De wielersport wordt verheerlijkt, verafgood en verafschuwt. Het is een veelkoppig monster volgens velen en een zegen voor de mensheid volgens anderen. Fausto Coppi is een held, Lance een charlatan. De zweem van oneerlijkheid die al jaren over de sport hangt, wordt veroorzaakt door het gebruik van doping. Jarenlang werd het stilgezwegen, maar sinds de Tour van 1998 staat het in de schijnwerpers. Sinds die tijd zijn er ook veel renners die hebben gebiecht. In 2016 was het Thomas Dekker die een boekje open deed, middels Mijn gevecht.

Dekker is een simpele jongen uit het Noord-Hollandse Dirkshorn die wordt besmet met het wielervirus. Al snel blijkt dat hij ook daadwerkelijk een groot talent is. Hij wint koersen en wordt gescout door de talentenjagers van Rabobank. Hij is een narcistische, arrogante jongen die al snel veel wil verdienen. Hij houdt van Ferrari's, joggingbroeken van € 600 en vrouwen. De wielerwereld is perfect voor hem want achter de facade van hard trainen, geheelonthouding en veel slapen gaat volgens Dekker een wereld schuil van vrouwen, ontrouw en drank. Perfect voor hem dus. Maar al snel lonkt ook het gebruik van doping om nóg sneller te worden. Door zijn manager en de toenmalige teamdokter wordt hij in contact gebracht met dokter Fuentes. Het hek is van de dam. Het gaat voor Dekker van kwaad tot erger; bloeddoping, EPO, cortisonen. Alles wordt door hem gebruikt om nog sneller te worden. En het lijkt ook te werken. Totdat Fuentes wordt gepakt en er bloed met nummer 24 in zijn vriezer blijkt te liggen. Het nummer van Dekker...

Thijs Zonneveld, wielerjournalist en frequent commentator in de Tour, schreef uit naam van Dekker Mijn gevecht. Volgens het nawoord om in het reine met zichzelf te komen. Volgens veel criticasters gaat het de twee alleen maar om het grote geld én om collega's terug te pakken die Dekker dwars hebben gezeten tijdens zijn loopbaan. In het midden latend waarom dit boek is geschreven, is het wel een boek met grote nieuwswaarde. Iedereen dook er dan ook bovenop.

Het boek is geschreven in de stijl van Gijp en Kieft, ook door Overamstel uitgegeven. Het is snel en gemakkelijk te lezen en bevat korte hoofdstukken waardoor de 220 pagina's in een sprint verorberd zijn. Het leest als een sportthriller, waarin het van kwaad tot erger gaat. Het laat zien dat Zonneveld een uitstekende auteur is. Het verhaal is interessant en doet uit de doeken hoe verrot de wielersport is (geweest). Als ook de maar de helft van Mijn gevecht waar is, duurt het nog wel een tijdje voordat de mooiste sport ter wereld weer schoon is. Al twijfelt Dekker of dat ooit nog gaat gebeuren. Volgens hem zijn er altijd mensen die vals spelen en de rest daarmee 'naaien'.

Dekker wilde met dit boek in het reine komen. Of dat is gebeurd, weten we niet. Wat wel overeind blijft, is het beeld van de jongen in de snoepwinkel. De vraag blijft dan ook, of toekomstige renners hier wel bestand tegen blijken. Helemaal met het geweld van geldbewuste managers en de druk om te presteren, wetend dat je collega's wellicht niet zo schoon zijn. Het boekje dat Dekker open doet over de sport, heeft zeker nieuwswaarde. Al gaat dat dan niet om de doping, maar meer om het leven in de sport. Natuurlijk wordt er hard getraind, maar ook 'hard ontspannen' zeg maar. Dat keurige jongens als Boogerd hierin het voortouw nemen is verrassend. Al zegt diezelfde Michael Boogerd in interviews dat dit boek sensatie wil en dat er geen waarheid in schuilt. Daarnaast laat het boek ook zien hoe ver je kunt vallen als het publiek niet meer achter je staat. Zonneveld beschrijft ook Dekkers poging tot terugkeer, wat eigenlijk best triest is om te lezen. Mijn gevecht is dan ook een boek waarin veel huist; sensatie, spanning maar ook kwetsbaarheid. Het is een compliment dat ook deze zijde in het boek terugkomt.

Wat zeker is, is dat Mijn gevecht een heerlijk boek is over de schaduwzijde van een prachtsport en hoever sommigen gaan om te slagen. En of de auteur en Dekker om reinheid gaat of geld, maakt niet uit. Het boek is interessant en is veelzijdig!