel gedrag.
De overige karakters, zoals haar broer Eduardo of haar collega Roy komen beduidend minder goed uit de verf. Eduardo speelt een belangrijke rol in het verhaal maar Vink vertelt ons nagenoeg niks over hem.
De schrijfstijl is prettig en vloeiend en daardoor leest het boek snel weg. De epiloog maakt ons duidelijk dat een tweede boek met Elvira zeker tot de mogelijkheden behoort.
Vink heeft met Persona een goed, maar geen perfect debuut neergezet. Daarvoor zitten er nog net te veel schoonheidsfoutjes in.
Hoofpersoon in Persona is Elvira Selas. Na een mislukte actie als undercoveragente is Elvira terug bij de Nederlandse politie, bij de afdeling Zware Criminaliteit. Ze krijgt meteen een raadselachtige moordzaak in haar schoot geworpen. Er worden twee slachtoffers gevonden; de ene mist de tong en de andere de pink. Wat haar collega’s niet weten is dat Elvira helemaal geen afscheid heeft genomen van haar undercoverbestaan. Ze vermoedt namelijk dat haar broer nog steeds banden met het drugskartel onderhoudt en ze doet er alles aan om hem uit de klauwen van deze bende te krijgen.
Het eerste wat opvalt aan Persona is de echtheid. Het leven als undercoveragent komt heel realistisch over en ook de kennis van wapens en de schietacties zijn levensecht. Dit kan kloppen want Vink heeft heel veel research gedaan: zo heeft ze bijvoorbeeld schietlessen genomen om te ervaren hoe het is om een wapen af te vuren en om dit vervolgens zo natuurlijk mogelijk weer te geven in haar boek.
Het verhaal speelt zich af in het heden maar er wordt regelmatig teruggeblikt naar het verleden van Elvira, naar haar tijd als undercoveragente. Heel erg spannend wordt het boek eigenlijk nergens, maar de spannende momenten die er desondanks zeker wel zijn, komen vooral voor in deze hoofdstukken. Ook wordt het verhaal zo nu en dan onderbroken door cursief gedrukte hoofdstukken: deze zijn geschreven vanuit het perspectief van de dader. Uiteindelijk komen allebei de verhaallijnen tot een afgerond eind, alhoewel er tegen het einde opeens wel heel veel gebeurt. Ook komt er nog een stukje, bij het grote publiek waarschijnlijk minder bekende, Spaanse geschiedenis om de hoek kijken.
Elvira is een gecompliceerd karakter, dat zeker niet zou misstaan in een Scandinavische krimi. Ze is een einzelgänger die sociaal niet heel sterk is. Ze is koppig, doortastend, ze neemt geen blad voor de mond en ze gaat door het vuur voor de mensen van wie ze houdt. Ze gaat soms op of net over de rand van het toelaatbare. Een teamplayer is ze niet en qua karakter en acties die ze onderneemt is ze te vergelijken met Saga uit The Bridge. Dit is een compliment aan het adres van Vink, want zij heeft met Elvira een karakter gecreëerd waar nog veel over te vertellen valt. Aan de andere kant wekt ze soms ook de nodige irritatie op: ze doet precies wat ze wil, overschrijdt grenzen, maar komt overal mee weg. Voor een teamleider behoorlijk onprofessioneel gedrag.
De overige karakters, zoals haar broer Eduardo of haar collega Roy komen beduidend minder goed uit de verf. Eduardo speelt een belangrijke rol in het verhaal maar Vink vertelt ons nagenoeg niks over hem.
De schrijfstijl is prettig en vloeiend en daardoor leest het boek snel weg. De epiloog maakt ons duidelijk dat een tweede boek met Elvira zeker tot de mogelijkheden behoort.
Vink heeft met Persona een goed, maar geen perfect debuut neergezet. Daarvoor zitten er nog net te veel schoonheidsfoutjes in.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Hoofpersoon in Persona is Elvira Selas. Na een mislukte actie als undercoveragente is Elvira terug bij de Nederlandse politie, bij de afdeling Zware Criminaliteit. Ze krijgt meteen een raadselachtige moordzaak in haar schoot geworpen. Er worden twee slachtoffers gevonden; de ene mist de tong en de andere de pink. Wat haar collega’s niet weten is dat Elvira helemaal geen afscheid heeft genomen van haar undercoverbestaan. Ze vermoedt namelijk dat haar broer nog steeds banden met het drugskartel onderhoudt en ze doet er alles aan om hem uit de klauwen van deze bende te krijgen.
Het eerste wat opvalt aan Persona is de echtheid. Het leven als undercoveragent komt heel realistisch over en ook de kennis van wapens en de schietacties zijn levensecht. Dit kan kloppen want Vink heeft heel veel research gedaan: zo heeft ze bijvoorbeeld schietlessen genomen om te ervaren hoe het is om een wapen af te vuren en om dit vervolgens zo natuurlijk mogelijk weer te geven in haar boek.
Het verhaal speelt zich af in het heden maar er wordt regelmatig teruggeblikt naar het verleden van Elvira, naar haar tijd als undercoveragente. Heel erg spannend wordt het boek eigenlijk nergens, maar de spannende momenten die er desondanks zeker wel zijn, komen vooral voor in deze hoofdstukken. Ook wordt het verhaal zo nu en dan onderbroken door cursief gedrukte hoofdstukken: deze zijn geschreven vanuit het perspectief van de dader. Uiteindelijk komen allebei de verhaallijnen tot een afgerond eind, alhoewel er tegen het einde opeens wel heel veel gebeurt. Ook komt er nog een stukje, bij het grote publiek waarschijnlijk minder bekende, Spaanse geschiedenis om de hoek kijken.
Elvira is een gecompliceerd karakter, dat zeker niet zou misstaan in een Scandinavische krimi. Ze is een einzelgänger die sociaal niet heel sterk is. Ze is koppig, doortastend, ze neemt geen blad voor de mond en ze gaat door het vuur voor de mensen van wie ze houdt. Ze gaat soms op of net over de rand van het toelaatbare. Een teamplayer is ze niet en qua karakter en acties die ze onderneemt is ze te vergelijken met Saga uit The Bridge. Dit is een compliment aan het adres van Vink, want zij heeft met Elvira een karakter gecreëerd waar nog veel over te vertellen valt. Aan de andere kant wekt ze soms ook de nodige irritatie op: ze doet precies wat ze wil, overschrijdt grenzen, maar komt overal mee weg. Voor een teamleider behoorlijk onprofessioneel gedrag.
De overige karakters, zoals haar broer Eduardo of haar collega Roy komen beduidend minder goed uit de verf. Eduardo speelt een belangrijke rol in het verhaal maar Vink vertelt ons nagenoeg niks over hem.
De schrijfstijl is prettig en vloeiend en daardoor leest het boek snel weg. De epiloog maakt ons duidelijk dat een tweede boek met Elvira zeker tot de mogelijkheden behoort.
Vink heeft met Persona een goed, maar geen perfect debuut neergezet. Daarvoor zitten er nog net te veel schoonheidsfoutjes in.