Terrence Lauerhohn (‘s Hertogenbosch, 31 mei 1960) zet de toon in zijn verhalen met de donkerste pen die hij heeft. Van zijn hand verschenen eerder De negen cirkels, Noptula, 1897, Wegversperring, Nirwana, Zielenmenners, Blauwe bonen, en De Kluwen. Kluizenaar is zijn negende boek. Hij woont in het Zeeuwse Rilland. Pas na veel omzwervingen en jaren besloot hij om verhalen te gaan schrijven.

Bertrand is de laatste inwoner van het Vlaamse dorpje Straatendamme, tenminste dat denkt hij. De gemeente doet zijn uiterste best hem daar weg te krijgen, maar hij laat zich niet zo makkelijk verjagen. Stellig gelooft hij dat hij wordt voorgelogen en denkt hij dat ze helemaal niet zo begaan zijn met zijn gezondheid. Het liefst wil hij ongestoord zijn obscure hobby uit kunnen blijven oefenen. Dan ontdekt hij vrouwelijke voetstappen bij zijn brievenbus en trekt hij de bedoelingen van de gemeente helemaal in twijfel.

De vrouw die in zijn post zat te neuzen, kampt echter met geheugenverlies, en luistert slechts naar de stemmen in haar hoofd. Overmand door twijfel, en de drang om haar geheugen terug te krijgen, laat ze zich gebruiken voor iets dat ze eigenlijk helemaal niet wil. Net zoals Bertrand gruwelt ze namelijk van geweld. Toch blijft het stemmetje volhouden dat ze hem moet vermoorden. Wanneer hun paden zich onverhoopt met elkaar kruisen, kunnen ze niets anders dan een dodelijke jacht op elkaar maken.

Het duurt even voordat de lezer door heeft welke insteek de auteur heeft toegepast in Kluizenaar. In de eerste plaats krijgt de lezer een voorproefje van Bertrand, die duidelijk een minder leuke jeugd heeft gehad, waarin zijn vader een grote overhand genoot. Zijn moeder wilde nog weleens een oogje dichtknijpen, en voor haar zoon opkomen, maar of dat veel geholpen heeft, dat valt nog te bezien. Dan wordt de lezer meegenomen naar de huidige tijd waar Covid 19 welig tiert, en waar Bertrand samen met een mysterieuze vrouw in een verlaten dorp vertoeft. Bertrand leeft een eenzaam leven zodat hij zijn hobby’s, welke een beetje aan de griezelige kant zijn, ongestoord kan uitoefenen, terwijl zij met stemmen kampt, die haar allerlei dingen lijken in te fluisteren. Sinds de gemeente desastreuse plannen voor het dorp heeft, weet het hoofdpersonage ook niet goed met deze verandering om te gaan.

De schrijver heeft een erg visuele pen. Echter soms krijgt men het gevoel niet helemaal met de verhaallijn te klikken. Zeker in het begin voelt het nog te vaag aan. Er is dus enig geduld nodig. Maar eenmaal door de eerste hoofdstukken, wordt de lezer dusdanig beloond met morbide scenes, waarin de mentale gesteldheid van het vrouwelijke karakter nogal verdorven uit de hoek komt, en deze omschrijvingen zorgen dat de lezer een onbehaaglijk gevoel kan krijgen. Je zou dit boek dus zowel in het horror- als thrillergenre kunnen plaatsen. Het grijpt, al dan niet voor even, de lezer onverhoopt bij de lurven, en men wil onverhoopt weten waar Lauerhohn zijn lezer naartoe zal leiden.

Naarmate de verhaallijn vordert, sluipt er steeds meer een vreemde soort spanning in die de auteur vakkundig weet vast te houden. De lezer krijgt mee dat Bertrand een psychische dreun heeft gehad, waardoor hij er enigszins vreemde ideeën op na houdt. Zijn reactie op de dreiging die hij voelt lijkt geoorloofd en aannemelijk. Moeiteloos lijkt hij zijn gevoelens te veinzen, ontkent hij wat hij werkelijk is, en wat er werkelijk in zijn hoofd gaande is. Het is een verhaal dat het beste langzaam geconsumeerd kan worden.  Gezien het doorspekt is met metaforen en een duidelijk aangetaste geest, die zichzelf vroeg of laat zal tegenkomen. Het is een verhaal over verschillende persoonlijkheden, een traumatisch verleden, en jezelf weerspiegelen op een ander, iets wat uiteindelijk gruwelijk mis zal gaan.

Aan het einde wordt alles pijnlijk duidelijk. Hierbij rijst de vraag of het personage nog wel professioneel te redden valt. Dit alles maakt van Kluizenaar een verhaal dat nog wel een tijdje aan de lezer zal blijven knagen. Lauerhohn heeft het psychische aspect goed weten uit te beelden, waardoor lezers niets anders kunnen doen dan die kille huivering toelaten.