Cold cases en Scandi-thrillers zijn twee aspecten die geregeld hand in hand gaan. Veel Scandinavische thrillerauteurs behandelen graag oude, onopgeloste zaken, en doen dat door het opvoeren van een Cold Case-team. Denk aan de Noorse auteur Jorn Lier Horst (De Katharinacode), de Deen Jussi Adler-Olsen (serie Q) en het boek De brandende zon, geschreven door de Zweed Christoffer Carlsson. Drie jaar geleden verscheen daarbij ook Tina Frennstedt aan het Scandi-firmament. De Zweedse voormalige journalist won met haar debuut de Crimetime Award in haar thuisland, en startte daarmee haar veelbelovende reeks thrillers rondom rechercheur Tess Hjalmarsson en haar CC-team. Vagevuur is het derde deel in deze serie.
In het zuiden van Zweden is een moordlustige, nietsontziende pyromaan actief. Nadat hij de brandmelders onschadelijk maakt, de vluchtwegen afsluit en vervolgens de huizen van cijfers voorziet, steekt hij de boel in de brand, terwijl de bewoners binnen geen kant op kunnen. Vier mensen komen om het leven, één persoon raakt er in coma en er is wonderwel een overlevende. Deze vrouw vertelt de politie hoe ze haar weg naar buiten heeft weten te vinden, en dat ze daarbij klassieke strijkmuziek door haar brandende huis hoorde galmen. Een merkwaardig detail, dat Tess Hjalmarsson doet schrikken. Dit zijn namelijk precies de aspecten die ook speelden in een zaak waar ze jaren geleden aan werkten, en dacht opgelost te hebben. Ze laat de Cold Case-zaak – omtrent de vermoorde Jenny Ramsvik – vallen, en spitst zich op de actuele branden. Is er een verband tussen de zaak uit het verleden en de huidige gevallen? En zo ja: welke rol speelt Tess in dit geheel? Moeten zij en haar kersverse vriendin Sandra ook vrezen voor de daden van de brandstichter?
Vagevuur is een typische Scandi-thriller, gezien de vele plaatsnamen, personages en gebieden waarmee je – vooral in het begin – wordt overspoeld. Lezers die de eerste twee delen uit de serie niet hebben gelezen, zullen even moeten doorploegen, maar gelukkig maakt Frennstedt uiteindelijk genoeg verwijzingen om het verleden te begrijpen. Dit verleden bestaat voor Tess uit een van de eerste zaken waaraan ze meewerkte. Een woningbrand kostte het leven aan Lena Bergholm. Haar vijfjarige zoon Tim wist ternauwernood te ontsnappen. Een verkeerde dader werd gevonden, en zodoende is de zaak nog altijd onopgelost. Het raakt Tess persoonlijk, omdat ze in de maanden na de brand zorg droeg voor Tim, die na de dood van zijn moeder geen naaste opvang had. Voor hem wilt ze de verantwoordelijke pakken, en de zaak tot een goed einde brengen.
Frennstedt schrijft met veel touwtjes in haar handen; ze werpt talloze draadjes op en neemt enkele (soms onnodige) zijweggetjes om de plot vorm te geven. Gedurfd, omdat het risico bestaat dat het een warboel van plotlijnen wordt, waarbij het overzicht ontbreekt. Maar gelukkig houdt Frennstedt de regie en weet ze het geheel de goede kant op te sturen, al is doseren een wijs advies voor de auteur. Een merkwaardig lijnenspel van de brandstichter; een verwilderde (ex?)pyromaan; een nieuwe ambitieuze collega in het Cold Case-team; Duitse bemoeienis bij de Jenny Ramsvik-zaak; het drugsverslaafde zusje van Marie; Tess’ eigen relatie met Sandra en de stalking van Sandra’s ex-man; de band met haar moeder - Frennstedt neemt veel hooi op haar vork, en zal meer tijd kunnen nemen om het verhaal te vertellen. Aan de andere kant zijn het ook elementen die het verhaal boeiend houden en die zorgen voor vermaak.
Al met al is Vagevuur gewoon een hele fijne Scandi-thriller. Wie door de vele bomen kan kijken, ziet een prima gestructureerd bos, met intrigerende personages en een prettige dynamiek. Gezien de talrijke Cold Case-verhalen die Scandinavië rijk is, zal er ook voor deze auteur nog genoeg te vertellen zijn. Gelukkig maar. Tina Frennstedt is een blijvertje!
