Unni Lindell is in Noorwegen een nationale bekendheid. Ze behoort bij de top van de Noorse thrillerauteurs (op zich al een prestatie!) en wordt de ongekroond Noorse Queen of Crime genoemd. Het dertiende sterrenbeeld verscheen in 1996 in de Nederlandse vertaling nadat Lindell al jaren boeken schreef; kookboeken, jeugdboeken en dus thrillers. Cato Isaksen was met dit debuut geboren en is een verschijning die in nagenoeg alle Lindell-thriller terugkeert. In 1999 won ze voor het eerst de prestigieuze Riverton Prisen voor de thriller Dromenvanger. De drone is deel 12 in de Isaksen-serie en opnieuw won Lindell, deze keer in 2018, de Riverton Prisen.
In een verlaten militair kamp net buiten Oslo staat een naargeestige man. Hij bedient een drone die boven de bossen buiten het kamp vliegt. Op een open plek in het bos ziet hij via de drone een tent staan. Uit de tent komt een blonde vrouw. Weet ze dan niet dat ze op exact dezelfde plek staat als waar een paar jaar geleden de jonge Evie Thorn werd vermoord?
Marian Dahle is een rechercheur uit Oslo die sinds anderhalf haar werk weer probeert op te pakken. Het litteken op haar gezicht laat zien dat ze hard getroffen is. Dahle is een agente uit het team van Cato Isaksen en samen worden ze op de zaak gezet van een vermoorde vrouw die in een tent in de bossen rond Oslo is aangetroffen. Al snel wordt er een vergiftigde hond aangetroffen en wordt een oude vrouw zwaargewond in een stal van haar boerderij gevonden. Heeft dit alles met de zaak van een paar jaar geleden te maken?
Unni Lindell heeft inmiddels meer dan 70 boeken op haar naam staan. De drone is zoals gezegd het twaalfde deel in de serie rond politiecommissaris Cato Isaksen. Maar in dit boek speelt hij een bijrol; vooral collega Marian Dahle speelt de hoofdrol en dat is interessant. Dahle is bij een zaak van een jaar geleden verbrand en vooral psychisch hard geraakt. In De drone probeert ze haar leven weer op te pakken en dat gaat zo goed en kwaad als haar gesteldheid het toelaat. Ze heeft een relatie met kunstenaar Heine, die in het appartement onder haar woont. Ze projecteert haar kwaadheid op hem en dat zet de relatie onder druk. Heine creëert bustes en doet dat van vrijwel iedereen die hij kent. Zo ook van het buurjongetje Leo, die de hele avond buiten te vinden is. Wat Lindell knap doet, is het betrekken van de gehele omgeving van Dahle bij het verhaal. Zowel Heine als Leo krijgen een deel toegeschreven in De drone en dat is aangenaam.
De plot is er eentje uit het segment ‘klassiek’. Er is een moordzaak en die wordt al snel gelinkt aan een zaak uit het verleden. Aan Dahle en consorten de opdracht om de casus op te lossen en dat gaat niet zonder slag of stoot. Ondanks dat Lindell eigenlijk vanaf het begin al duidelijk laat zijn wie de moord heef gepleegd, zijn er genoeg onderwerpen in het boek die tot het eind onbekend blijven. Want wie is de moordenaar van een paar jaar geleden? En wat heeft een duistere veteraan met het hele verhaal te maken? En de dronebouwer Grey Hunt, heeft die iets te verbergen? Het zijn puzzelstukjes die pas op het laatst gelegd kunnen worden en dat zorgt voor een constante, onderhuidse spanning in De drone.
Unni Lindell laat met De drone nogmaals nadrukkelijk zien waarom ze tot de top van het Scandi-segment hoort. Ondanks dat het verhaal wat klassiek aandoet, werkt Lindell alles tot in de puntjes uit. En het werkt; de spanning, de personages, de plot, de climax; alles klopt als een etterende wond.
In een verlaten militair kamp net buiten Oslo staat een naargeestige man. Hij bedient een drone die boven de bossen buiten het kamp vliegt. Op een open plek in het bos ziet hij via de drone een tent staan. Uit de tent komt een blonde vrouw. Weet ze dan niet dat ze op exact dezelfde plek staat als waar een paar jaar geleden de jonge Evie Thorn werd vermoord?
Marian Dahle is een rechercheur uit Oslo die sinds anderhalf haar werk weer probeert op te pakken. Het litteken op haar gezicht laat zien dat ze hard getroffen is. Dahle is een agente uit het team van Cato Isaksen en samen worden ze op de zaak gezet van een vermoorde vrouw die in een tent in de bossen rond Oslo is aangetroffen. Al snel wordt er een vergiftigde hond aangetroffen en wordt een oude vrouw zwaargewond in een stal van haar boerderij gevonden. Heeft dit alles met de zaak van een paar jaar geleden te maken?
Unni Lindell heeft inmiddels meer dan 70 boeken op haar naam staan. De drone is zoals gezegd het twaalfde deel in de serie rond politiecommissaris Cato Isaksen. Maar in dit boek speelt hij een bijrol; vooral collega Marian Dahle speelt de hoofdrol en dat is interessant. Dahle is bij een zaak van een jaar geleden verbrand en vooral psychisch hard geraakt. In De drone probeert ze haar leven weer op te pakken en dat gaat zo goed en kwaad als haar gesteldheid het toelaat. Ze heeft een relatie met kunstenaar Heine, die in het appartement onder haar woont. Ze projecteert haar kwaadheid op hem en dat zet de relatie onder druk. Heine creëert bustes en doet dat van vrijwel iedereen die hij kent. Zo ook van het buurjongetje Leo, die de hele avond buiten te vinden is. Wat Lindell knap doet, is het betrekken van de gehele omgeving van Dahle bij het verhaal. Zowel Heine als Leo krijgen een deel toegeschreven in De drone en dat is aangenaam.
De plot is er eentje uit het segment ‘klassiek’. Er is een moordzaak en die wordt al snel gelinkt aan een zaak uit het verleden. Aan Dahle en consorten de opdracht om de casus op te lossen en dat gaat niet zonder slag of stoot. Ondanks dat Lindell eigenlijk vanaf het begin al duidelijk laat zijn wie de moord heef gepleegd, zijn er genoeg onderwerpen in het boek die tot het eind onbekend blijven. Want wie is de moordenaar van een paar jaar geleden? En wat heeft een duistere veteraan met het hele verhaal te maken? En de dronebouwer Grey Hunt, heeft die iets te verbergen? Het zijn puzzelstukjes die pas op het laatst gelegd kunnen worden en dat zorgt voor een constante, onderhuidse spanning in De drone.
Unni Lindell laat met De drone nogmaals nadrukkelijk zien waarom ze tot de top van het Scandi-segment hoort. Ondanks dat het verhaal wat klassiek aandoet, werkt Lindell alles tot in de puntjes uit. En het werkt; de spanning, de personages, de plot, de climax; alles klopt als een etterende wond.