Tomas Ross en Corine Hartman zijn twee gerespecteerde namen in de Nederlandse thrillercommunity. Beide hebben hun eigen kwaliteiten. Hartman schrijft hard en rauw; haar Jessica Haider is een personage op zich. En Ross heeft zichzelf bekwaamd in het genre dat bekend is geworden als faction: de combinatie van feiten en fictie. Kijk ook in onze inhoudsopgave van recensies voor meer werk van beide auteurs. Wij waren zeer verheugd te horen dat de twee schrijvers hun handen ineen sloegen. Het resultaat is Doodskopvlinder.

Jan-Willem de Brauw, een Nederlandse diplomaat, verdwijnt spoorloos tijdens een bezoek aan het Griekse Rhodos. Niemand weet waar de Brauw nu is. Al snel rijzen vermoedens dat hij tijdens een geheime missie is ontvoerd. En met hem een NAVO handboek dat vermomd is als vlindergids (vandaar de titel). Dit geheime handboek legt de locaties bloot waar de NAVO haar troepen samentrekt tegen zowel Rusland als IS. In handen van de verkeerde mensen kan dit desastreus zijn voor de wereldorde. Caressa Montevaggio wordt door de NAVO ingezet om op zoek te gaan naar de Brauw en het handboek. En met haar mee gaat de Nederlandse special force man Adam Kaplan. Het brengt hen uiteindelijk naar Turkije, waar een onverwachtse climax volgt.

Doodskopvlinder is een thriller die veel genres in zich verenigd. Een spionagethriller, maar ook politieke intriges en actuele geomilitaire onderwerpen, overspoeld met een sausje van actie. Hierin valt goed op te maken dat Ross en Hartman elkaar versterken; van beide auteurs is de hand namelijk duidelijk zichtbaar.

De verhaallijn is spannend en lange tijd blijft onduidelijk hoe de vork precies in de steel zit. Voor de lezer is het op deze reis naar de climax genieten geblazen. Ook de personages zijn goed uitgediept, met elk hun eigen nukken. Vooral Kaplan komt daarin goed tot zijn recht. En de climax? Die is ongelooflijk en tovert daardoor, naast verbazing, ook een glimlach op het gezicht. Die Poetin toch...

Zijn er dan ook kritiekpunten? Ja. Zo komen er wel heel veel personages langs en is het vaak nadenken wie nu ook alweer bij wie hoorde. Met name Cavendish en de andere NAVO-namen en hun partners zorgen soms voor verwarring. Het is dan ook goed opletten bij het lezen van Doodskopvlinder. Al met al blijft, na het lezen van Doodskopvlinder, een positief gevoel achter. De twee auteurs versterken elkaar op fijne wijze. Daardoor is deze thriller bij tijd en wijlen een genot om te lezen. Een samenwerking die wat ons betreft niet incidenteel maar structureel wordt!