Onlosmakelijk zijn ze met elkaar verbonden, Liese Meerhout en Toni Coppers. Verhuist Coppers van Brussel naar Antwerpen dan gaat de commissaris solliciteren naar het korps van de Vlaamse hoofdstad en wordt nog aangenomen ook. Dus… waar de een gaat volgt de ander zo snel mogelijk en zo kan het gebeuren dat de commissaris alweer enkele jaren onder de bezielende leiding van hoofdcommissaris Frank Torfs zoveel mogelijk haar eigen gang gaat. En dat lukt de ene keer wat beter dan de andere keer.
Het gebeurt nagenoeg op hetzelfde moment. In Brasschaat wordt het lichaam van de 19-jarige Isaura de Meij gevonden en er wordt melding gemaakt van een afrekening waarbij het slachtoffer de 41-jarige Luc Michiels is. Het stoffelijk overschot van Michiels is verschrikkelijk toegetakeld wat te maken heeft met de methode die door zijn moordenaars is gekozen. Aan Liese Meerhout de schone taak om meer duidelijkheid te scheppen in beide zaken. De zaak in Brasschaat heeft een relatie met de moord op Michiels omdat het slachtoffer ten tijde van de dood van Isaura voor het landhuis van haar vader is gesignaleerd.
Met dit elfde deel in de Liese Meerhout-reeks bewandelt Coppers rustig en met overtuiging de weg die hij in 2008 heeft gekozen. Inmiddels is de commissaris omringd door een aantal bekenden waaronder haar partner Matthias Sandberg, hoofdinspecteur Michel Masson, hoofdcommissaris Frank Torfs, hoofdinspecteur Sofie Jacobs, patholoog-anatoom Fabian Steppe en Maite Coninckx, hoofd laboratorium. Voor de regelmatige lezers van Coppers zullen deze mensen inmiddels ook tot hun intimi zijn gaan behoren.
Met In naam van de vader blijft de Vlaamse auteur heerlijk in zijn comfortzone hangen. Liese Meerhout speelt, zoals gewoonlijk, de eerste viool en de rest valt op haar aangeven in. Een beetje onvoorspelbaar blijft natuurlijk de wispelturigheid van Masson maar naarmate de serie vordert wordt dat ook steeds minder. De misdaadzaken die door de auteur zijn opgezet doen er dan weer wel toe. Met het nodige raffinement en professionaliteit weet hij heel subtiel de aandacht van zijn lezers te trekken en, wat nog belangrijker is, ook vast te houden. Actuele onderwerpen zijn nu evenzo onderdeel van het verhaal waarbij de benadering en verdieping die eraan worden gegeven, getuigen van een grote maatschappelijke betrokkenheid. Tel daarbij de goed doordachte en evenzo beschreven locaties op en het totaalplaatje klopt weer helemaal. De bekende personages evolueren vanzelfsprekend minder en dat is zowel begrijpelijk als jammer omdat dat nog wel voor enig extra vuurwerk kan zorgen. Dus concluderend is het begrijpelijk dat de comfortzone aanvoelt als een warm bad maar blijf er alstublieft niet te lang in hangen en laat de onvoorspelbaarheid en verrassingen ook zijn werk doen.
Onlosmakelijk zijn ze met elkaar verbonden, Liese Meerhout en Toni Coppers. Verhuist Coppers van Brussel naar Antwerpen dan gaat de commissaris solliciteren naar het korps van de Vlaamse hoofdstad en wordt nog aangenomen ook. Dus… waar de een gaat volgt de ander zo snel mogelijk en zo kan het gebeuren dat de commissaris alweer enkele jaren onder de bezielende leiding van hoofdcommissaris Frank Torfs zoveel mogelijk haar eigen gang gaat. En dat lukt de ene keer wat beter dan de andere keer.
Het gebeurt nagenoeg op hetzelfde moment. In Brasschaat wordt het lichaam van de 19-jarige Isaura de Meij gevonden en er wordt melding gemaakt van een afrekening waarbij het slachtoffer de 41-jarige Luc Michiels is. Het stoffelijk overschot van Michiels is verschrikkelijk toegetakeld wat te maken heeft met de methode die door zijn moordenaars is gekozen. Aan Liese Meerhout de schone taak om meer duidelijkheid te scheppen in beide zaken. De zaak in Brasschaat heeft een relatie met de moord op Michiels omdat het slachtoffer ten tijde van de dood van Isaura voor het landhuis van haar vader is gesignaleerd.
Met dit elfde deel in de Liese Meerhout-reeks bewandelt Coppers rustig en met overtuiging de weg die hij in 2008 heeft gekozen. Inmiddels is de commissaris omringd door een aantal bekenden waaronder haar partner Matthias Sandberg, hoofdinspecteur Michel Masson, hoofdcommissaris Frank Torfs, hoofdinspecteur Sofie Jacobs, patholoog-anatoom Fabian Steppe en Maite Coninckx, hoofd laboratorium. Voor de regelmatige lezers van Coppers zullen deze mensen inmiddels ook tot hun intimi zijn gaan behoren.
Met In naam van de vader blijft de Vlaamse auteur heerlijk in zijn comfortzone hangen. Liese Meerhout speelt, zoals gewoonlijk, de eerste viool en de rest valt op haar aangeven in. Een beetje onvoorspelbaar blijft natuurlijk de wispelturigheid van Masson maar naarmate de serie vordert wordt dat ook steeds minder. De misdaadzaken die door de auteur zijn opgezet doen er dan weer wel toe. Met het nodige raffinement en professionaliteit weet hij heel subtiel de aandacht van zijn lezers te trekken en, wat nog belangrijker is, ook vast te houden. Actuele onderwerpen zijn nu evenzo onderdeel van het verhaal waarbij de benadering en verdieping die eraan worden gegeven, getuigen van een grote maatschappelijke betrokkenheid. Tel daarbij de goed doordachte en evenzo beschreven locaties op en het totaalplaatje klopt weer helemaal. De bekende personages evolueren vanzelfsprekend minder en dat is zowel begrijpelijk als jammer omdat dat nog wel voor enig extra vuurwerk kan zorgen. Dus concluderend is het begrijpelijk dat de comfortzone aanvoelt als een warm bad maar blijf er alstublieft niet te lang in hangen en laat de onvoorspelbaarheid en verrassingen ook zijn werk doen.